Alvast bedankt!
 |
| Eric van der Ent |
Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter
Update 2-6-2015: Van dhr. J.F. Bekker uit Canada ontvingen we onderstaande reactie:
Of ik me nog de badinrichting aan de Eem herinner? Ja zeker!
Als ik zo naar de foto's kijk ril ik van de kou. Ik heb daar namelijk leren zwemmen en het zwembad ging elk jaar op de zelfde dag open. Of het nu 1 mei was of de vijftiende weet ik niet meer. Maar open ging het, weer of geen weer.
Als je bij het loket je entree betaalde (een dubbeltje, een kwartje?) zag je meteen op een bordje (een lei?) de temperatuur van het water van die dag. Meestal te koud voor mij. Omdat dit niet lang na de oorlog was (ik ben in 1939 geboren) waren zwembroeken bij ons thuis een luxe. Dus, mijn moeder breidde er een voor mij. De wol kwam van afgedankte kleding stukken, truien, sokken, enz. Allerlei kleuren, gewoon aan elkaar gebreid. Wist ik veel? En de zwemles? Als ik daar nu naar bekijk vind ik het maar een vreemd gedoe. Voor ons was het toen gewoon. Iedereen leerde daar op die manier zwemmen. De badmeester maakte zelf z’n voeten niet nat om ons die kunst te leren.
Je moest een brede riem aan doen. Daar zat achter een lus aan en daar ging de haak van de hengel aan die de badmeester (volgens de foto’s heel netjes met vest en stropdas) dan op de reling rustte. En ik, eerst met de armen, dan met de benen, en dan tegelijk armen en benen oefenen. Resultaat: schoolslag. Zodra dat en beetje ging werd de hengel vervangen door een lang touw en dan moest ik naar de overkant van het bad zwemmen en dan weer terug. Toen ik dat eindelijk onder de knie had, kwam de rugslag aan de beurt. Borstslag naar de overkant zwemmen en dan op m’n rug getrokken door de badmeester met z’n touw. Handen in m’n zij en als een kikker met m’n benen weer terug.
Soms hield de badmeester het touw een beetje slap. Zodra ik dat in de gaten had, draaide ik me meteen terug op m’n borst. Ik kon het wel, maar daar was ik toen niet meteen van overtuigd. Uiteindelijk heb ik toch leren zwemmen. Iemand moet echt geduld met me hebben gehad. Bovendien stond de stok thuis achter de deur als ik een of ander smoesje had om niet te gaan. Later gingen we ‘s winters wel eens op de fiets naar Hilversum, naar het overdekte. Ook kwam er later het zwembad in het bos.
Nog iets over de foto’s. Ik herinner me goed hoe wij voor eerst er heen gingen. Dan moest je in het ‘pierenbadje’. Eigenlijk een soort kinderbox, met nauwlijks een meter water. De vloer was van een of ander kokos achtig materiaal. Soms werd de badinrichting gesloten omdat er te veel dode vissen de Eem afwamen drijven. Ik denk dat dat iets te maken had met het lozen van een zeepfbriek in Amersfoort. Ik realiseer me nu dat het water toen zo verkleurd was dat je je voeten niet zien kon. Toen maakte niemand zich er druk om. Zou je nu moeten proberen!
Naast de badinrichtingwas een roei en zeil vereniging. Dat was voor de rijke lui. Ze hadden daar jolletjes en wherries. Wij gingen toen we wat ouder waren via de jachthaven Bestevaer in de loods onze eigen zeilbootjes opknappen om daar in the zomer mee te zeilen. Ik realiseer me nu hoe belangrijk het was date er zo veel voor ons te doen was daar bij de Eem. Zwemmen, zeilen, schaatsen op de ijsbaan en soms, als het lang genoeg en koud genoeg was, op de Eem zelf. Glashard, zwart ijs. Je kon die arme vissen vlak onder het ijs op hun kant zien drijven. Een keer brachten we een bijl en hakten een wak in het ijs. Met een peddel roeiden we in het water tot de, nauwlijks levenden, baarzen en voorntjes voor het oprapen lagen. We hadden ook een stuk zeil bij ons. Daar ging het hele zooitje in en we sleepten dat toen al schaatsend naar de badinrichting waar onze fietsen stonden.
Echt fijn om deze oude herinneringen naar boven te halen en op papier te zetten.
Bedankt.
Jurrie F. Bekker
Canada