Voordat ik het vergeet… Cees Schrama 80 (!) jaar, een felicitatie en een klein verhaaltje, nu woorden van deelneming en herinnering

 door Ed Vermeulen

   
Op woensdag 22 mei 2019 is op 82-jarige leeftijd onze plaatsgenoot ’Mr. Jazz’ Cees Schrama overleden.
Op 14 december 2016 plaatsten wij het door zijn (oud) collega Ed Vermeulen geschreven: ’Voordat ik het vergeet…Cees Schrama 80 (!) jaar, een felicitatie en een klein verhaaltje’. Ed’s tekst is nog altijd van toepassing, zij het dat het nu woorden van deelneming en herinnering zijn geworden.

Mr. Jazz

Cees Schrama: 18 december 1936 geboren en ook getogen in Den Haag, woonde in Laren en is nu alweer sinds een kwart eeuw Baarnaar. Waar kennen we Cees ook al weer van? Muzikant (Casey and the Pressure-group), producer, jazzpianist, schrijver, presentator maar vooral een bevlogen en strijdbaar mens en in mijn geval: een geweldige, eigenwijze en uiterst vakbekwame (oud) collega! Eén bonk repertoire- en artiestenkennis!  

Polygram Baarn
Cees en ik werden A.D. 1985 collega’s bij Polygram Baarn, waar ik als manager van het International Catalogue Department het hoofd boven water trachtte te houden in de, in een rap tempo veranderende, Polygram muziekwereld.
             

Villa Hoog Wolde, ooit Baarn's muzikaalste villa, (Foto: Bas Peet)

Catalogueteam Baarn, Hoog Wolde, voorjaar 1986, de zon scheen en de oude beuk groeide nog tot in de hemel. V.l.n.r staand: Tinus de Reiger, Karen van Staveren, Ton van den Bremer, Maria Engelgeer, Marieke de Wit (meisjesnaam), Paul Jansen, Cees Schrama, Eduard van Eijck, Karina (?), zittend v.l.n.r  Annemarie Ansinger, Marjan Nelis (Vijver), Ed Vermeulen en Ria Makker. (Coll. Ed Vermeulen)

Wat was het geval: het hoofdkantoor van de Popular Repertoire Division (de Pop afdeling) tot dan in Baarn gevestigd in de bijgebouwen van wat ooit de muzikaalste Villa van Baarn was ’Hoog Wolde’ stond op het punt naar het nieuwe hoofdkantoor in Londen te verhuizen. Alleen het hierboven genoemde Catalogue Department bleef de vlag op repertoire gebied in het Baarnse hooghouden in het paviljoen, ook wel de  ’Houten keet’ genoemd, en weer later in het eveneens op het terrein liggende historische Koetshuis. Het lag in bedoeling ook de exploitatie van de Polygram Jazz Catalogus activiteiten wereldwijd vanuit Baarn te gaan coördineren. Een taak die ’Mr. Jazz’ Cees Schrama werd toebedeeld en die hij met verve op zich nam en volbracht. Dat Verve ook stond voor Polygrams grootste jazz label, mag tot de toevalligheden in het leven gerekend worden. Je kunt natuurlijk ook stellen dat toeval niet bestaat!
             

IPM 1987 Athene, Egeïsche Zee: tewaterlating van het Polygram Int. Jazzdepartment,
 v.l.n.r: Charles Shiddell (UK), Richard Seidel (USA), Horst Hohenböken
(Polydor Int. Hamburg), Ed Vermeulen,
 Cees Schrama (met pijp) en Jean-Philippe Allard (Polygram Frankrijk) 

Een kleine ’maar’ ging vooraf aan onze eerste ontmoeting: Cees kwam van de Polydor kant van de Polygram familie en ikzelf was sinds mijn indiensttreding in 1969 aan de Phonogram kant van het concern opgevoed en geïndoctrineerd. ’Different worlds’ zullen we maar zeggen! Hoe deze schijnbare tegenstelling tot een werkbare samenwerking om te toveren? Het management wist raad. Je kunt ook zeggen: ’goede raad was duur’. In de jaren voorafgaande aan deze beslissing hadden wij een aantal ’Polygramdenken’ (!) bevorderende cursussen gevolgd. U kent dit fenomeen vast wel: met z’n allen een week naar een niet echt gezellig bungalowpark op de Veluwe: Polydor en Phonogram collega’s broederlijk (?) bij elkaar, elkaar de maat nemend, aan elkaar snuffelend, elkaar soms met wantrouwen bekijkend, om later, meestal ’s avonds laat aan de bar vast te stellen dat de andere partij zo slecht nog niet was. Dat hierbij het gezamenlijk heffen van het glas een verbindende factor speelde moge duidelijk zijn. Veel woorden om aan te geven dat het tussen mij een Cees wel dreigde te gaan boteren. En dat deed het: terwijl de harde kern van onze afdeling naar Londen vertrok gingen wij er tegenaan, met als resultaat een bloeiende Jazzafdeling die het tot het laatste Polygram briefpapier verdwenen was en vervangen was door dat van Universal heeft volgehouden.

Kerstgroet vanuit Het Koetshuis
(Ontwerp: Mayke Brands, Coll. Ed Vermeulen)

 Ook de Catalogus afdeling heeft het naar omstandigheden redelijk tot goed gedaan. Onze zakelijke loyaliteit en betrouwbaarheid naar onze inmiddels vanuit Londen opererende collega’s stond buiten kijf en werd gewaardeerd. Een uitgebreide en ondanks een krimpende markt, met name in de kleinere markten, goed verkopende serie musicassettes ’On the road’ hoorde hierbij, weer later gevolgd door een niet aflatende stroom backcatalogue CD’s, al of niet in serieverband uitgegeven.

Lief en leed
Dat we lief en leed deelden moge duidelijk zijn. We pendelden onvermoeibaar tussen Baarn, Londen, Hamburg, Parijs en Hannover, waar onze CD fabriek stond), heen en weer teneinde de muzikale wereld van Polygram een gezicht te geven, we vierden Sinterklaas en Kerst, coördineerden releases, bedachten series, ondersteunden onze buitenlandse collega’s, met name in de kleinere markten, maar lieten ook onze stem horen op de grote internationale vergaderingen, waar de Internationale Polygrampolitiek werd uitgedacht, vastgelegd en uitgevoerd. Hoe hard we ook werkten en ons best deden, het tij was niet meer te keren.

             

De laatste der Mohikanen, Koetshuis, januari 1991:

 Marjan Vijver, Ed Vermeulen, Paul Jansen en Cees Schrama.  

(Coll. Ed Vermeulen)

Bookcover 'It don't mean a thing,
leven met jazz'

In 1991 kreeg ik de opdracht de Catalogusafdeling in Baarn te ontbinden oftewel op te heffen, waarna deze opging in andere, vanuit het buitenland (o.a. UK, USA, en Duitsland) opererende units. Na het klaren van deze moeilijke en soms verdrietige klus (gedwongen afscheid nemen van dierbare collega’s was nu eenmaal niet mijn sterkste kant) kon ik mij aansluiten bij een andere afdeling, Repertoire Clearance and Coding (RCC), een afdeling die in de huidige Universal wereld nog steeds bestaat! Cees echter bleef ijzerenheinig en met veel succes zijn Jazz activiteiten uitvoeren vanuit een door hem ’gevorderd’ kantoor in de nieuwbouw aan de Gerrit van der Veenlaan op de plaats waar eens Villa Hoog Wolde stond, hierbij terzijde gestaan door zijn trouwe assistente Marjan Vijver.
En nu… wordt hij tachtig! Still going strong, met daarbij de aantekening dat ook aan hem de tand des tijds knaagt.

Anekdotes, je zou er een boek mee kunnen vullen. Cees heeft dat gedaan: in 2007 verscheen van zijn hand het prachtige boek ’It don’t mean a thing, leven met jazz’. Ik voeg er eentje(!), echt maar eentje, toe aan de eindeloos lange lijst. Niet meer en niet minder…

’Cees en ik waren uitgenodigd, ander woord voor ontboden, op een vergadering op het Londense, aan het Berkeley Square gelegen hoofdkantoor. Berkeley Square waar volgens de gelijknamige song de Nightingale (Engels voor nachtegaal) altijd lustig zong. Ik heb daar  deze vogel echter nooit gehoord of gezien. Maar dit terzijde. De gastheer van de meeting was ons beider chef Charles Shiddell. Charles stond bekend als een liefhebber van goede (lees: dure) diners en lunches. Hij liet de catering verzorgen met heerlijke en ongetwijfeld goedgeprijsde (engelse) sandwiches etc. Bij de cateraar bedong hij altijd een setje sandwiches geheel naar zijn wens gemaakt (i.e. extra goed gevuld en lekker).

Berkeley Square, helaas zonder nachtegaal!

Zo ook deze keer. Cees en ik waren de eerste die de lunchtafel in ogenschouw namen. Cees, diabeet, was genoodzaakt enig voedsel tot zich te nemen. En ja, u raadt het al: het speciaal voor Charles  gereserveerde schaaltje luxe sandwiches was het eerste binnen handbereik. Een kwartier later verscheen onze gastheer en natuurlijk ging hij op zoek naar iets dat er niet meer was. Een nerveus telefoontje naar de cateraar volgde. Mogelijk is toen de beslissing gevallen om de Baarnse afdeling definitief te sluiten. (Honi soit, qui mal y pense oftewel wee hem die er kwaad van denkt)’   


Cees, hartelijk gefeliciteerd met je tachtigste verjaardag!
Ik wens je een mooie dag samen met je lieve vrouw Enny.

Inspiratie: Interview met Cees Schrama gemaakt door Hans Veltmeijer, Baarnsche Courant d.d. 23 september 2015.

Ed Vermeulen (1942)

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Geïnspireerd geraakt door onze oud Baarn-verhalen? Kom in actie en deel ook uw herinneringen op Groenegraf.nl.