door Hans Smeekes
Eén van mijn oudste herinneringen wat tripjes betreft is dat we naar vliegveld Soesterberg gingen. Minstens éénmaal per jaar en soms wel meerdere keren als daar aanleiding toe was.
Eén van mijn oudste herinneringen wat tripjes betreft is dat we naar vliegveld Soesterberg gingen. Minstens éénmaal per jaar en soms wel meerdere keren als daar aanleiding toe was.
Aanleiding kon zijn dat er een nieuw detachement met daarbij horende vliegtuigen was gearriveerd, waarvan het geluid tot in Baarn waargenomen kon worden. En dan kreeg met name mijn vader de kriebels. En dan togen we er naar toe, op de fiets. Er is een hele oude foto waar we op staan, ik op het voorzitje, ik denk dat ik 3 jaar oud was en mijn broertje Henk in de mand achterop bij mijn moeder.
We woonden toen nog op de Zandvoortweg. Mijn vader in een prachtig tweed pak, ik herinner me dat kostuum nog goed. Het was gemaakt door mijn opa, de vader van mijn moeder, die kleermaker was. Duidelijk zijn de hangars te zien. Later konden we nooit meer zo dichtbij komen. In die tijd kon je zelfs nog over een deel van de baan fietsen.
Maar de eerste straaljager moest toen nog arriveren. We moesten
het toen nog doen met de oude
vliegtuigjes direct na de oorlog zoals de Ansons, Oxford of Austers.
Enkele van die zijn op de achtergrond voor de hangar op de foto te zien.
Halverwege de vijftiger jaren werden de eerste supersonische straaljagers gedetacheerd. Die waren te horen tot in de Lepelaarstraat, waar we intussen naartoe verhuisd waren.
‘Die gaan sneller dan het geluid,’ hoor ik mijn vader nog enthousiast zeggen.
Dus wij er naartoe. Op een gewone zondag en daarna nog eens in de zomervakantie. Het werd een vaste zomertrip.
Maar het was niet altijd mooi weer. Zo herinner ik me, dat we al helemaal gepakt en gezakt klaar stonden in de keuken om te vertrekken. Maar toen begon het te regenen. En zo hebben we wel een uur staan wachten, waarbij mijn vader steeds even buiten een kijkje ging nemen en dan steevast terugkwam met zijn grapje: ‘Het is opgehouden … met zachtjes regenen.’
Tot mijn ouders tot de conclusie kwamen, om die dag maar niet meer te gaan. En toen het dan eindelijk een beetje minder werd, ik er op uit werd gestuurd om bij Benning een spellendoos te gaan kopen, waarmee we ons toen verder op die druilerige dag hebben bezig gehouden.
Het was de bekende 6 spellendoos van Jumbo.
Het was de bekende 6 spellendoos van Jumbo.
Zo maakten we kennis met het spel ‘Mens erger je niet’, heel toepasselijk dus.
Maar zo ging het dus niet altijd. Natuurlijk waren er ook hele mooie dagen. Want we zijn er toch vaak geweest. De route vanuit de Lepelaarstraat naar Soesterberg herinner ik me nog goed. Die wil ik graag beschrijven, omdat die zo in mijn geheugen is gegrift.
Bij de kiosk aan de Torenlaan het spoor over. Als het budgettair mogelijk was, kregen we er op de terugweg nog wel eens een ijsje van een dubbeltje, dat was een ijsje op een stokje met chocolade omhulsel, het had een naam maar die ben ik kwijt, maar je zou kunnen zeggen dat het de voorloper van de Magnum was, maar dan kleiner.
Bij de kiosk aan de Torenlaan het spoor over. Als het budgettair mogelijk was, kregen we er op de terugweg nog wel eens een ijsje van een dubbeltje, dat was een ijsje op een stokje met chocolade omhulsel, het had een naam maar die ben ik kwijt, maar je zou kunnen zeggen dat het de voorloper van de Magnum was, maar dan kleiner.
Of we kregen zowaar met name in de zomervakantie als lekkernij een zak patat. Kosten een kwartje. Mijn moeder hoefde dan niet te koken.
Het nieuwe lyceum was er toen nog niet. Na de bocht was er rechts de boerderij de Eult, schuin tegenover de Naald.
Even een blik op het paleis aan het einde van de kaarsrechte Koningslaan, de Praamgracht over via het karakteristieke bruggetje en dan bevonden we ons op de Stadhouderslaan. Een laan met grote villa’s.
Een klasgenootje op de lagere school woonde daar ergens. Bij Soestdijk arriverend gingen we in de regel gelijk linksaf de Korte Brinkweg op. Links met name boerderijen. Het spoortunneltje onderdoor. Vlak daarvoor rechts de boerderij waar een klasgenoot op de middelbare school (in Hilversum) woonde, met nog verderop het leuke stationnetje van Soestdijk .
De weg vervolgend, ging die van zelf over in de ook zeer landelijke Lange Brinkweg.
Ergens rechtsaf en dan kwamen we uit bij de Petrus en Paulus kerk.
Die fraaie kerk herinner ik me nog goed.
Even oversteken en dan ‘zaten’ we op de hoofdweg die door Soest loopt. Het was de straat die in het verlengde van de Burg. Grothestraat lag, waar een andere vriend van de middelbare school woonde en waar ik wel eens kwam.
Daar was het wel wat drukker met verkeer, maar nog redelijk te doen, als je het vergelijkt met nu.
Bovendien was je veilig op het fietspad.
Iets verderop was er een splitsing. Althans zo zit het in mijn herinnering. Vlakbij een benzinestation. Ging je linksaf de Birkstraat in, dan ging je richting Amersfoort. Die ‘deden’ we wel eens, vooral als het dierenpark Amersfoort ons doel was. Maar daar zijn we toch niet zo vaak geweest.
Rechts aanhoudend was de weg naar Soesterberg en de Soesterduinen.
Ergens halverwege de Soesterbergsestraat was er links de ingang van het sanatorium Zonnegloren.
Ik heb daar nog goed beeld van. Het is er niet meer, het is nu een parkeerterrein voor als je de prachtige bossen in wil.
Ik heb daar nog goed beeld van. Het is er niet meer, het is nu een parkeerterrein voor als je de prachtige bossen in wil.
Rechts de Soesterduinen passerend, waar we ook nog wel eens wilden rondtoeren, kwamen we dan aan bij de Van Weerden Poelmanweg. Van dit kruispunt heb ik ook nog goed beeld.
We waren er dan bijna, een beetje omhoog en dan openbaarde zich het uitzicht op het vliegveld.
We positioneerden ons boven op de talud en dan was het hopelijk genieten van de vliegtuigen, want het was daar natuurlijk niet alle dagen feest met vliegen, maar als we een beetje geluk hadden, snorden de vliegtuigen boven onze hoofden. En dan was mijn vader weer in alle staten.
Hij attendeerde ons speciaal op het fenomeen van de geluidsbarrière: dat het geluid erachter aan kwam met een geweldige knal. Ik zelf ben niet zo van de knallen, ik hou er ook niet van met oud en nieuw, maar dat dat technisch mogelijk was, vond ik wel geweldig.
Ik ‘hield’ ook wel van vliegtuigen. Thuis spaarde ik de vliegtuigplaatjes van Croydon.
Ik had er niet zo heel veel, maar die ik te pakken heb kunnen krijgen (want ja, wie rookte er Croydon sigaretjes bij ons in de familie), bewaarde ik als kleinootjes in een doosje.
De albums had ik in die tijd niet, ik heb ze onlangs kunnen bemachtigen.
De Super Sabres waren de eerste supersonische vliegtuigen die op Soesterberg waren gedetacheerd.
Het was in die tijd echt wel een aantrekkelijke plek om er even te verblijven. En we waren echt niet de enige.
Er stond zelfs vanaf een bepaald moment een paviljoen, waar je wat kon nuttigen, maar daar hebben we nooit gebruik van gemaakt, want we hadden ons eigen eten en drinken bij ons.
Als we dus onze magen tevreden hadden gesteld met de broodjes en een Exota drankje en inmiddels genoeg gezien hadden, wilden we nog wel eens verder toeren op de fiets.
En dan togen we richting de Pyramide van Austerlitz.
Bij de oude Rijksstraatweg herinner ik me Hotel ‘t Zwaantje. Een prominent punt.
De betekenis van de Pyramide en waarom het zich daar bevond, daar had ik in die tijd maar een beetje weet van. Het had iets met Napoleon te maken en dat was alles. Dat het al bestond sinds 1800 en daar was gebouwd door een vriend van Napoleon om hem daarmee te eren, ik denk niet dat ik dat toen wist. We gingen er gewoon heen, als leuk tripjesdoel. Ik heb
Mede natuurlijk vanwege de speeltuin. En wat de Pyramide zelf betreft, er was van onder af weinig te zien van zoiets als een piramide, het uitzicht erop werd ontnomen door de overweldigende bosschage. Alleen de trappen waren te zien.
Ik kan me niet herinneren of we die trappen wel eens omhoog gegaan zijn. Ik neem aan van wel, maar weet het gewoon niet meer. Dus ik weet niets van het uitzicht dat je daarboven gehad moet hebben. Maar wat in mijn herinnering zit is de bosrijke omgeving.
De foto van het nabijgelegen Woudenberg is typisch voor die omgeving.
En waar onderstaande foto precies genomen is, weet ik niet meer, maar moet daar wel ergens genomen zijn.
Net als ik in mijn vorige tripjesverhaal schreef, ben ik mijn ouders nog altijd dankbaar, dat we van die tripjes maakten en kennelijk hebben ze indruk gemaakt, want ze kunnen nog steeds terugkomen in mijn dromen.
Eigenlijk had ik dit verhaal al willen schrijven toen we nog middenin ‘the long hot summer’ zaten en hoewel de aanzet voor het artikel er al was, moest ik de ‘finishing’ toch even uitstellen, omdat ik nog helemaal in de ‘flow’ van het tekenen zat. Tekeningen voor het prentenboek dat Eric en ik willen uitgeven. Die zijn nu klaar en het boek is samengesteld, alleen nu de tekstjes nog.
 |
| Hans Smeekes |
Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter