Even voorstellen: Hans Smeekes

Hans Smeekes
Aloysiusschool

Als u een trouw volger bent van de verhalen in ons weblog, dan weet u dat er verschillende schrijvers zijn die regelmatig bijdragen leveren. Vanaf vandaag zal Hans Smeekes af en toe zijn herinneringen aan Baarn met u delen. Ik heb Hans verzocht om een stukje tekst te schrijven waarin hij zich aan u voorstelt. Dat stukje vindt u hieronder. In de toekomst zal hij dus af en toe bijdragen leveren aan ons weblog.

Ik ben Hans Smeekes, geboren op 22 februari 1947 op de Zandvoortweg, nummer 171. Mijn vader (Joop) was een echte Baarnaar en zo ook zijn vader en diens vader. Ik stam dus uit een wel echt Baarnse familie. Mijn overgrootvader was mede oprichter van de woningbouwvereniging “Ons Belang”.

Het gezin Smeekes, Lepelaarstraat

We waren met vier jongens thuis en ik was de oudste. Mijn jongste broertje is als enige geboren in de Lepelaarstraat waar we inmiddels naartoe verhuisd waren. Na mijn lagere school (St. Aloysius), ging ik naar het R.K. Lyceum in Hilversum en behaalde mijn HBS-B diploma in 1965. Er is een foto waar ik erg aan ben gehecht en dat is die waar ik op het muurtje sta voor ons huis aan de Zandvoortweg met de ronde poort ernaast. Ik herinner me nog goed dat ik er vaak stond, misschien toen al te mijmeren over verre oorden, terwijl ik eigenlijk toen niet veel verder kon kijken dan naar de boerderij er tegenover.

Hans Smeekes op het muurtje voor het huis
aan de Zandvoortweg

Aanvankelijk kwam er niet veel terecht van die fantasieën. Veel van mijn ideetjes zijn me uit het hoofd gepraat door mijn (over)bezorgde ouders. Ik wou journalist worden, maar daar was ik niet brutaal genoeg voor, volgens mijn vader. En ik wou naar de toen net opgerichte filmschool, want ik kon toen al heel aardig met camera’s overweg. Maar dat was te riskant. Geen droog snee brood in te verdienen, was het verdict. Dus wat dan? Dan maar accountant worden. Dat vond mijn vader wel een goed idee, want dat zag er financieel glorieuzer uit. Dus het werd een baantje als assistent accountant op een groot accountantskantoor in Utrecht en studeren in de avond voor registeraccountant. Maar al gauw had ik door dat het voor mij allemaal te saai was. Maar eerst nog even de dienst in. Uiteindelijk een aparte tijd gehad bij de staf van Prins Benhard in de Hollandse Rading. Hij was toen nog de Inspecteur Generaal.

Ik trouwde en kreeg twee lieve dochtertjes.  Na mijn dienstperiode ben ik als assistent accountant bij Polygram aan de Torenlaan aan de slag gegaan, waar mijn vader toen ook nog werkte. Dus dat was wel grappig. Via Polygram kregen we een flat toegewezen aan de Schaepmanlaan. Vervolgens ben ik nog even boekhouder geweest bij een technische handelsonderneming in Hilversum en stopte ik met de accountantsstudie.

Op de flat aan de Schaepmanlaan werden de plannen gesmeed met een aantal gelijkgerichte jonge mensen (dat was altijd heel gezellig, echt zo’n hippiegebeuren en mijn vrouw maakte dan de kruidenthees) om een Jongerencentrum te beginnen in Baarn. Dat werd uiteindelijk gerealiseerd in het oude café ‘t Centrum. Ik werd tot penningmeester gebombardeerd vanwege mijn boekhoudkundige ‘kwaliteiten’. Ik was in die tijd wel een echte hippie met mijn lange haren.

En dan vanaf mijn 28e gaat min of meer het roer om. Ik werkte inmiddels als boekhouder/beheerder bij Studenten Sociëteit Unitas in Utrecht. Dat was al een aardige overstap. Ik wou namelijk met mensen te doen hebben. Niet de heIe dag cijfertjes. Ik kocht zo maar op impuls een huisje in Irnsum (Friesland). Ik was er op bezoek bij mijn broer Gerard die er tijdelijk woonde. Ik vond het er gelijk geweldig. Die rust en die stilte in Friesland. Door de week was ik in Utrecht en was ik student met de studenten en in het weekend was ik bij mijn gezinnetje. Maar op ‘n gegeven moment wilde ik niet meer de hele week weg zijn en solliciteerde ik naar de functie van beheerder van het gemeenschapscentrum in Hindeloopen. Eén van de Friese elf steden, gelegen aan het IJsselmeer. Tot mijn verbazing werd ik er als niet Fries aangenomen en zijn we er ook gaan wonen. Baarn is een apart dorp maar Hindeloopen dat is ook een verhaal apart.

We hadden er een fantastische tijd, maar ben er toch vertrokken (ja ik was op drift gekomen) en naar Limburg verhuisd waarvoor twee redenen waren. Ten eerste wou ik eindelijk wel eens iets voor mezelf beginnen en ten tweede kwam mijn vrouw oorspronkelijk uit Limburg.

Na vijf pittige café jaren als kastelein van 1979 tot 1985 (in het Maasdorpje Elsloo) ben ik ook daar uiteindelijk gestopt. Het waren tropenjaren met bijzondere belevenissen, waar men in het dorpje nog over spreekt. In die woelige periode liep helaas ons huwelijk stuk, want mijn vrouw kon dat niet aan. En toen ben ik in de kunst gegaan. Want dat was ook nog een ambitie, die er nog lag, ik kon namelijk heel aardig tekenen, dat konden we (mijn broers en ik) vroeger allemaal goed trouwens. Mijn broer Henk is grafisch ontwerper bij de NOB geweest. Ik maakte zandschilderingen en had zowaar zelfs exposities, maar het kunstwereldje begon me snel tegen te staan. Het neveneffect van creatief zijn is reflectie en allengs begon ik belangstelling te krijgen voor spirituele zaken. En zo ben ik dan in het Tibetaans Boeddhistisch Instituut in het Belgische Huy terecht gekomen, waar ik 12 jaar als monnik heb gewerkt en gewoond (van 1990 tot 2003). Een mooie periode waar ik de reis naar binnen heb mogen en kunnen maken. Tot de dag van vandaag heb ik daar nog steeds heel veel aan. Ik kom er nog eens in de maand om de rondleiding te doen.

Hans met Fifi in Tibet

In de tussentijd ben ik bevriend geraakt met Fifi. En sinds 2003 wonen we samen in het dorpje Moorveld (10 km ten noorden van Maastricht). Zij was de reden van het stoppen als monnik. Zij is de grote liefde in mijn leven. Samen zijn we 12 keer naar Bali geweest, soms bijna twee maanden per keer. ‘Our second home’, zoals we het vaak hebben betiteld. We kennen er inmiddels heel veel mensen. Sommigen zijn als familie voor ons. Er staan inmiddels meer dan 400 filmpjes van mij op YouTube (zie kanaal van Hans Smeekes) die op Bali betrekking hebben. Door alle ‘inside information” weten we er allebei ook veel van. En die cultuur en religie is dan ook wel bijzonder interessant. En staat dicht bij het boeddhisme. In het kader van het laatste zijn we ook zo gelukkig geweest om twee keer Tibet te hebben mogen bezoeken (in 1995 en 2001). En zijn we ook in India, Thailand en Maleisië geweest.

Hans en Fifi op Bali

Vanaf 2001 tot mei dit jaar ben ik vrijwilliger geweest in het Hospice (een plaats waar mensen in alle rust kunnen overlijden, met een heel individuele verzorging) in Maastricht. Ik heb daarover een boekje geschreven met de titel “Thuiskomen”. Dat heet zo omdat sterven in mijn visie zoiets is als terug naar de bron gaan. En zo ben ik zelf nu ook al een beetje terug te gaan naar mijn bron. Naar mijn geliefde Baarn.  Mijn vriendin Fifi heeft me wat het schrijven betreft altijd erg ondersteund. Vanaf de eerste Bali reis ben ik een dagboek gaan bijhouden en las ik haar elke avond voor. Ze vond het geweldig. En zo ben ik ook mijn belevenissen in het hospice gaan opschrijven, met als resultaat het boekje.

En ik schrijf inmiddels ook in het Engels. Voor een maandelijks uitkomend magazine in Bali. Ubud Community heet het. Vorige maand heb ik mijn 39e bijdrage opgestuurd. Onder de gemeenschappelijke titel “Dream or Reality”. Het zijn verhalen of columns. Deels zelf beleefd, deels verzonnen. In de Balinese stijle van vertellen (we praten er o.a. met dieren!). Het is bedoeld voor toeristen, maar ik krijg veel complimenten van de Balinezen zelf.  En dat geldt ook voor mijn filmpjes. Het zijn met name de Balinezen die er naar kijken. In totaal meer dan anderhalf miljoen views. Niet slecht voor een amateurtje. En ik ben er wel een beetje trots op dat de BBC die toch gekend is voor hun kwaliteits documentaires een minuutje van mijn materiaal hebben gebruikt en uitgezonden. En dan ben ik dus wel geen journalist geworden, maar ben ik wel gaan schrijven. En ben ik niet op de filmschool geweest, maar ben ik toch ook redelijk geslaagd filmer geworden.

Van boekhouder tot kastelein, van kunstenaar tot monnik, van stervensbegeleider tot schrijver/filmer. Het is nu al een rijk leven te noemen en het was beslist niet saai.

Hans Smeekes

Weblog: http://thuiskomen-hanssmeekes.blogspot.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter