vrijdag 19 juni 2015

Een Canadese avond in Baarn

Baarn 7 mei 1945
Dit korte verhaal, over de bevrijding van Baarn, las ik recentelijk in het verhalenarchief van het Nationaal Archief: 
'Wij woonden in Baarn boven de comestibleszaak, mijn man en ik. Het geld voor de zaak konden wij lenen van Gerard, een broer van Lau. Wat hebben we hard gewerkt! Lange dagen, zelden vrij. Zaterdagavond laat gingen we soms kaarten met vrienden. Verder was er weinig vertier.

Dat de oorlog was afgelopen hoorde ik van klanten. De een na de ander kwam opgewonden de winkel binnen, maar opeens zagen we de Canadezen en iedereen vlóóg de straat op. Ook ik rende naar buiten met mijn lange witte winkeljas nog aan, flapperend rond de benen. We dansten over het plein, zongen, vlogen die jongens om de hals en probeerden contact met ze te maken.

Samen met Ciel mijn zus, die tijdens de hongerwinter bij ons was ingetrokken, bleef ik uren weg. We maakten kennis met Nick en Mack, twee leuke jongens waar we de verdere middag mee optrokken. Al wilden zij geen afscheid nemen, ik moest terug naar de winkel. Ik vroeg onze Canadese vrienden om ’s avonds een glaasje te komen drinken bij mijn man en mij en wees ze de delicatessenzaak aan. ‘Ah, the house with the yellow stones’,  lachte Mack. ‘Okay, see you tonight’.

Hoe Lau op de uitnodiging reageerde? Hij was eh ..verbaasd, zal ik maar zeggen.  Toch was het ijs snel gebroken die avond. De fles whisky, door Lau verheugd aanvaard, werd met een bijna plechtig gebaar door hem geopend en uitgeschonken. Vol emotie brachten wij een toost uit op de jongens, de bevrijders. Hierna haalde ik een schaal hors d’oeuvres uit de keuken (met zorg en creativiteit gemaakt van het weinige dat er nog was).

Nick zag de tekst het eerst. In zilveruitjes stond groot en duidelijk leesbaar Thank you op de salade. Nick, jong en kwetsbaar opeens, schoot vol en tranen rolden over zijn wangen. Voordat ik er erg in had boog hij zijn hoofd en beroerden zijn lippen mijn blote arm en … kús-kús-kús-kús-kús. Van pols tot schouder werd ik bedolven onder de zoentjes.

Ik zal je vertellen meisje (tante kijkt me olijk en met stralende ogen aan) die arm heb ik láng niet willen wassen, dat kun je je voorstellen!’




 An Bussing-Dijkman, opgetekend door haar nicht Anneke


Het verhaal wordt middels een video vertelt door mevrouw A. Bussing - Dijkman. Klik op onderstaande link.

bevrijding een-canadese avond in Baarn


Leen Bakker
Geplaatst door L.J.A.Bakker

http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter
Gepost door op