maandag 29 augustus 2016

De oude school

door Cees Roodnat


Ach, zou die school er nog wel zijn,
kastanjebomen op het plein,
de zware deur…..(fragment)
Willem Wilmink

Het nieuwe onderkomen van Gaspard de Coligny en Montini in de
Brede School ‘Noorderbreedte’ (foto Roeland de Bruyn)
Half augustus 1978 stak onze 6-jarige dochter vol vertrouwen het paadje over tussen de Cecilia-Kleuterhoek en de Montini-school. Ze was er al eens wezen kijken en liep haast blindelings naar haar nieuwe klas. Even later, na overbodig gezwaai achter het glas (ze keek niet eens) liepen mijn vrouw en ik met een lichte klem om het hart terug naar huis. Hoe zou het haar en straks haar broertje vergaan op deze school?



Aan het werk in de stamgroep
(fotocollectie Montinischool)
Formeel gestart in 1967 op verschillende locaties, het jaar daarop voortgezet in een gloednieuw gebouw, werd hier op initiatief van schoolhoofd Piet Timmermans van meet af aan steeds meer volgens de Jenaplan-principes les gegeven. Ideeën die ons, zelf werkzaam in het onderwijs, bijzonder aanspraken. Idealistisch als we waren, vonden wij het belangrijk dat een school a - in onze eigen buurt, liefst op loopafstand stond, b – veel aandacht gaf aan creatieve en sociale ontwikkeling, c – een antiautoritair schoolmilieu kende dat aansloot bij de opvoeding thuis, d - respect voor anders gelovige kinderen hoog in het vaandel voerde. We hadden nog veel meer noten op onze zang, maar deze naar een vernieuwende paus vernoemde school kwam toch al aardig in de buurt. En dat bleef zes gelukkige schooljaren het geval.

De eindmusical van de 8e-groepers
(fotocollectie Montinischool)
Vanwege de aanstaande verhuizing naar de nieuwe Brede school , bezocht ik op 28 mei met mijn dochter de reünie in het oude schoolgebouw. Ik was er te lang niet geweest en onderging een bombardement aan kleurrijke herinneringen. Alle charmes van het Jena-plan kwamen weer boven: Met verschillende leeftijden in één groep zitten, binnen de stamgroep leren op verschillende niveaus en in eigen tempo, de kringgesprekken, het documentatiecentrum, het grote podium in de hal voor weeksluiting, feesten en vieringen. Aan de inrichting van de school blijkt gelukkig maar weinig veranderd.
Expressielessen
(fotocollectie Montinischool)
Het podium in de hal is een slag gedraaid, maar met het zelfde lef van toen laten oud-leerlingen er nú horen hoe hun artistieke talenten zich ontwikkeld hebben. Het ‘dok’ zit nog steeds achterin het gebouw, een deel van het schoolplein blijkt opgeofferd aan uitbreidingen en een gribus aan noodlokalen. Het wordt hoog tijd hier te vertrekken, hoe zeer dat iedereen ook aan het hart gaat. Meteen, soms na enig in-zoomen herken ik kinderen (nu veertigers) die bij mijn zoon of dochter in de groep zaten, ouders die me bekend voorkomen en leerkrachten die nog steeds of ooit aan de school verbonden zijn/waren.






Start van elke dag ‘In de kring’ (herkomst foto onbekend)

Met diverse bevriende ouders en leerkrachten volleybalden we op de vrijdagavond in De Loef om daarna tot middernacht bij iemand door te zakken. In één van de lokalen hangen vellen met foto’s, waar reünisten zich bijna verdringen om zichzelf en oude bekenden terug te zoeken. Velen die ik spreek hebben hun schooltijd als één warm bad en het gebouw als een dependance van thuis ervaren. Met alle pieken en dalen, pretjes en verdrietjes die er bij hoorden. Er waren uiteraard ook periodes waarin het met de school wat minder goed ging. Schoolhoofden die elkaar wel erg snel opvolgden (vonden sommigen), leerkrachten die de geest van het Jena-plan maar niet in de vingers kregen (vonden wij), ouders of bestuursleden die de katholieke identiteit te weinig terug vonden (o.a. de bisschop) of ouders waarvan het allemaal best wat strenger en minder rommelig kon. “Mijn kinderen zitten op de Jena(van)plan-school” smaalden we weleens als ‘de geest van Jena’ weer was ingedut. Wat wil je ook met ouders die varieerden van gezagsgetrouwe katholieken tot het hippie-dom nauwelijks ontstegen linksgeoriënteerde ‘protestanten’. En toch probeerden al die overblijfvaders, ‘luizen’moeders, vrijwilligers in het ‘dok’, helpers bij excursies of schoolreisjes, ouderwerkgroepen, er samen met de leerkrachten het beste van te maken. En dat was een paradijs vergeleken met hoe dat op mijn School met den Bijbel vroeger toeging. Kortom, mijn dochter en ik genoten weer met volle teugen van deze reünie. Niet elk kind zal zich op zijn plaats voelen in deze vorm van onderwijs. Maar je moet wel verschrikkelijk je best doen er ongelukkig te worden.

Ik wens de Montini-school nog een lange toekomst in de Brede School toe.

Geraadpleegd: 
- Krantenknipsels HKB jaren ‘70 ‘tot heden.
- Mail en/of contact met Piet Timmermans, Kees Timmer, Annemarie van der Molen-Gelijsteen.

Cees Roodnat













Dit verhaal verscheen op maandag 29 augustus 2016 in de Baarnsche Courant  in de rubriek

  ’Vandaag is morgen alweer gisteren (bruggetjes naar vroeger)’

Deze rubriek is een samenwerking tussen de Historische Kring Baerne en Groenegraf.nl    






Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

zaterdag 27 augustus 2016

Wie, wat, waar: de stormramp in de Achterhoek


Speurder, de speurhond van Groenegraf.nl
Vandaag is een nieuwe uitzending in de rubriek Wie, Wat, Waar? bij RTV Baarn gestart. De rubriek is een samenwerking met Stichting Groenegraf.nl. U kent inmiddels onze speurhond "Speurneus". Tijdens de uitzending van de rubriek Wie, Wat, Waar? graaft Speurneus telkens een foto van Groengraf.nl op. Wij hopen dan dat de kijkers van RTV Baarn en de volgers van Groenegraf.nl de vragen die we hebben over de foto kunnen beantwoorden.








Een schoteltje met opschrift Landdag B.V.L. Baarn, Juni 1927, Stormramp Achterhoek 1 juni 1927. 

Wie kan ons meer vertellen over dit schoteltje? Wat is B.V.L. Baarn? Wat had B.V.L. Baarn te maken met de stormramp? 

Wat we precies willen weten leest u op onze site via deze link, of bekijkt u op RTV Baarn. De uitzending blijft ook te zien op onze site via deze link. Op die plek kunt u gelijk ook uw reacties plaatsen.

We zijn heel erg benieuwd of u ons kunt helpen!




RTV Baarn kunt u ontvangen via het digitale pakket van Ziggo op kanaal 42 of via de stream op www.rtvbaarn.nlYouTube en Facebook.

Op onze site is deze rubriek te volgen via www.groengraf.nl/wiewatwaar

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

donderdag 25 augustus 2016

Een gevelsteen van Jeannette Swart in de Bosstraat


De gevelsteen op het pand Bosstraat 11 in Baarn
Op 20 juli 2012, wandelde ik door de Bosstraat in Baarn, toen mijn oog op een oude gevelsteen aan het pand van Makelaardijk Bos viel. Op de gevelsteen staat: "Jeannette Swart, oud 11 jaar heeft de eerste steen gelegd, 9 april 1825".
1825... dat is bijna 200 jaar geleden. Wie zou dat meisje zijn? Het pand van Makelaardij Bos is te vinden op Bosstraat 11, op de hoek met de Schoolstraat. Het is een pand dat al wat ouder is, maar volgens mij stamt het gebouw niet uit 1825. Wellicht is de gevelsteen al geplaatst in een gebouw dat eerder op die plek gestaan heeft en is bij de nieuwbouw van dit pand de gevelsteen teruggeplaatst. Of misschien is het nieuwe gebouw op de fundamenten van het oude gebouw geplaatst?

Wie was deze Jeannette Swart?

Via genlias.nl vond ik meer gegevens. Jeannette is rond 1815 geboren in Amsterdam, als dochter van Adrianus Swart en Mariane Cavin. Vader Adrianus was een echte Baarnaar. Hij werd op 14 februari 1781 in Baarn geboren en vier dagen later in de kerk van Baarn gedoopt. Adrianus was genees- en heelmeester. Zijn vader Pieter was chirurgijn in Baarn, dus hij had het van geen vreemde. Jeannette's moeder, Mariane Cavin stierf al toen Jeannette nog jong was. Wanneer ze precies overleed heb ik niet kunnen vinden, maar op  30 juli 1930 hertrouwt vader Adrianus met Willemeintje Timmer. In de huwelijksakte is vermeld dat Adrianus weduwnaar was van Mariane Cavin. Willemeintje's stiefmoeder, Willemeintje Timmer was ongeveer 28 jaar jonger dan vader Adrianus. Jeannete was dus maar 6 jaar ouder dan haar stiefmoeder!

Uit het huwelijk van Adrianus Swart en Willemeintje Timmer werden nog zeven kinderen geboren, halfbroers en -zusters van Jeannette. Jeannette bleef niet in Baarn. Ze trouwde op 26 januari 1835 in Woudenberg met Gerrit van de Wetering. Uit het huwelijk werden zeven kinderen geboren. Jeannette overleed op 16 maart 1878 in Woudenberg, op 63-jarige leeftijd. Vader Adrianus bleef wel in Baarn. Hij overleed op 7 juli 1846 in Baarn en werd begraven op de oude algemene begraafplaats aan de Berkenweg. Dat het gezin op deze plek woonde staat vast. Volgens kadastrale gegevens uit 1832 woonde op deze locatie de chirurgijn Adrianus Swart.
Bosstraat 11 in Baarn
Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter.

donderdag 18 augustus 2016

Tuinman Dirk Pijpers

Deze foto werd ons aangeboden door dhr. D.W. Pijpers uit Apeldoorn. Op de foto staat zijn grootvader Dirk Pijpers afgebeeld (midden).
Drie tuinmannen aan het werk. In het midden Dirk Pijpers (1885-1955)

Links en rechts van Dirk Pijpers staan nog twee tuinmannen afgebeeld. Of ze die dag veel werk verzet hebben valt te betwijfelen. Ze staan op de foto weliswaar met gereedschap afgebeeld, maar ze staan ook keurig in het pak, compleet met zakhorloge. (Klik op de foto voor een vergroting). Nee, de mannen staan keurig uitgedost bij, speciaal voor de foto.
Detail van de bovenste foto

Dirk Pijpers (1885-1955)
Dirk Pijpers is op 18-5-1885 geboren in Nijkerk, als zoon van Wouter Pijpers en Aaltje Wouters. In 1911 trouwde hij in Nijkerk met Geertje Mulder. Kort na zijn huwelijk kwam hij naar Baarn om als tuinman op Groeneveld te komen werken. Kleinzoon D.W. Pijpers vermoedde dat deze foto bij kasteel Groeneveld gemaakt is. Dat waag ik echter te betwijfelen. Het pand op de foto lijkt in geen enkel opzicht op Groeneveld en ook de bebouwing achter het pand herken ik niet. Natuurlijk zijn we heel erg benieuwd of u herkent waar deze foto gemaakt is en of u de beide andere tuinmannen herkent. Laat het ons weten.

Dirk Pijpers bleef tot 1929 in Baarn wonen. Het gezin woonde aan de Gaslaan. Zoals gezegd was hij tuinman op Groeneveld, maar hij was ook actief voor School- en Werktuinen. Hij stond bekend als een man met een hart van goud, maar kleine kinderen waren soms nogal bang voor hem. Dat kwam met name door zijn harde stem.
In 1929 vertrok het gezin Pijpers naar Ede. Op 6 januari 1955 overleed Dirk aldaar.

Dirk Pijpers (links achteraan, de man met de pet) bij School- en Werktuinen Baarn. Rechts achteraan met hoed
staat Carel Gustaaf Werner, directeur van School- en Werktuinen.
Eric van der Ent






Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

maandag 15 augustus 2016

Dorrestijn Stuwadoors

Al jaren een begrip in houtproducten. Overslag van hout floreert in Beverwijkse haven. Een nautisch verhaal met een Baarns tintje, geschreven door maritiem publicist en fotograaf Willem H. Moojen. 


Voor Groenegraf.nl geselecteerd door Ed Vermeulen:


Januari 1956                                   Juli/augustus 2016
Oudste en meest recente Blauwe Wimpel uit mijn collectie
Al tientallen jaren heb ik een abonnement op het maandblad De Blauwe Wimpel, tijdschrift voor de scheepvaart en scheepsbouw in de lage landen. Dit prachtige in 1946 door de legendarische maritiem auteur Anthony van Kampen (1911-1991) opgerichte blad ontleent zijn titel aan de blauwe wimpel, de onderscheiding voor passagiersschepen bij een snelheidsrecord tijdens de oversteek van de Atlantische Oceaan. Met enige regelmaat worden ook door mijzelf geschreven nautisch georiënteerde verhalen geplaatst, zoals bijvoorbeeld ’Afscheid, requiem voor een vriend’ en ’Zeemanspot en Nationaal Steunfonds’. In de editie van juli/augustus 2014 werd het interessante en van veel mooie foto’s voorziene verhaal over Dorrestijn Stuwadoors gepubliceerd. Een nautisch verhaal met een Baarns tintje. Nu te lezen en te bekijken op Groenegraf.nl 


De 'Scheldeborg' (1970) van Wagenborg uit Delfzi jl lost op 28 oktober 1982 een lading gezaagd hout in Beverwijk

Een groot deel van de kop van de haven van Beverwijk wordt een of twee keer per week in beslag genomen door bergen houtsnippers of pakketten gezaagd hout. Met bijna 171.000 ton houtproducten in 2013, voornamelijk uit Schotland en Rus­land, is Dorrestijn Stuwadoors B.V. (D.S.B.) een belangrijke pijler waar De Pijp, de haven van Beverwijk op rust.

Plank voor plank
In de haven van Zaandam worden geen houtschepen meer gelost. Hier zien
we de 'Libra' en 'Hvalnes' hun lading lossen.
Houtproducten worden al decennia lang aangevoerd in de haven van Beverwijk. Hoofdzakelijk waren dat planken vanuit Zweden en Finland. Het was nog de tijd dat elke plank met de hand werd gelost en opgestapeld op de kade. Veel coasters, gladdek­kers, die speciaal waren ingericht voor houtvervoer, liepen geregeld Beverwijk aan. Vooral schepen van Wagenborg uit Delfzijl en later de grotere schepen van Spliethoff uit Amsterdam waren bekende verschijningen. Naast Beverwijk waren Amsterdam en Zaandam bekende houthavens. Amsterdam is dat nu in mindere mate terwijl Zaandam weinig capaciteit meer heeft om deze sche­pen te behandelen. Hierdoor heeft Beverwijk de afgelopen jaren de aanvoer van houtpro­ducten naar zich toegetrokken .

Van vrachtwagen naar eigen bedrijf 
Veel schepen van Spliethof f uit Amsterdam liepen geregeld Beverwijk aan.
Hier zien we de 'Rozengracht' (1977) een lading hout lossen uit Finland.
James Dorrestijn (64) uit Baarn kwam jarenlang als vrachtwagenchauffeur geregeld hout laden in de haven van Beverwijk bij het toen bekende  stuwadoorsbedrijf Wijdvliet. Hij bouwde een goede band op met de toen­malige directeur van Wijdvliet, zo goed zelfs dat deze hem voorstelde het bedrijf over te nemen wegens gebrek aan opvolgers voor het stuwadoorsbedrijf. Dorrestijn, inmiddels wel vertrouwd met houtproducten, werd er door overvallen en vroeg bedenktijd. Vrachtwa­genchauffeur is wel iets anders dan het run­nen van een bedrijf. Thuis in Baarn besprak hij het voorstel met twee broers Jan en Gijs Dorrestijn, en uiteindelijk  hapten de drie toe. In 1986 werd Wijdvliet overgenomen en kwam Dorrestijn op de gevel te staan. Jan Dorrestijn, de oudste broer, is al een tijd uit het bedrijf en in 2000 begon Gijs zijn eigen transportbedrijf: Dorrestijn Transport in Soest. Geregeld rijden er trucks van Gijs Dorrestijn naar Beverwijk om bij Dorrestijn Stuwadoors hout op te halen. Sindsdien werkt Danny Dorrestijn (41), zoon van James, in het bedrijf en runnen zij D.S.B. samen. Door de jaren heen is het stuwa­doorsbedrijf steeds groter geworden. 'Mede dankzij de jarenlange goede relaties met houtimporteurs', vertelt James Dorrestijn. Onlangs heeft D.S.B. een splinternieuw kantoorgebouw in Beverwijk in gebruik genomen.

De 'Scot Ranger' (1997) bracht vanuit Campbeltown in Schotland, 2800 ton boomstammetjes.

Vanuit Inverness in Schotland loste de 'Scot Pioneer' (2006)
2500 ton OSB platen.
Verschillende houtproducten
In de beginperiode voerde Dorrestijn vooral gezaagd hout aan uit Scandinavische landen, hoofdzakelijk bestemd voor de Nederlandse en Belgische markt.  'De tijd  dat schepen deze transporten verzorgden, ligt ver achter ons' aldus James Dorrestijn. Vrachtwagens hebben  deze transporten overgenomen door vooral chauffeurs uit Oost-Europa in te zet­ten. Logistiek is dat veel goedkoper. De houtfabrieken in de Scandinavische landen zijn veelal gevestigd in het binnenland. De hoge kosten van transport naar de haven, het laden en lossen en vervoer per schip worden  nu vermeden.

Gezaagd hout uit Rusland
Een blik in een van de opslagruimtes aan de Zuiderkade.
Per schip komt al het gezaagde hout uit Archangelsk in Noord-Rusland. In 2013 ging het om 75.000 m3 en dit hout is geheel bestemd voor de Nederlandse markt. Vracht­wagens leveren het vanuit Beverwijk af bij de klant. Daarnaast voeren schepen houtvezel­ platen (OSB)  aan uit Inverness in Schot­ land. OSB wordt vooral gebruikt om daken  en vloeren van te maken. OSB platen, het ging in 2013 om 47.559 ton, worden over de weg vervoerd naar klanten in de gehele Benelux. Houtsnippers, in 2013 41.756 ton,
Aan de Noorderkade in Beverwijk slaat
DSB hoofdzakelijk gezaagd hout over
komen uit heel Schotland en worden vooral gebruikt om papier van te maken. Vrachtwa­gens vervoerden 10.000 ton houtsnippers naar Nederlandse klanten en ruim 30.000 ton ging per binnenschip naar België en Frankrijk. Bijzonder hierbij is dat er in de twee voorgaande jaren geen houtsnippers werden aangevoerd. De 42.000 ton uit het afgelopen jaar biedt dus zeker perspectieven voor de toekomst.

Boomstammetjes naar Genk 
Boomstammetjes (logs) van sparren komen ook uit Schotland. Ze worden zowel gebruikt in de papierindustrie als om OSB-platen van te maken. Oriented Strand Board (OSB) is samengesteld uit verschillende lagen gerichte (oriented) houtschilfers (strand) van een vooraf bepaalde vorm en dikte
die onderling door een bindmiddel zijn ver­bonden. De platen zijn veel goedkoper te produceren dan multiplex waarvan de ver­vaardiging tweemaal zoveel energie kost. In 2013 ging het om 50.988 ton stammetjes die in hun geheel per binnenschip verscheept werden naar Genk in België voor verdere verwerking. Wat opvalt is de toename van het aantal ton boomstammetjes, meer dan een verdubbeling ten opzichte van 2012. Daarnaast voerde Dorrestijn  in 2013 ook nog 9.236 ton houtpellets aan. Deze hout­pellets worden gebruikt voor het opwarmen van stallen en kassen en voor gewone huisverwarming. Vanuit Beverwijk vervoerden vrachtwagens en binnenvaartschepen elk de helft naar afnemers.

Directeur James Dorrestijn (links) en zijn zoon Danny in het nieuwe kantoorgebouw in Beverwijk.

Eigen opslagruimte
Dorrestijn beschikt in de haven van Beverwijk over 40.000 m2 overdekte en 30.000 m2 onoverdekte opslagruimte. Aan de Noorder­kade beschikt het stuwadoorsbedrijf over 900 meter kade aan 8,5 meter diep water, waar schepen tot 160 meter geladen en gelost kun­nen worden. Ook beschikt Dorrestijn over een hectare opslagruimte aan de Zuiderkade in Beverwijk. Daar werd speciaal een zogehe­ten dockshelter (laadkuil) gebouwd om vrachtwagens te lossen die containers met pakketten hout aanvoeren. Naast gezaagd hout worden hier vooral houtsoorten uit Afrika, Azië en Zuid-Amerika overgeslagen. D.S.B. heeft naast beide directeuren vier man personeel in dienst. Naast tien eigen heftrucks, worden mobiele kranen en perso­neel ingehuurd om schepen te behandelen. In 2013 ging het om 120 zeeschepen en 40 binnenvaartschepen.

De 90 meter lange en 13,20 meter brede 'Fri Langesund' uit Gibraltar bracht op 8 februari 2014, 2415 ton houtsnippers vanuit Corpach in Schotland naar Beverwijk. Daarna vertrok het schip naar Riga en vervol­gens naar Ierland en weer naar Schotland om een nieuwe lading houtsnippers te laden voor Beverwijk .

Met dank aan Willem Moojen en de redactie De Blauwe Wimpel voor toestemming tot plaatsing.    
Alle foto's: Willem H. Moojen, Beverwijk



Ed Vermeulen (1942)











Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

zaterdag 13 augustus 2016

Wie, wat, waar: Van Riemsdijkstichting


Speurder, de speurhond van Groenegraf.nl
Vandaag is een nieuwe uitzending in de rubriek Wie, Wat, Waar? bij RTV Baarn gestart. De rubriek is een samenwerking met Stichting Groenegraf.nl. U kent inmiddels onze speurhond "Speurneus". Tijdens de uitzending van de rubriek Wie, Wat, Waar? graaft Speurneus telkens een foto van Groengraf.nl op. Wij hopen dan dat de kijkers van RTV Baarn en de volgers van Groenegraf.nl de vragen die we hebben over de foto kunnen beantwoorden.








De Van Riemsdijkstichting is in 1932 opgericht door de weduwe G.W. van Riemsdijk, Geertruida Catharina van den Ordel vlak na de dood van haar echtgenote. Het was een rusthuis voor de 'welgestelde' oude van dagen. Geertruida Catharina van den Ordel is geboren op 20-05-1880 in Amsterdam, dochter van Carel Gerhardus van den Ordel en Maria Elisabeth Bunger. Geertruida is overleden. Geertruida trouwde, 26 jaar oud, op 29-05-1906 in Amsterdam met Gerrit Willem van Riemsdijk, 29 jaar oud. Gerrit is geboren op 14-07-1876 in Havelte, zoon van Antoni van Riemsdijk en Hermanna Slingenberg. Gerrit is overleden op 26-07-1932 in Baarn, 56 jaar oud. Hij is begraven op 30-07-1932 in Baarn, Nieuwe Algemene Begraafplaats aan de Wijkamplaan. 

Volgens onze gegevens was dat rusthuis gevestigd op Prins Hendriklaan 11 in Baarn.Vanaf 1932 tot eind jaren dertig zijn regelmatig vermeldingen van de Van Riemsdijkstichting in diverse kranten te vinden. In 1939 wordt het rusthuis opeens omgedoopt tot Rusthuis Insulinde. Onder die naam zijn dat jaar diverse vermeldingen te vinden, de laatste in januari 1940.

De Weduwe Riemsdijk woonde na het overlijden van haar man op Nassaulaan 35. In ieder geval tot 1939. Haar echtgenote is volgens de overlijdensakte ook op dat adres gestorven. In 1948 staat ze op het adres Prins Hendriklaan 11 vermeld, daar blijft ze tot zeker 1956 op het adres wonen. In het adresboek van 1956 wordt ze daar nog vermeld.

Wie kan ons vertellen waarom de Van Riemsdijkstichting is opgeheven? Wat is er daarna met de villa gebeurd? Wanneer is de villa gesloopt?

Wat we precies willen weten leest u op onze site via deze link, of bekijkt u op RTV Baarn. De uitzending blijft ook te zien op onze site via deze link. Op die plek kunt u gelijk ook uw reacties plaatsen.

We zijn heel erg benieuwd of u ons kunt helpen!




RTV Baarn kunt u ontvangen via het digitale pakket van Ziggo op kanaal 42 of via de stream op www.rtvbaarn.nlYouTube en Facebook.

Op onze site is deze rubriek te volgen via www.groengraf.nl/wiewatwaar

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

donderdag 11 augustus 2016

Landgoed De Hooge Vuursche

Landgoed De Hooge Vuursche voor 1940
Een van de aantrekkelijkheden van ons land ligt in zijn afwisseling, vooral omdat men die afwisseling vindt op korten afstand. Een treinreis van een uur, een korte autorit of 'n niet te lange fietstocht brengt den toerist bijv. in Utrecht door streken van geheel verschillend karakter en geeft 't genot van telkens apart natuurschoon. De terecht beroemde, dikwijls beschreven en bezongen Vechtstreek ligt naast het weiland ; in de omgeving van Mijdrecht en Vinkeveen heeft men het typische plassenlandschap van het veengebied ; in Doorn, bij het landgoed van den ex-keizer, ziet men de grens tusschen weiland en de parkachtige streek vanaf Zeist over Amerongen en Doorn verder Zuidoostwaarts ; het Utrechtsch gedeelte van de Geldersche vallei vertoont weer een geheel ander beeld, en in 't centrum wijst de Utrechtenaar trotsch op den Stichtschen heuvelrug, het rijke heuvelachtige gebied 'met bosch en hei, dat in Noordoostelijke richting aansluiting vindt bij het Gooi.

De hal met schouw
Een der bekendste plekjes van dit overgangsgebied, de boschrijke verbinding van Noord-Holland en Utrecht, is de weg tusschen Hilversum en Baarn. Dwars door de dennenbosschen loopt deze weg tusschen de hoofdstad van 't, Gooi en 't sinds lang bekende tuinoord Baarn;  en ongeveer op de helft van deze route, bij de grens der beide provincies, trekt 'n groot hek de aandacht van den reiziger in iederen autobus, van iederen wandelaar en fietser. In een waardige omgeving van velerlei bloemenpracht en fonteinen ligt daar het landgoed De Hooge Vuursche, door iederen voorbijganger bekeken, door iederen amateurfotograaf met meer of dikwijls minder succes vereeuwigd, Groot en voornaam, hoewel niet trotsch en ongenaakbaar, ligt het in een prettiger parkaanleg, een sieraad in een landschap van rijke natuur, zoo'n landgoed waar de Engelschen in hun tijdschriften lange artikelen over schrijven, met reeksen foto's en met, vele bijzonderheden over de stoelen in de eetkamer en de inrichting van de keuken.
Het wapen van de eigenaar
In 1910 werd het gebouwd door architect Ed. Cuvpers in opdracht van den eigenaar, den heer J. v. d. Bosch. Kostbare meubelen, schilderijen, tapijten enz. zijn er te bewonderen ; een park van 25 ha. omringt het huis, terwijl de geheele bezitting 150 ha. groot is. Het bosch is toegankelijk voor het publiek. Dit bosch, het "Wilde Bosch", is niet altijd zoo rustig geweest als nu. Een kleine zes eeuwen geleden (13 Juli 1348) is er flink gevochten door de legers van Utrecht en van den graaf van Holland, die er zijn leenman Amelus van Mijnden heen stuurde om door de kracht van wapenen te bewijzen, dat het recht aan zijn zijde was. Recht of geen recht, hij verloor het gevecht en het terrein bleef bezit van Jan van Arkel, den Stichtschen heer. Later is er nog dikwijls gestreden om dit gebied met. wisselend succes, zoodat  Utrechtsche bisschoppen en Hollandsche graven er afwisselend over heerschten ; ten slotte werd het definitief deel van het Stichtsche land, waarbij alle latere regelingen zich aansloten ; ook nu maakt het deel uit van de provincie Utrecht.
De Slaapkamer
Een gedeelte van het park gezien vanuit de slaapkamer

De Biljartkamer
De keuken


Geplaatst door L.J.A.Bakker 



Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter  



 

 

maandag 8 augustus 2016

Baarns boerenverstand

door Eric van der Ent


De Hoofdstraat, eerste helft vorige eeuw met de witte
boerderij van Schouten.
(Foto coll. dhr. E. van de Steeg)
Baarn is van oorsprong een agrarisch dorp. Vóór de aanleg van de spoorlijn langs Baarn in 1874 was het dorp niet veel meer dan een kerk, wat kleine woningen en boerderijen. Een paar grote boerderijen, maar vooral veel keuterboeren bepaalden het gezicht van het dorp. Binnen de bebouwde kom zijn nu vrijwel alle boerderijen verdwenen. Met name eind jaren zestig, begin jaren zeventig verdwenen de oude boerenbedrijven uit het straatbeeld. Het oorspronkelijke agrarische karakter van ons mooie Baarn verdween definitief.

De boerderij van Schouten aan de Hoofdstraat in Baarn, vlak voor de sloop
Wie herinnert zich niet de reeks boerderijen langs de Zandvoortweg met de namen van hun bewoners zoals Schimmel, Van der Wardt, Zonneveld,  Daatzelaar en Schothorst, of Haarman aan de Kerkstraat en diverse keuterboeren aan de Weteringstraat en de Schoolstraat, om maar wat te noemen. Allemaal zijn ze verdwenen. Een paar jaar geleden werd ook de markante boerderij van Van Paridon, Eemstraat / Kerkstraat gesloopt. Gelukkig werden de woningen die ervoor terug kwamen in de vorm van de boerderij met hooiberg gebouwd, zodat het er toch nog ‘agrarisch’ uit bleef zien.

Hoofdstraat
Voor de boerderij van Schouten, begin vorige eeuw.
Fotograaf: J. Ebbenhorst, Soest
Volgens mij is elke Baarnaar het wel met me eens als ik stel dat onze gemeente een aantal foute beslissingen genomen heeft als het gaat om slopen van oude gebouwen. Natuurlijk, ook Baarn moet met zijn tijd meegaan en boerenbedrijven in de bebouwde kom van Baarn hadden geen toekomst meer. Maar het slopen van al die mooie oude boerderijen, was dat nu echt nodig? Was het niet mogelijk om voor een aantal van die boerderijen een andere bestemming te vinden, zonder dat ze voor de vlakte moesten gaan? Dit jaar moest er weer zo’n prachtige boerderij, vrijwel geruisloos, het veld ruimen: de boerderij van Schouten aan de Hoofdstraat. Bij het zien van de sloopactiviteiten aan de boerderij draait mijn hart om. Vele generaties lang heeft de familie Schouten op die plek hun melkbedrijf gevoerd. Minstens twee eeuwen lang! Met een pennenstreek verdwijnt twee eeuwen geschiedenis. Hartverscheurend.

De boerderij van Schouten, gezien vanaf de Eemstraat, februari 2014

De sloop van de boerderij in 2016. Tweehonderd jaar geschiedenis verdwenen!

De laatste Schouten die aan de Hoofdstraat ‘boerde’ was Johannes Gerardus (Jan) Schouten (1917-2011). Een jaar voordat Jan overleed mocht ik hem in de serre van zijn boerderij bezoeken en een grote hoeveelheid oude foto’s scannen. Helaas was hij toen al bijna blind, dus hij kon me niet meer vertellen wat er op de foto’s te zien was. Jan was de jongste uit een gezin met maar liefst twaalf kinderen. Drie van deze kinderen mochten maar een paar weken oud worden. Vader Sijmen Schouten (1867-1948) en moeder Odilia Hendrika van Wegen (1875-1928) moeten hun handen vol gehad hebben aan zo’n groot gezin en het bloeiende boerenbedrijf.

Het gezin Schouten-Van Wegen bij de serre van de boerderij. Staand van links naar rechts: Coob, Joop, Dik, Tera en Gerrit. Zittend van links naar rechts: Jan, Gijsje, Mies, vader Sijmen, moeder Odilia Hendrika van Wegen en Bep.
(Foto coll. fam. Schouten)
Zo zullen we de boerderij nooit meer zien. We moeten het nu doen met de foto's.

Verdwenen geschiedenis
Zijn er dan helemaal geen boederijen meer in Baarn te vinden? Jawel. Buiten de bebouwde kom, aan het Zuidereind, in Eembrugge en bij Groeneveld zijn nog boerderijen. Binnen de kom, op de hoek van de Noorderstraat en de Piet Heinlaan is nog een mooie kleine boerderij te vinden. Aan de Van Heemstralaan staat nog steeds de boerderij van Groenestein en... wat dacht u van ‘De Rieten Dakjes’ aan de Laanstraat, onze oudste herinnering aan het agrarische verleden van Baarn.
Een klein verzoekje aan de gemeente Baarn: mogen die mooie pandjes alstublieft blijven staan?

Eric van der Ent

Dit verhaal verscheen op maandag 8 augustus 2016 in de Baarnsche Courant  in de rubriek

  ’Vandaag is morgen alweer gisteren (bruggetjes naar vroeger)’

Deze rubriek is een samenwerking tussen de Historische Kring Baerne en Groenegraf.nl    






Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter