De oude apotheek Julius wordt niet vergeten

door Eric van der Ent

Hetty Fromme met haar creatie

U heeft het ongetwijfeld meegekregen. Apotheek Julius is nu te vinden in een prachtig nieuw pand op de hoek Laanstraat / Teding van Berkhoutstraat. Ik schreef er al over in een eerder artikel in ons weblog. Een mooie oude villa werd verruild voor een prachtig statig nieuw pand, maar dat wil niet zeggen dat de oude apotheek vergeten wordt. Hetty Fromme zorgde ervoor dat we ook nog kunnen blijven genieten van het oude winkelpand. Inmiddels is een miniatuur-uitvoering van de oude verkoopruimte, gemaakt door Hetty Fromme, te bewonderen in het nieuwe pand van Julius. Hetty maakte het prachtige miniatuur aan de hand van oude foto's.

Hieronder een impressie, met dank aan Wil Fromme voor de foto's.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. 

Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter.

Geïnspireerd geraakt door onze oud Baarn verhalen? 

Kom in aktie en stuur ons uw oud Baarn verhaal!

Mr. L. Onvlee 25 jaar hoofd van de school met de Bijbel

Meester L. Onvlee drukte vele jaren zijn stempel op de "School met den Bijbel". In 1914 vierde hij onder grote belangstelling zijn jubileum. Hier het verslag van de Baarnse Courant van 4 april 1914 te weten: 

Woensdag was de groote dag aange­broken waarop de heer L. Onvlee, hoofd der School met den Bijbel aan de Laan­straat, zijn zilveren jubileum als zooda­nig vierde.

Reeds des morgens vroeg hadden vriendenhanden den ingang der school kwistig met groen en bloemen versierd. Boven de deur prijkte in sierlijke letters het "Hulde aan den Jubilaris". De drukte van naar 't feest verlangende kinderen groeide steeds aan en aan de woning van den jubilaris werden voortdurend bloemstukken en cadeaux aangedragen.

Wie den heer Onvlee kent en eenigs­zins van nabij zijn arbeid heeft mogen gadeslaan kan dat begrijpen. En wij zijn overtuigd dat de hulde hem ge­bracht de volkomen en hartelijke in­stemming van tal onzer inwoners heeft. Om 10 uur ving het schoolfeest aan.

De leerlingen waren, netjes uitgedoscht in twee lokalen ondergebracht. Toen Meester Onvlee door een der onderwijzers werd binnengeleid steeg uit der kinderen mond de zegenbede uit Psalm 134:3 op.

De oudste onderwijzer, de heer Berg­huis, sprak den jubilaris toe. De kinde­ren zijn blij, zoo zei hij, U met deze zegenbede te mogen begroeten. 25 jaar lang hebt Gij deze school geleid, hard gewerkt en het christelijk onderwijs te dezer plaatse tot grooten bloei gebracht. Onder Uwe leiding is deze school van 3 lokalen uitgebreid tot 8 en het aantal leerlingen gegroeid van 121 tot bijna 300, zoodat zij nu de rijkst bevolkte school onzer gemeente is. In de kracht van uw leven kwam gij hier. Gij, deedt U kennen als iemand die den Bijbel en het onderwijs liefheeft. Zoo ergens, dan is aan U en aan deze school bewaarheid: De hand des vlijtigen zal gezegend worden. Wij danken daarvoor Gods ge­nade en brengen U hulde als den man die God daartoe heeft gebruikt. De kinderen zongen nu een feestlied, ter eere van Meester expresselijk ge­maakt, waarna de heer Berghuis namens de kinderen een prachtige crapeau aan­bod.

De heer Jhr. Mr. J.W.H. Rutgers ­van Rozenburg sprak namens het school­bestuur en zeide ongeveer: Ook op deze feestmorgen heeft het bestuur uwer school niet willen ont­breken. 25 jaar lang hebt Gij, hoogge­achte heer Onvlee, Uw beste jaren van hoofd en hart tot heil der Baarnsche jeugd geschonken. De bede voor 25 jaar bij uw installatie uitgesproken, dat Gij mocht zijn, de rechte man op de rechte plaats, is in vervulling gegaan. In die jaren hebt Gij U geheel gegeven op een wijze boven mijn lof verheven. Gij hebt u een goeden naam bezorgd bij voor- en tegenstanders. Gij hebt in den eersten tijd nog meegemaakt de moeilijke jaren van het Christelijk onderwijs. Voor dat onderwijs hebt Gij offers gebracht.

Het levensverhaal van Louis Onvlee

In dit levensverhaal vertellen we u over Louis Onvlee. Zijn geboortewieg stond in Leiden, alwaar hij geboren werd als zoon van Hendrik Onvlee en Jannetje Blansjaar.
Louis werd geboren op donderdag 12 september 1850 en hij overleed op donderdag 1 februari 1945. Hij haalde de respectabele leeftijd van 94 jaar, 4 maanden en 19 dagen. Een prachtige leeftijd die niet iedereen gegund is. Louis stierf in Baarn.





Deze groep kinderen zijn kinderen van de School met de Bijbel in de Laanstraat in Baarn. Als u goed kijkt ziet u in het midden een oudere man met een zwarte hoed op. Dat is hoofdonderwijzer Louis Onvlee. De foto is genomen in de laanstraat. Links naast de groep met kinderen bevond zich de ingang van de School met de Bijbel op de hoek Laanstraat / Teding van Berkhoutstraat. Als u goed kijkt ziet u dat de kinderen met de klompen in het zand staan. Blijkbaar was de Laanstraat in die tijd nog onverhard. Het zou leuk zijn als mensen nog personen herkennen op deze foto, maar naar schatting is de foto al een eeuw oud. De kans dat nog personen herkend worden is dus helaas niet zo groot. Foto is genomen rond 1910.

Op deze foto ziet u hoofdonderwijzer Louis Onvlee met een groep kinderen van de School met de Bijbel in de Laanstraat in Baarn. De groep staat voor de ingang van de School met de Bijbel.

Relaties

Louis Onvlee had tweemaal een relatie. Bij zijn overlijden was hij partner van Maria Petronella Louise Reijse. Voor Maria Petronella Louise Reijse was hij weduwnaar van  Dina Johanna van Borselen.

Het gezin Louis Onvlee (6) en Dina Johanna van Borselen ( 7)

Overige wetenswaardigheden

Louis Onvlee woonde in 1888 aan de Teding van Berkhoutstraat te Baarn. Hij was de oprichter Christelijke zangvereniging Halleluja in Baarn.

Was hoofd van een school in Bergen op Zoom, en de school met de bijbel in Baarn. Werd Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Hij was ook Vice-Voorzitter Leerplichtcommissie.

Het graf aan de Wijkamplaan van Louis Onvlee is in opdracht van de familie van zijn 2e vrouw indertijd geruimd. De beheerder heeft de opengeslagen Bijbel die op de grafsteen lag met daarop de tekst: Joh.3 vers 16 gespaard en staat nu op een sokkel bij de ingang van de begraafplaats.

 

Bron aanvullingen en foto’s:

- Dhr. H. Onvlee uit Baarn,

- Mevr. J. Onvlee uit Baarn,

- T. Pluim, uit de geschiedenis van Baarn

Geplaatst door L.J.A.Bakker 

 http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter  

Kom in actie en deel ook uw Baarnse herinneringen op Groenegraf.nl

De gebouwen van Crescendo

door Johan Hut

Een paar krantenfoto’s uit 1981 zonder verhaal, dat lieten we u kort geleden zien. Twee daarvan riepen bij mij toch wat naar boven, omdat ze misschien een actueel vervolg krijgen. Het gaat om de huisvesting van Crescendo. Misschien blijft de muziekvereniging gewoon in het mooie eigen gebouw zitten, maar er bestaat ook kans dat zij verhuist. Dan zou het in de geschiedenis een derde eigen gebouw krijgen en opvallend genoeg voor de derde keer in de Acacialaan. Althans, als we het eerste stukje Plataanlaan voor het verhaal nog even de oude naam geven.

Timmerwerkplaats

Het kerkgebouw van de Nederduitsch Gereformeerde Kerk
aan de Eemnesserweg

Crescendo werd opgericht op 30 oktober 1894. In het jubileumboekje ui 1994 lees ik dat het doel was:
“Het beoefenen van instrumentale muziek, om daardoor veredelend op hare leden te werken. En muzikale kennis en beschaving te kweeken, door het houden van oefeningen en het geven van uitvoeringen en ook wel wedstrijden te geven.”
Een oefenruimte werd direct gevonden, omdat er kort daarvoor een kerkgebouw was vrijgekomen. Het was het gebouw van de Nederduitsch Gereformeerde Kerk aan de Eemnesserweg, tegenover waar later de Koningin Julianaschool stond. Het gebouw is nog steeds te zien vanaf de grote parkeerplaats. De achterste helft is in gebruik bij drukkerij Bakker, de voorste helft is verdeeld in een beneden- en een bovenwoning.
Het kerkgebouw werd gebouwd in 1888 en hield die functie slechts tot 1893. Het op twee na oudste kerkgebouw van Baarn heeft die functie maar vijf jaar gehad. De kerk ging namelijk al snel samen met die aan de Oude Utrechtseweg. Meester Pluim schreef in zijn beroemde boek ‘Uit de Geschiedenis van Baarn’ over het gebouw: “Het werd verkocht en voortaan als vergaderlokaal voor verschillende verenigingen gebruikt, zoals voor Crescendo en Zanglust.” Hier zat de grote meester fout, zo blijkt uit het boekje van Crescendo. De muziekvereniging oefende er wel, maar dat was niet de hoofdbestemming van het gebouw. Een citaat: “Aangezien deze zaal overdag tevens gebruikt werd als timmerwerkplaats, dienden de leden bij toerbeurt één uur voor aanvang der repetities de zaal in orde te maken. Dan werden zonodig de houtkrullen opgeruimd, de vloer aangeveegd, de olielampen gevuld en aangestoken, de kachel aangemaakt en de banken en lessenaars op hun plaats gezet.”

Achterzaaltje

Het repetitielokaal aan de Acacialaan, op de hoek met de Lindenlaan
(foto: Lucienne Bieshaar van Wissing)

Al na zeven jaar, in 1901, kreeg Crescendo een eigen gebouw. Het jubileumboekje: “Op initiatief van de toenmalige  Baarnse burgemeester d’Aulnis de Bourouill werd een commissie gevormd voor de bouw van een repetitielokaal annex conciërgewoning. Deze commissie wist het hier benodigde kapitaal van 7000 gulden in renteloze aandelen bijeen te brengen. In minder dan een  halfjaar tijd werd de bouw gerealiseerd, en op 1 juli 1901 waren de eerste muzikale klanken te horen in dit gebouw aan de Acacialaan.”
Het gebouw stond ongeveer tegenover kleuterschool Lenteleven en voor het gebouw waar later de Baarnse Ziekenomroep gevestigd was. Het was niet meer dan een woning met aanbouw en het is eigenlijk een wonder dat de groeiende vereniging het er 85 jaar uithield. Het boekje hierover verder:
“In 1981 kwam het bestuur van Crescendo tot de conclusie dat het gebouw niet meer aan de eisen van de tijd voldeed. Zo was er geen eigen toilet, geen garderobe, geen bergruimte voor instrumenten en geen bestuurskamer. Bovendien was een flinke achterstand in onderhoud ontstaan.”
Het is bijna niet te geloven dat zo’n grote verenging nog niet eens zo lang geleden in een achterzaaltje huisde.

Naast de Boemerang

Het huidige gebouw naast de Boemerang.
(foto: Google Maps)

Een nieuwe plek werd gevonden op de grond waar de Oorsprong (lagere school en mavo) was afgebroken, tegenover de brandweerkazerne. De Boemerang was er al gebouwd, de gymzaal van de Oorsprong was blijven staan. Die gymzaal werd door de gemeente verhuurd aan een groothandel in de horecabranche. Begin jaren negentig verkocht de gemeente het aan een projectontwikkelaar, die het sloopte en er een gezondheidscentrum bouwde. Niet te verwarren met het gezondheidscentrum dat jaren later zo’n honderd meter verderop door apotheker Bierhaalder werd neergezet.
Tussen de Boemerang en het gymzaaltje lag nog een terrein braak en dat werd gekocht door Crescendo. Het boekje: “Door de medewerking van het gemeentebestuur, de steun van een groot aantal sponsors en natuurlijk de enorme inzet van de eigen leden kon de gewenste nieuwbouw werkelijkheid worden.”
Op 26 april 1986 werd het gebouw geopend.

Verder opschuiven

De (nu leegstaande) Boemerang.
(foto: coll. Stichting Groenegraf.nl)

Nu dient zich misschien weer een nieuwe verhuizing aan, maar niet op verzoek van Crescendo. Aan de achterzijde grenst het gebouw aan een terrein aan de Heuveloordstraat, dat verrassend groot is voor wie het niet kent. De ontsluiting aan de Heuveloordstraat is smal, een tweede ontsluiting aan de Plataanlaan zou wenselijk zijn. De Boemerang, die leeg staat, is breder dan Crescendo maar grenst niet goed aan het terrein. Gemeente en projectontwikkelaar Coen Hagedoorn willen heel graag dat Crescendo een paar meter opschuift en zich in de Boemerang vestigt. Het gebouw van Crescendo zou dan gesloopt worden en het terrein bij het grote project gevoegd worden.
In januari sprak RTV-Baarn erover met Crescendo-voorzitter Johan Laseur. Dat gesprek is hier nog te beluisteren: http://rtvbaarn.nl/?p=589

Crescendo is de laatste tien jaar van 80 naar 140 leden gegroeid. Een ledenstop is er niet. De voorzitter: “Als er  te veel leden komen, verzinnen we wel wat.” Opschuiven naar de Boemerang is uiteraard geen eenvoudige operatie. De Boemerang is groter, dus Crescendo wil best meewerken. Maar acht jaar geleden is er aan het eigen gebouw een stuk aangebouwd, wat ondanks het meebouwen door eigen leden 100.000 euro heeft gekost. Dat moet dus bij een verhuizing worden terugverdiend. Bovendien eist de nieuwe inrichting van de Boemerang nogal wat aan isolatie, zowel van buitenmuren als binnenmuren. Als je aan het spelen bent, mag je niet het geluid horen van de muzikanten in de zaal naast je. Als de ontwikkelaar niet voldoende over de brug komt, blijft Crescendo lekker zitten waar het zit. Maar de kans is ook reëel dat de vereniging gerekend vanaf het historische eerste gebouw aan de Acacialaan voor de tweede keer in dezelfde straat een stukje opschuift richting Eemnesserweg.

Johan Hut

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. 

Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op  Facebook en Twitter

Geïnspireerd geraakt door onze oud Baarn-verhalen?

Kom in actie en deel ook uw herinneringen op Groenegraf.nl.

Wie, wat, waar: De Baarnse fotograaf Adriaan Boer

Speurder, de speurhond van Groenegraf.nl

Vandaag is een nieuwe uitzending in de rubriek Wie, Wat, Waar? bij RTV Baarn gestart. De rubriek is een samenwerking met Stichting Groenegraf.nl. U kent inmiddels onze speurhond "Speurneus". Tijdens de uitzending van de rubriek Wie, Wat, Waar? graaft Speurneus telkens een foto van Groengraf.nl op. Wij hopen dan dat de kijkers van RTV Baarn en de volgers van Groenegraf.nl de vragen die we hebben over de foto kunnen beantwoorden.

Begin vorige eeuw was aan de Teding van Berkhoutstraat in Baarn de fotostudio te vinden van fotograaf Adriaan Boer. Adriaan Boer heeft in die tijd talloze portretfoto's gemaakt van Baarnaars. Deze drukte hij af op zogenaamde Carte de Visite, kleine kartonnen kaartjes, zo groot als een visitekaartje, met daarop een portretfoto geplakt. Soms waren die foto's ook wat groter.

Regelmatig komen we in Baarn dit soort foto's van Adriaan Boer tegen, maar er zijn ongetwijfeld nog veel meer van dat soort foto's in oude fotoalbums in Baarn. Die foto's zouden wij graag willen scannen zodat we deze op onze site kunnen gebruiken.

Heeft u zo'n Carte de Visite? Laat het ons dan weten.

Meer informatie leest u op onze site via deze link, of bekijkt u op RTV Baarn. De uitzending blijft ook te zien op onze site via deze link. Op die plek kunt u gelijk ook uw reacties plaatsen.

We zijn heel erg benieuwd of u ons kunt helpen!

De uitzendingen van RTV Baarn zijn te zien via het digitale pakket van Ziggo op kanaal 42 of via de stream op www.rtvbaarn.nl, YouTube en Facebook. 
Ook via Xs4all en Telfort met de witte afstandsbediening op kanaal 626 en via XMS, Edutel, Fiber.nl, Stipte, Lybrandt en Telfort met de zwarte afstandsbediening op kanaal 2125.

Op onze site is deze rubriek te volgen via www.groengraf.nl/wiewatwaar

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Geïnspireerd geraakt door onze oud Baarn-verhalen?
Kom in actie en deel ook uw herinneringen op Groenegraf.nl.

Herinneringen van Hans (25): DE RODE DRAAD VAN HET FIETSEN - onze wielerpassie door de jaren heen (deel 6 en slot)

In dit laatste artikel van de rode draad van het fietsen wil ik vertellen hoe ik in het knotsgekke wielerdorp Elsloo in Limburg terecht gekomen ben en hoe het me daar verder verging, maar ik begin met een foto, die Eric mij een paar maanden geleden toestuurde, dit uiteraard naar aanleiding van mijn vorige verhalen over het fietsen.

Een foto notabene genomen op de Zandvoortweg, daar waar ik ben geboren en waarschijnlijk uit de tijd dat ik er nog woonde, beginjaren vijftig.

Een foto met wielrenners op heuse racefietsen, die duidelijk met een wedstrijd bezig zijn. Helaas kan ik mij hiervan niets herinneren. Maar een leuk gegeven is het wel, dat dit voor onze deur heeft plaatsgevonden.

In de zomer van 1979 toen we inmiddels in Friesland woonden (ik was er de beheerder van het gemeenschapscentrum in het pittoreske stadje Hindeloopen, één van de Friese elfsteden, waren we op vakantie in Limburg. Die vakantie heb ik toen tevens benut om naar een café uit te kijken dat ik kon overnemen, want ik wou weer eens iets anders. Maar er was ook het WK in Valkenburg, daar ben ik toen alleen naar toe gegaan.

Wat me daarvan vooral is bijgebleven is de ongelooflijke drukte. 

Maar wel gezellig en één groot feest. 

De Nederlandse renners waren toen echt top en controleerden de wedstrijd volledig, waardoor de grote favoriet Jan Raas de wereldtitel kon winnen. 

Iedereen hartstikke gek natuurlijk.

Enkele dagen daarna toog ik opnieuw naar Valkenburg waar ik een afspraak had met iemand van de Leeuw brouwerij. De man die ik sprak wist wel een leuk cafeetje voor mij. ‘Je wordt er gelijk verliefd op of je vindt het helemaal niets,’ zei de man. ‘Maar ik denk dat het wel wat voor jou is, als ik je goed inschat.’

En dat bleek ook zo te zijn. Ik vond het gelijk geweldig: Een middeleeuws pand in het oude gedeelte van Elsloo, met de kenmerkende Limburgse gevels direkt aan de nauwe Dorpstraat, geplaveid met kinderkopjes. 


Het witte pand was gelegen op de hoek van een driesprong. Er tegenover een schattig kapelletje, zoals je die in Limburg op zoveel plekken kan vinden.

Ik nam het over en nog geen drie maanden erna was ik dus plaatsgenoot geworden van diverse bekende wielrenners als Sjefke Janssen. Sjefke had in Esloo een fietsenzaak, ikzelf heb er ooit ook eens een fiets gekocht). De zaak wordt nu gerund door één van de zonen. Sjefke is een paar jaar geleden overleden. Het hele dorp is toen uitgelopen.

De fietsenzaak Sjefke Janssen, met de handtekening van Sjefke op de gevel!

Sjefke was diverse malen Tour de France deelnemer en kampioen van Nederland. Zijn oudste zoon Jef is de man en begeleider van Ankie van Grunsven, welbekend uiteraard.

Een andere bekende Elsloonaar is Jan Nolten (hoewel oorspronkelijk uit Geleen, maar trouwde met een meisje uit Elsloo en is er gaan wonen), Jan is vooral bekend om zijn strijd met Fausto Coppi in de Tour. Toen hij trouwde liep in Elsloo ook het hele dorp uit. Ook hij was heel populair.

Uit: Wielersport

En dan waren er de broers Henk en Leo Stevens, zij kwamen uit een echte wielrennersfamilie, van wie de eerste ook aan een Tour start heeft gestaan, wat dus toen het jaar was dat er drie renners uit Elsloo meededen.

In de jaren zestig was er Harrie Steevens en zijn generatie (de ouders van Harrie hadden een café in diezelfde Dorpstraat, schuin tegenover waar ik dus later mijn café zou hebben).

Harrie won de Amstel Gold Race in 1968, de enige keer dat de eindstreep in zijn geboortedorp Elsloo getrokken was, slechts honderden meters verwijderd van het café van zijn ouders in de Dorpstraat. Dat moet wel een gekkenboel geweest zijn toen. Helaas heb ik dat niet meegemaakt, ik kwam een tiental jaren later dat dorp voor het eerst binnenwandelen, maar de wielersfeer hing er nog steeds. 

Elsloo is jarenlang het centrum van het Nederlandse en met name het Limburgse wielrennen geweest. Men kwam er bijeen alvorens naar een grote ronde af te reizen. 

Sjefke Janssen was nog jaren na zijn wielercarrière ploegleider en vele renners bezochten zijn fietsenzaak, dat bijna een pelgrimsoord was en eigenlijk nog steeds is.

Een andere Elsoose renner was Jan Tummers, generatiegenoot van Harrie Steevens, en begon na zijn wielercarrière een snackbar. En dan was er nog Wim Schepers, hoewel niet echt uit Elsloo maar wel uit het zeer nabij gelegen Stein. Hij heeft jarenlang in het gehucht Meers (tussen het kanaal en de Maas) gewoond. Elsloo en Stein zijn nu één gemeente.

Eigenlijk had elke Elsloonaar (of Aelsenaer zoals ze zelf in het Elsloose dialect zeggen) wel iemand in zijn familie of vriendenkring die aan wielerrennen 'deed'. Of het nou bij de adspiranten was, nieuwelingen, amateurs of profs. En dat was dus ook tevens de basis voor de bekende wielerronde van Elsloo, dan konden de Elsloose renners zich mooi voor familie en bekenden manifesteren. 

Bij de overname van het café werd ik ook onmiddellijk geattendeerd op die befaamde Nacht van Elsloo. Eén van de top kermiskoersen vlak na de Tour. 

En met de Tour werd er in alle café’s druk gegokt. Hele lijsten hield men bij. En kwamen de klanten ook binnen met de net gescoorde speciale Belgische Tourkrant. Een uitgave van ‘Het Volk’. 

Dat het aan het 1600 meter lange parcours (omzoomd met wel 10 café’s!) lag was ook een verkoopargument van de vorige eigenaar. Want dat was de topdag wat bierverkoop betreft. 


Daardoor, omdat ik dus zelf achter de tap stond (we hadden buiten ook een buffet, maar daar had ik bevriende klanten aan gezet), heb ik van de renners weinig tot niets gezien al die vier jaren, dat ik het café heb uitgebaat. Maar wel genoten van de geweldige sfeer natuurlijk en om de paar minuten hoorde ik ze weer voorbij razen begeleid door de toejuichingen van de aardig in dranknevels gehulde toeschouwers. En hoe later op de avond hoe gekker die werden. Het startsein werd gegeven als het nog licht was. De finish vond plaats in het feeëriek verlichte donker. Sfeertje wel.

Vanwege mijn buffet bezigheden van dat moment heb ik van de renners nooit foto’s kunnen maken, wel heb ik enkele foto’s teruggevonden van het buitenbuffet op ‘t moment dat het nog rustig was. 

Maar dat werd weer goed gemaakt door andere koersen die voorbij kwamen zoals bijvoorbeeld de Amstel Gold Race of de befaamde (amateur) Ronde van Limburg. 

De Dorpstraat liep naar onder uit in de zogenaamde Maasberg en die moesten de renners steevast beklimmen. Een heel steil stukje berg. 

Links mijn café.

Dus geliefd bij organisatoren om het in een ronde op te nemen. Een stukje met keien, net als de beroemde Muur in Vlaanderen. Eens met een enorme plensbui waren de kinderkopjes allemaal los gespoeld. Een enorme ravage. 

Ook ging ik met een aantal klanten, die inmiddels mijn vrienden waren, naar andere koersen in de buurt. Want die waren er genoeg daar in het Limburgse. Wielerkoersen en café’s, het is onlosmakelijk met elkaar verbonden.

In die tijd werd het kampioenschap van Nederland vaak in Geulle verreden. Ook een Maasdorp en slechts op enkele kilometers van Elsloo.

We zijn er eens met de hele klantenkring twee dagen naartoe gegaan. 

Op kop Adje Wijnands

Ondanks dat we vlakbij huis waren, sliepen we op de camping daar om er nog meer een uitje (inclusief barbecue) van te maken. 



Zaterdags waren de amateurs en zondags de profs. Geweldig was dat. Duizenden mensen langs het parcours, met name langs de Slingerberg, die de renners een aantal malen moesten beklimmen. 

We hadden haarbandjes gemaakt met de namen van onze favoriete renners erop. 
Het was de gouden tijd van Raas, Knetemann, Kuiper, Zoetemelk, etc. De regionale favorieten waren in die tijd Adje Wijnands en Jo Maas. 
Ik had ‘de Adelaar’ op mijn bandje staan. Een referentie naar de Adelaar van Toledo, de bijnaam voor de Spaanse renner Federico Bahamontes, mijn grote favoriet van weleer.

Herkenbaar zijn Jan Raas en Hennie Kuiper

Duizenden mensen omzoomden de Slingerberg in Geulle

In een ander naburig dorp in Beek heb ik mijn huidige vriendin Fifi voor het eerst gezien. Ik was er met een aantal vrienden op de fiets naartoe gegaan. Van Elsloo naar Beek is een afstandje van niks. Van het fietsen heb ik niet veel gezien, het was café in en café uit.

Ik weet wel dat ik heb gedanst, iets waar ik normaal niet toe in staat ben, behalve als ik enig gerstenat heb gedronken.
Het café waarin die memorabele gebeurtenis plaatsvond had de toepasselijke naam: 'D,n Dobbele Vônck'. 

In het Nederlands: De Dubbele Vonk. 
De naam refereert aan de achternamen van het uitbatersechtpaar. 
Zowel de man als de vrouw heeft de achternaam Voncken (het café bestaat nog steeds!) 

Maar Fifi was niet alleen, zij was in het gezelschap van haar jongere zus, die sprekend op haar lijkt.
Toen ik Fifi een jaar later weer trof en ze vroeg of ik het nog wist, dat ik met haar had gedanst, zei ik dat ik het nog wist. Maar eigenlijk wist ik niet meer of ik nou met Fifi of met haar zus had gedanst. 
Maar dat maakte niet uit, de dubbele vonk is toen echt overgesprongen en sindsdien zijn we maatjes. 

En met zijn tweetjes hebben we ook eens een Touretappe meegemaakt. Dat was eind jaren tachtig in de Pyreneeën. We waren er op vakantie (Andorra) en vernamen dat de eindstreep was getrokken in het nabij gelegen Guzet Neige. Op de top van een berg dus. Een wintersport plaats eigenlijk. Een ongelooflijke ervaring, waar we het nog vaak over hebben.

Vooral vanwege de onwezenlijke ervaring dat de dag ervoor niets wees op de aankomst van een Touretappe (zelfs de eindstreep was nog niet getrokken) en vlak erna, dezelfde avond nog, toen alles weer vertrokken was, we een speld konden horen vallen. 

Toen waren we met een buur in een camper nog de enigen die zich nog op de flank van de berg bevonden. De dag ervoor waren we één van de eersten en als laatste zijn we dus weer vertrokken, na nog even bovenop de berg van het weidse uitzicht en de stilte te hebben genoten.

Die avond ervoor was eigenlijk het meest fascinerend. Eerst de aankomst in campers van de vele Spanjaarden die zich nadien tegoed deden aan de barbecues en daarna in het donker de aankomst van de gigantische ‘camions’ met de spullen om een en ander op te bouwen, die langzaam de berg opkropen. Ik kan me nog goed dat sonore geluid voor de geest halen.

Uiteraard ben ik ook diverse keren naar de Amstel Gold Race gaan kijken. Een geweldige sfeer in het glooiende Limburgse landschap. 

Knetemann en Lubberding

Op kop Hennie Kuiper

Gerrie Knetemann en de Belg Willems

En in 2012 was er het WK dat wederom in Valkenburg werd gehouden. Ik had me toen genesteld op de Bemelerberg (op de fiets er naartoe, om in jubelstemming in Moorveld terug te keren). 

Ik had me een plaatsje verworven tussen de kratten bier, frieten en de Belgen, Engelsen, Denen, Italianen, Fransen, echt uit alle landen kwamen de enthousiaste toeschouwers.



Wat me toen eens te meer opviel was dat iedereen zo fijn met elkaar omging.




Men juichte echt voor elke renner. En nog het hardst voor een achterblijver. 

De Nederlanders vielen helaas behoorlijk tegen. 

Enkele dagen ervoor was er de ploegentijdrit in het naburige Ulestraten. Daar heb ik toen, liggend in de berm, leuke fotootjes kunnen maken.

Ja het wielrennen vindt hier plaats recht voor de deur. Zelfs hier in Moorveld. De triathlon komt hier steevast elk jaar langs en de vele toerfietsers niet te vergeten. 

Ondanks dat ik me goed genesteld heb hier in Moorveld bij Fifi, is het wel zo dat wat Limburg betreft mijn hart in Elsloo ligt. Daar heb ik met name ook mijn Limburgse vrienden. 
En vorig jaar nog hebben we daar met veel succes een reünie van het café georganiseerd. 
Want de vijf jaren dat ik het café heb gehad waren echt wel heel bijzondere jaren. Uiteraard voor mij, maar ook voor de Elsloonaren. Want men spreekt er 35 jaren na dato nog over. Over al die gekkigheid die er toen plaatsvond. Zelf stond ik er open voor, ik had al de nodige ervaring met enige ludieke experimenten opgedaan, zowel in Utrecht (bij de studenten) als in Friesland, maar kreeg ook het juiste publiek.

Ongelooflijk wat we toen samen hebben laten gebeuren en georganiseerd. Het is te veel om op te noemen, ik zou er een boek over kunnen schrijven. Enkele dingetjes wil ik toch wel graag noemen, ik hou me beperkt, omdat dit verhaal tenslotte de rode draad van het wielrennen behelst.
Omdat ik heel veel bandjes de kans gaf bij mij te komen spelen, hebben we (een aantal klanten en ik) in 1983 een popfestival georganiseerd, dat heden ten dage nog bestaat. En stond ik ook in de krant. 

En een ander evenement was het zogenaamde zakkenfestival, alles op het thema zak. 

Duizenden mensen kwamen er elk jaar op af om de lol met eigen ogen te aanschouwen. Het moest vooral ook flauwekul zijn. 


En dan zat je bij mij en mijn vrienden wel goed. 
En zo hadden we dus dan vorig jaar de reünie. Ongelooflijke verhalen kwamen weer boven water. 


Ik had affiches gemaakt, met op de achtergrond het schilderij dat mijn jongere broer Gerard (helaas al in 1993 overleden) ooit gemaakt had. 

Ik vond het geen onaardig idee om hem op die manier er ook een beetje bij te laten zijn, want hij kwam in die tijd nog wel eens over, vanuit Haarlem, waar hij toen woonde.



Eén van mijn Elsloose vrienden kwam enkele maanden geleden aan met vijf gigantische plakboeken over Harrie Steevens.

Ik heb die inmiddels gedigitaliseerd met de bedoeling er samen een boek van uit te brengen. 

Daarmee wordt de wielercirkel afgerond. 

En dit was dan tevens mijn laatste verhaal in de wielerserie. Niet veel Baarn dat besef ik maar al te goed, maar dat komt weer helemaal goed in mijn volgende verhaal. 

Hans Smeekes

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter