Baarnsche Moordzaak en de film Bloedbroeders deel 1

Bloedbroeders: Het verhaal achter de film – Deel 1: de moord, arrestatie en blunder

Op 10 januari 2008 beleeft de film Bloedbroeders zijn première. De opnamen hiervoor zijn in juli 2007 gestart. Het is een psychologische thriller. De scenarioschrijvers, Bert Bouma en Jan Bernard Bussemaker, hebben zich bij het schrijven van het script laten leiden door de geschiedenis van de Baarnse moordzaak. De film vertelt het verhaal van Simon, die er alles voor over heeft om deel uit te kunnen maken van de wereld van de steenrijke broertjes Van Riebeeck. Door samen met hen een moord te plegen, denkt hij dat ze vrienden voor het leven zullen worden.

De hoofdrollen in Bloedbroeders worden gespeeld door Matthijs van de Sande Bakhuyzen, Sander van Amsterdam, Derk Stenver en Erik van Heijningen. Andere rollen in de film worden, onder andere, vertolkt door Pierre Bokma, Betty Schuurman en Raymond Thiry.

De Baarnse moordzaak betreft een geruchtmakende strafzaak uit het begin van de zestiger jaren. Neerlands Filmdoek duikt in de geschiedenis van deze strafzaak, die niet alleen vele pennen in beweging heeft gebracht, maar die, zoals blijkt, ook na ruim veertig jaren veel inspiratie heeft geboden voor het scenario van een nieuwe Nederlandse speelfilm. In dit eerste deel wordt het verhaal verteld van de moord tot en met de arrestatie. In het tweede deel worden vervolgens nauwkeurig de openbare terechtzitting en de uitspraak beschreven en wordt de film met de ‘werkelijkheid’ vergeleken.

De Baarnse moordzaak (1961)

plaats delict

Op 27 oktober 1961 is de heer Miltenburg, metselaar van beroep, druk bezig in de tuin van een immense villa aan een statige laan in het Utrechtse Baarn. De vrouw des huizes heeft hem ingehuurd om de afwatering van een nieuw kippenhok in orde te maken. Als Miltenburg de oude waterput heeft opengelegd treft hij daarin tot zijn niet geringe schrik een in verre staat van ontbinding verkerend lijk. De politie wordt gewaarschuwd.  Hoofdagent-rechercheur Smit van de gemeentepolitie te Baarn begeeft zich samen met zijn collega Pit onmiddellijk ter plaatse. In de put – die een diepte heeft van 1.10 meter en een breedte van ongeveer 80 centimeter – zien zij, op bladaarde, een geheel ontvleesd onderbeen met voet. Aan die voet bevindt zich een korte blauwachtige herensok.

Als de put later nog verder wordt opengelegd treffen zij, naast een compacte massa bestaand uit zand, bladaarde en veel gebluste kalk, een tweede van vlees ontdaan onderbeen aan. Aan de voet daarvan is wederom een korte blauwachtige herensok aanwezig. De compacte massa blijkt restanten van een menselijk lichaam te bevatten. Die restanten worden voor nader onderzoek overhandigd aan de patholoog-anatoom en gerechtelijk deskundige dr. J. Zeldenrust.  In de sectiekamer van het Algemeen Ziekenhuis te Baarn onderzoekt hij het stoffelijk overschot van een vooralsnog onbekend persoon. Hij komt tot de conclusie dat het het lichaam betreft van een jongen ter lengte van 1.65 meter tot 1.70 meter, die omstreeks 14 à 15 jaar oud moet zijn geweest.

Op zijn schedel worden vier defecten aangetroffen, kennelijk veroorzaakt door het slaan met een zwaar smal voorwerp. Dr. Zeldenrust denkt aanvankelijk dat het lichaam zo’n vijftien jaren geleden, vermoedelijk nog in oorlogstijd, in de waterput is verstopt. Later moet hij die conclusie bijstellen. De kledingresten die aan het lichaam of in de put zijn aangetroffen zijn in het gerechtelijk laboratorium onderzocht. Het betreft kleding uit de tweede helft van de vijftiger jaren. Het moderne dessin op de gevonden sportblouse zou zelfs kunnen betekenen dat het lijk nà 1955 in de put moet zijn geworpen.

Op het politiebureau in Baarn werkt de hoofdinspecteur Backer tezamen met de rechercheurs Smit en Pit aan de zaak.  Bij het napluizen van lijsten van vermiste personen stuiten ze op Theo Mastwijk. Hij wordt al geruime tijd vermist. Op een oude politiefoto van Theo is te zien dat hij een sportblouse draagt met, op het eerste oog, hetzelfde dessin als op het ontzielde lichaam in de waterput. Nieuw onderzoek bij het gerechtelijk laboratorium wijst uit dat het dessin van dit sporthemd van Theo Mastwijk volkomen identiek is aan het dessin van de in de put aangetroffen blouse.  Het skelet, aangetroffen in de massa van bladaarde, zand en gebluste kalk, is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het stoffelijk overschot van Theo Mastwijk, die op veertienjarige leeftijd plotseling van de aardbodem bleek te zijn verdwenen.

Theo Mastwijk bezoekt in de jaren '50 de rooms-katholieke Ulo in Baarn, spijbelt vaak en heeft al meerdere malen te kennen gegeven dat hij weg wil uit Nederland en op de grote vaart wil werken. Zijn ouders gaan er voor hun eigen gemoedsrust maar van uit dat hun zoon zijn plannen om de wijde wereld in te trekken ten uitvoer heeft gelegd. Ze hebben bij de politie wel aangifte gedaan van diens vermissing.

Theo Mastwijk door drie leeftijdsgenoten vermoord

Theo Mastwijk wordt medio 1960 door de politie aangehouden als hij op een brommer zó onvoorzichtig rijdt dat hij bijna onder een bus terecht komt. De bromfiets blijkt gestolen te zijn. Theo moet mee naar het politiebureau. Na zijn verhoor mag hij naar huis, op voorwaarde dat hij zich de volgende dag opnieuw aan het bureau zal melden. Theo gaat ’s anderendaags niet naar het bureau, maar raadpleegt zijn vrienden Henny en de broers Boudewijn en Ewoud. Die laatste twee wonen, samen met hun ouders, in een wel veertig kamers tellende villa in Baarn.

Henny, Boudewijn en Ewoud hebben zich in het verleden, samen met Theo Mastwijk, overgegeven aan diefstalletjes. Her en der hebben zij snoep en andere snuisterijen gepikt. En het zou best mogelijk zijn dat Theo op het bureau zal “doorslaan” en hen erbij zal lappen. Theo moet dus maar onderduiken in een van de torenkamers in de villa van de ouders van Boudewijn en Ewoud. Ze spreken met hem af dat hij na verloop van tijd naar het buitenland zal worden gebracht. Dagelijks brengen de twee broers hem eten en drinken. Hun ouders weten van niets.

Na een paar weken ontstaat er een groot probleem. Ewoud en Boudewijn moeten met hun ouders op vakantie naar Zwitserland. En wie geeft Theo in die tijd te eten en te drinken? Henny, Boudewijn en Ewoud komen bij elkaar om te overleggen. Zij zien geen andere oplossing dan Theo maar te doden. Diverse plannen passeren de revue. Zullen ze hem vergiftigen, wurgen of zijn hersens inslaan? Het ontzielde lichaam zal daarna kunnen worden begraven in de oude verborgen waterput in de grote, de villa omringende tuin. Over het lichaam zal ongebluste kalk worden gestort. Een van de drie jongens pikt al vast een zak ongebluste kalk bij een zand- en grindbedrijf in Baarn.



villa Canton

In de nacht van 1 op 2 augustus 1960 halen Henny  en Boudewijn de niets vermoedende Theo uit de torenkamer op. Zij vertellen hem dat hij zich in de schuur moet wassen en dat hij vervolgens over de grens wordt gebracht. Theo loopt argeloos mee. In de tuin gooit Henny een waslijn om zijn hals. Als de lijn stevig wordt aangetrokken glijdt deze door Henny´s vingers. Theo is overigens wel gevallen. Als hij op de grond ligt, slaat óf Henny, óf Boudewijn hem met een soort hakmes meerdere malen op het hoofd. Vervolgens wordt zijn lichaam naar de put gesleept. Met het hoofd naar beneden laten ze het in de put glijden. De ongebluste kalk wordt in de put gegooid. Daarna wordt er water over heen gegoten. Een hevig sissend geluid weerklinkt. De put wordt vervolgens gedicht. En er zou geen haan meer naar gekraaid hebben als metselaar Miltenburg de put in oktober 1961 niet ten behoeve van een betere afwatering voor het kippenhok zou hebben opengelegd.

De arrestatie en de blunder van de hoofdofficier

De politie is ervan op de hoogte dat Theo Mastwijk in het verleden ´kattenkwaad´ heeft uitgehaald met Henny en de broers Boudewijn en Ewoud. De politie gaat naar hen op zoek. Op 2 november 1961 wordt Henny gearresteerd. Hij bekent al snel dat Theo in de immense villa in Baarn opgesloten heeft gezeten, is gedood en in de put is gedumpt. Daags na deze bekentenis wordt Boudewijn, inmiddels  eerstejaarsstudent, in Amsterdam aangehouden. Zijn jongere broer Ewoud logeert bij familie in ‘s-Gravenhage. Ook hij wordt gearresteerd. Ewoud bekent dat hij betrokken is geweest bij de voorbereidingen van de moord op Theo Mastwijk en dat hij heeft geholpen om diens lijk te verdonkeremanen. Boudewijn daarentegen ontkent hardnekkig er iets mee te maken te hebben.

Omdat Boudewijn tegen beter weten in blijft ontkennen betrokken te zijn geweest bij de dood van Theo Mastwijk, besluit de Utrechtse hoofdofficier zich persoonlijk met de zaak te gaan bemoeien.  Hij praat op 6 november 1961 urenlang, tot twee uur ´s nachts, met Boudewijn op het politiebureau in Baarn. Staat er eerst een agent te posten voor de verhoorkamer, later die avond, als de hoofdofficier het verslag van het gesprek met Boudewijn heeft doorgenomen en hem wil terugbrengen naar diens cel, is de agent al naar huis gegaan. Boudewijn ziet zijn kans schoon, hij duwt de hoofdofficier opzij en holt op kousenvoeten naar buiten, de vrijheid tegemoet.

De pers krijgt lucht van diens ontsnapping. Nederland is in rep en roer. Man en macht wordt ingezet om de ontsnapte moordenaar op te speuren. Woensdagmiddag 8 november 1961 omstreeks vier uur wordt hoofdofficier door een advocaat gebeld. Hij zegt dat Boudewijn thuis bij zijn ouders zit en kan worden opgehaald. Gek genoeg waarschuwt de hoofdofficier niet direct de politie, die met ruim honderd man nog steeds naarstig naar Boudewijn op zoek is. Eerst om zes uur ontvangt de politie het bericht dat hij weer gearresteerd is. Het politiepersoneel, dat twee uur lang voor niets heeft gezocht, is woedend. Daar komt nog bij dat niet de politie, maar de hoofdofficier zelf Boudewijn thuis op haalt. Ook de vader van Boudewijn rijdt in de auto van de hoofdofficier mee om Boudewijn bij het Huis van Bewaring af te leveren. De media spreekt van ‘klassenjustitie’. De gang van zaken tijdens het verhoor van Boudewijn wordt van hogerhand onderzocht. In februari 1962 krijgt de minister van Justitie het onderzoeksverslag. De bewindsman legt aan hoofdofficier “wegens plichtsverzuim, bestaande in gemaakte, ernstige beleidsfouten” de disciplinaire straf van een schriftelijke berisping op. Het geloof in de rechtstaat lijkt hersteld.

 Het verhaal achter de film – deel 2:

de film Bloedbroeders

Het tweede deel concentreert zich op de gebeurtenissen rondom en tijdens de openbare terechtzitting, de uitspraak en de inspiratie die de tragische gebeurtenis betekende voor vele schrijvers. Tot slot wordt de film langs de historische meetlat geplaatst.

Bronnen:

De tekst van de uitspraak is gepubliceerd in de Nederlandse Jurisprudentie (NJ), 1963, 494. De NJ is een wekelijks verschijnend tijdschrift, waarin belangrijke rechterlijke uitspraken worden opgenomen.

Tags: Baarnse moordzaak, bloedbroeders, rechtszaak, Theo Mastwijk

Geplaatst door L.J.A.Bakker

 http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter  

Kom in actie en deel ook uw Baarnse herinneringen op Groenegraf.nl

De Baarnse jeugdjaren van Gerrit van den Bosch - deel 1

door Gerrit van den Bosch

Gerrit van den Bosch in 2017. terug in Baarn

Hoewel het al weer zevenenzeventig jaar geleden is dat ik als kind mijn geboorteplaats Baarn verlaat zijn mij toch nog zoveel herinneringen bijgebleven dat ik deze graag op papier zet. Mijn ouders Matthieu van den Bosch en Maria de Kemp komen in 1928 in Baarn wonen. Dat gebeurt wel in de winter van dat jaar, want zij trouwen namelijk op 16 november in Engelen, vlakbij ’s-Hertogenbosch, het geboortedorp van mijn moeder. Zij gaan in een huisje in de Turfstraat wonen. Mijn vader heeft in deze vooroorlogse periode, waarin de banen ook niet opgeschept liggen, werk gevonden als tweede klas handzetter bij Bosch en Keuning. Dit bedrijf bestaat dan nog niet zo lang. Het technische deel van de onderneming is in die tijd ondergebracht in een omgebouwde koeien- of varkensstal. Meermalen heb ik mijn vader horen vertellen dat de mestafvoergoten nog duidelijk zichtbaar waren.

Bosch en Keuning in de jaren dat Matthieu er werkte

Vakbekwaamheid

Duidelijk is dat de toen 23-jarige Matthieu, afkomstig uit ’s-Hertogenbosch, zich goed thuis voelt in het jonge bedrijf. Onder toeziend oog van een oudere collega, de heer Kaasjager, probeert hij zich zo veel mogelijk in zijn vak te bekwamen. Dit blijkt dan ook een aantal jaren later als hij de nieuw aangeschafte Typograph, de eerste vaste regelgietmachine, mag bedienen. Nog later is hij lid van de plaatselijke examencommissie en mag hij bij het mondelinge gedeelte jonge zetters en drukkers op hun vakkennis testen.

We kunnen er van uitgaan dat mijn vader altijd heeft geprobeerd om zenuwachtige examenkandidaten op hun gemak te stellen. Zelf is hij, ondanks zijn uitstekende geheugen, zo verschrikkelijk nerveus bij examens dat het hem niet meer lukt om in het bezit van meerdere vakdiploma’s te komen. Wel blijft de drang in hem sterk aanwezig om door te dringen tot de groep leidinggevenden zoals voorman, chef of bedrijfsleider.

Vier kinderen

Mathieu en Gerrit van den Bosch

Ook privé gaan de ontwikkelingen door. In de tien jaar dat mijn ouders in Baarn wonen worden er vier kinderen geboren. Op 13 september 1929 staat de wieg van Mathieu als enige nog in de Turfstraat. Gerrit, 22 november 1931, komt in de Mauvestraat ter wereld. Terwijl Cornelia, 15 februari 1935, en Adriaan, 6 juli 1937, in de Nijverheidstraat worden geboren. Van de woonsituatie in de Mauvestraat kan ik mij niet zoveel herinneren. Wel weet ik dat we naast de familie “Hut” woonden en aan de overkant van de straat zijn de heer en mevrouw Starke met dochter Annie en zoon Henk te vinden. Achteraf gezien vind ik toch wel dat het een leuke eengezinswoning met tuin was in de ”rooie” buurt.

Een meisje?

Die enorme stress van mijn vader op spannende momenten zal ook wel de kop zijn opgestoken bij de aangifte op het gemeentehuis van mijn geboorte. Waarschijnlijk heeft hij maandenlang met het idee geleefd dat zijn tweede kind, na de komst van een jongen, wel een meisje zou zijn. Prompt geeft hij dan ook op de vraag van de ambtenaar tot welk geslacht de nieuwe wereldburger behoort als antwoord dat het een meisje is. Gelukkig bestaat in 1931 nog de gouden regel dat nieuwe vaders zich in aanwezigheid van één of twee getuigen aan de balie moeten melden. En dat is in dit geval maar goed ook. Gelijk hoort de ambtenaar: “het is toch een jongen”? Waarop mijn vader schoorvoetend moet toegeven dat de getuigen het beter weten dan hij. Op deze manier is dus een blunder bij de aangifte voorkomen.

Bij de aangifte van de geboorte van het eerste kind is er kennelijk toch ook iets fout gegaan. De jonge Mathieu heeft dan wel dezelfde naam als zijn vader maar er is bij hem maar één letter T te vinden, terwijl Pa er duidelijk twee heeft.

In de cirkel de bovenwoning van de familie Van den Bosch in de Nijverheidstraat

Verhuizen naar een bovenwoning

Ik heb me altijd afgevraagd waarom we naar een bovenwoning zijn verhuisd. Waarschijnlijk zal verlaging van de huur wel de voornaamste motivatie zijn geweest. Wij wonen nu dus boven een winkel in de Nijverheidstraat. Dit is maar een klein straatje, tussen de Stationsweg en de Bosstraat, met een flinke bocht erin. Geen omgeving waar je winkels verwacht. Ik herinner me dat reeds na niet al te lange tijd een nieuwe middenstander, die huishoudelijke artikelen verkoopt, zich in het benedenpand vestigt. Het wordt geen vlot lopende zaak, want na niet al te lange tijd is schoenmaker Overeem onze nieuwe buurman.

Open mond

Hendrik Overeem
Schoenmaker in de
Nijverheidstraat

Naast de reeds gevestigde loodgieter, schildersbedrijf, slachthuisje en transport/verhuisbedrijf, is de schoenmakerij wel op zijn plaats in de Nijverheidstraat. Baas Overheem is een gezellige joviale man die graag een praatje maakt met zijn klanten. Daarnaast werk hij samen met zijn twee vakmensen hard mee om de vernieuwde schoenzolen en hakken op tijd aan zijn klanten af te leveren. Ik ben vaak in de werkplaats te vinden. Met open mond sta ik dan te kijken hoe schoenmaker Jaap een flinke greep kleine spijkertjes in zijn mond stopt om ze vervolgens één voor één tussen zijn lippen te toveren en ze daarna met een paar flinke klappen van zijn hamer in de nieuwe zool te drijft. Een wonderlijk gezicht voor een vijfjarig knaapje.

Tekenmodel

De Nijverheidsstraat met zicht op de kerktoren van
de Brink. Links (niet zichtbaar op de foto)
was de woning van de
familie Van den Bosch

Door de flinke herrie trekt natuurlijk ook de toen reeds elektrisch aangedreven schuur- en poetsmachine de nodige aandacht  in de werkplaats. Naast de als schoenmakerij ingerichte winkel hoort bij het pand ook een schuur waarvan één van de ramen uitkijkt op de Stationsweg. In deze ruimte heb ik een keer, zittend op een tafel, als tekenmodel geposeerd voor een aardige juffrouw. Zij heeft wel wat moeite om mijn hooggesloten geruite pantoffel op papier te krijgen. Met wat aanwijzingen van een belangstellende lukt het uiteindelijk wel. De tekening zal wel in het bezit zijn gekomen van de familie Overeem omdat alles in overleg met de baas gebeurde.

Bij de start van de schoenmakerij zijn ook de buurtkinderen betrokken. Op een bepaalde dag komen ze vroeg in de morgen bij elkaar om folders over het bedrijf in een ander deel van het dorp te bezorgen. Ik weet wel dat er erg goed op mij werd gelet omdat ik de jongste van de groep ben. Verder denk ik dat er onder deze jeugdige bezorgers ook wel een zoon of dochter van de familie Lüschen te vinden was. Zij woonden bij ons aan de overkant van de straat maar waren een flink stuk ouder dan mijn broer en ik.

Collectant

Ds. Evert Hindrik Blaauwendraad, van 1932 tot 1947 predikant in Baarn

Mijn ouders zijn trouwe kerkgangers van de vlakbij staande Pauluskerk. Net als mijn twee broertjes en zusje ben ik daar als baby gedoopt. Die dienst in januari 1932 wordt geleid door dominee E.H. Blaauwendraad. Ik neem aan dat deze predikant ook als voorganger bij de twee doopdiensten van mijn jongere zusje en broertje is betrokken. Mijn vader behoort  tot de groep collectanten die drie maal per dienst de financiële gaven van de gelovigen inzamelt. De mannen doen dit door iedere aanwezige in de hun toegewezen rij banken de zwarte collectezak, bevestigd aan een lange stok, voor te houden. Ook de regelmatig aanwezige leden van de Koninklijke familie zijn op deze manier bij de dienst betrokken. De collectanten weten dan dat er na afloop bij het geld tellen altijd een gouden tientje te voorschijn komt. Als ik ook met mijn moeder in de kerk ben kijk ik bij het collecteren altijd naar de mooie stijve witte manchetten die uit de mouwen van het zwarte colbert van mijn vader steken en bij elkaar worden gehouden door een zilveren- of goudkleurige manchetknoop. Ik vind dit een feestelijk gezicht, echt zondagse dracht.

Echte kaarsen

Het kerkorgel in de Pauluskerk

Ja, mijn oudere broertje en ik gaan af en toe met onze ouders mee naar de kerkdienst. Van de preek begrijpen wij natuurlijk niet veel, maar we komen wel onder de indruk van het zingen van de liederen onder begeleiding van de mooie muziek uit het grote orgel. Voor ons kinderen is er maar één favoriete dienst en dat is de avondbijeenkomst op eerste Kerstdag. Het mooiste moment is dan als in de meters hoge dennenboom de tientallen echte kaarsjes worden aangestoken. Het begint met een klein vlammetje onderaan de boom dat als door een onzichtbare hand langs alle kaarsen kruipt die prompt gaan branden en dan stopt bij de hoogst geplaatste kaars aan het eind van de katoenen draad. Wij jongens beginnen dan met tellen, ieder voor zich. Het is een soort wedstrijd waarbij we kijken hoeveel kaarsen er niet zijn aangestoken. Lekker spannend, net zo boeiend om te weten of je straks bij het naar huis gaan weer een boekje, chocoladekransjes en een sinaasappel meekrijgt. Als dat klopt dan is het voor ons echt Kerstfeest.

Buitenlands reisje

De groep collectanten gaat ook buiten de kerkdeuren vriendschappelijk met elkaar om. Samen met hun vrouwen trekken ze er jaarlijks een dagje op uit. Zelfs bezoeken zij een keer een Duitse stad. Ik denk dat dit Aken is. Mijn ouders gaan niet mee omdat het een meerdaagse trip is. Maar ook op andere momenten treffen zij elkaar bij een verjaardag,  koffie- of theevisite. Zo herinner ik me de namen van de families Beekes, Geijtenbeek, Van der Neut, Van Laar en Prinsen.

Clandestien

Het oude politiiebureau

De Nijverheidstraat is een vrij smalle stille straat waar weinig verkeer doorheen komt. Af en toe een politieman, een ’’tuut’’, zoals wij jongens hem noemen. De man is dan net bij het bureau om de hoek op de fiets gesprongen. Ja, op de plaats waar nu het gemeentehuis staat. Mijn vader hoopte dan altijd dat zo’n agent niet te veel naar boven zal kijken. Want vanaf het dak van de overbuurman loopt er dwars over de straat een draad naar het raam van onze kamer op de eerste etage. Ja, ook bij ons komt in de dertiger jaren de radio tot leven. Ons eerste toestel staat netjes bij het raam op een door timmerman Bertus Prinsen getimmerde en aangebrachte plank te wachten op de ethergolven uit het nabij gelegen Hilversum. Het leek mijn vader wel makkelijk om de geluidsgolven via de antenne van de buurman op te vangen, zodat hij zelf niet zijn leven op ons gevaarlijke dak hoefde te riskeren. Natuurlijk wist Pa wel dat hij met het spannen van die draad in overtreding was, maar tijdens onze woonperiode is hij daarover nooit door een diender of ambtenaar aangesproken.

Nomaden

Soms is het in ons straatje ineens een stuk drukker, meestal op zaterdag. Dan rijden er woonwagens, getrokken door kleine magere paarden, doorheen. De op onverschillige wijze op de bok hangende zigeunervoerman gaat zich dan samen met zijn op blote voeten lopende vrouw en kinderen melden op het politiebureau. De meeste dorpsbewoners, ook mijn ouders, zijn niet zo gesteld op deze nomaden.

Kruidenier Daatzelaar aan de Stationsweg

Kruidenier

Zo af en toe stuurt mijn moeder mij op pad om een boodschap te doen. Vanuit huis ga ik dan de hoek om naar de op de Stationsweg gevestigde kruidenier. In gedachten ruik ik bij binnenkomst in de winkel nog steeds de lekkere geuren van de versgebrande koffiebonen, de stroop in de grote ton en de bak met groene zeep. Ook zie ik meneer Daatzelaar in zijn korte witte jasje druk bezig met het vullen en afwegen van de diverse puntzakken op de weegschaal. Tot op de gram nauwkeurig blijft hij de houten of ijzeren schep gevuld met suiker, meel of rijst boven de zakjes bewegen. Geen gram teveel maar ook geen gram te weinig.

Geloofdiscussie

Het café van Luken aan de Stationsweg

Naast de kruidenierswinkel, met misschien één of twee huizen er tussen, is het café-restaurant-hotel van de familie Luken gevestigd. Samen met mijn twee jaar oudere broer komen we daar regelmatig over de vloer. Dit is ontstaan doordat Mathieu vriendschap heeft gesloten met dochter Gerda. Maar doordat mijn broer, die later predikant is geworden, dan al regelmatig in felle discussie over het protestante en katholieke geloof met zijn vriendinnetje is gewikkeld, gaat de liefde snel over. Aan de overkant van het café is er in deze periode ook een boekhandel te vinden. Vrij apart is dan dat je naast het kopen van potloden, enveloppen en nieuwe boeken ook voor een paar centen per week leesvoer uit de bibliotheek kunt halen.

Binnenkort verschijnt deel 2 van Gerrit's herinneringen in dit weblog.

Gerrit van den Bosch, Leiden

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. 

Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter.

Geïnspireerd geraakt door onze oud Baarn verhalen? 

Kom in aktie en stuur ons uw oud Baarn verhaal!

Branden en Hulpverlening in 2014

Peter Giele

Hierna ziet u wat het werk ondermeer inhoud van de Vrijwilligers van de Veiligheidsregio Utrecht te  Baarn. De foto's zijn allemaal gemaakt in 2014 door de heer Peter Giele waarvoor onze dank.

 

   DE BRAND BIJ DE FA. HARTOG

     Een bankje langs de Eem

Geplaatst door L.J.A.Bakker

 http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter  

Kom in actie en deel ook uw Baarnse herinneringen op Groenegraf.nl