In het verleden ligt het heden, gemeentehuis Baarn

'In het verleden ligt het heden'. Dit nemen we hier wel heel erg letterlijk. Van Gregory Lovett ontvingen we een prachtige serie door hem gecreëerde impressies van Baarnse plekken. Deze impressies zijn stuk voor stuk ware kunstwerken waarin het heden en het verleden samenkomen. In elke afbeelding ziet u beelden uit het heden en het verleden samenkomen. De komende tijd zult u verschillende keren getrakteerd worden op zo'n mooie creatie van Gregory Lovett.

In deze eerste aflevering trakteert Gregory u op een mooie afbeelding van het gemeentehuis van Baarn, gezien vanaf de Brink.

Baarn's mooie gemeentehuis werd ontworpen door gemeentearchitekt F.F. de Boois (1874-1948) en is op 1 mei 1908 in gebruik genomen. Het in Jugendstil ontworpen gebouw vormt samen met de daarachter gelegen winkeltjes 'Onder de Rieten Dakjes' een sfeervolle entree naar het Baarnse winkelcentrum. Gregory Lovett heeft op een prachtige manier de huidige situatie samengevoegd met beelden van weleer. Voor het gemeentehuis ziet u de Baarnaars van weleer, terwijl rechts op het terras van het huidige 'Brinkzicht' bezoekers van nu een kopje koffie nuttigen.

Binnenkort: In het verleden ligt het heden, Albert Heijn aan de Eemnesserweg

Met dank aan Gregory Lovett voor zijn toestemming voor het gebruik van deze prachtige afbeelding.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Natuurschoon uit onze provincie: Het Villadorp Baarn

Deze keer 8 afbeeldingen van Baarn met de titel "Natuurschoon uit onze provincie: Het Villadorp Baarn". De afbeeldingen zijn voorzien van commentaar uit de jaren rond 1932.









Niet voor niets is het schoone dorp Baarn, een voornaam aantrekkingspunt voor talrijke vreemdelingen en ook velen uit de provincie zoeken in de zomermaanden hier hun week-end. Rijk is deze plaats bedeeld met heerlijke omstreken en met gulle hand heeft Moeder Natuur, aan Baarn verrukkelijke plekskens geschonken. Hierboven een kijkje in een der fraaie boschlanen, waar het een lust is te wandelen.



Een grappige foto bij de Noorderstraat in Baarn. De jeugd van groot tot klein moest natuurlijk op de gevoelige plaat en onze serie Baarnsche foto's zou zeker niet compleet zijn geweest zonder de Baarnsche jeugd... de Baarnsche toekomst.



De monumentale bekende gedenkbank op den brink te Baarn, waar menige bezoeker van het prachtige Utrechtse dorp de lens van z'n kodak voor openstelde, teneinde een kiekje als herinnering aan dit verrukkelijke plekje mede te nemen.



De commissies van welstand hebben dikwijls de fiolen van hun toorn uitgestort over het aspect van de moderne straat, die - en men zal dit zeker moeten toegeven - de voorname distinctie mist van het oude stadsbeeld. Baarn breidt zich uit!  Hier een voorbeeld van den modernen woningbouw (Marisstraat), die zich zeer wel laat apprecieren.



Een merkwaardige kiek van een moderne woningbouw te Baarn. Vanuit de poort heeft men een typisch gezicht op den nieuwen aanbouw, waarmede het dorp weder is uitgebreid. De foto werd genomen op het Mesdagplein in de z.g.n. Schildersbuurt!

Een leuk tafereeltje in het dorp Baarn. 'n Spakenburger vischvrouw in haar markante kleederdracht op weg om de Zuiderzee-bot aan den man te brengen! 'En zoo loopen ze in Holland nou allemaal' zei de Amerikaan, die deze kik mee nam om z'n overzeesche vrienden te toonen.



De 'blauwe koepel' op het fraaie landgoed 'Buitenzorg' van de familie Schouwenburg te Baarn.



Baarn doet veel voor zijn vreemdelingenverkeer - wij herinneren aan het kort geleden geopende Verkeershuis - doch ook zonder dat moeten de toeristen wel gelokt worden door de schoonheid van het groote dorp, waarvan wij hierboven weder een voorbeeld geven. Een aardig kijkje in de Laanstraat.



Leen Bakker

Geplaatst door L.J.A.Bakker

http://ljabakker.magix.net/website

http://knipselsuitkranten.nl



http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Neergestort luchtschip in Eemnes 1917

door Betty Radstok

In het fotoalbum van mijn grootouders vond ik bijgaande foto. Deze foto intrigeerde mij al jaren, en daarom heb ik nu eens het verhaal bij de foto gezocht. Tijdens de Eerste Wereldoorlog woonde mijn overgrootouders aan de Jacob van Lenneplaan in Baarn. Mijn grootvader E. M. Geijsendorpher was in de oorlog gemobiliseerd, en de familie was, zo blijkt uit het fotoalbum, al in het bezit van een fotocamera. Zo is er waarschijnlijk ook deze foto in het album terecht gekomen, toen er in december 1917 een luchtschip neerstortte in Eemnes.

 Tijdens de Eerste Wereldoorlog ontwikkelden de deelnemende landen nieuwe wapens en mogelijkheden om de strijd te kunnen winnen. Hetzij over land, hetzij door de lucht. Een ervan was een soort luchtschip, lijkend op een Zeppelin, maar dan niet met een vast geraamte. Nederland, in de Eerste Wereldoorlog neutraal , kreeg soms zijdelings toch met die oorlog te maken.

Op de vroege donderdagmorgen van 13 december 1917 werd de familie van bakker Heek, Wakkerendijk 3 te Eemnes –Buiten wakker een enorm lawaai. Buitengekomen zagen zij dat er een luchtschip van zeker 50 meter was gestrand op het dak. Daarbij werd de schoorsteen vernield en raakten veel dakpannen van het dak. De motoren en de gondel vielen tussen het huis en een schuurtje. Gelukkig raakte niemand gewond.  In eerste instantie was er veel verwarring omdat het luchtschip de Franse kleuren op de staartvinnen had en er ook een Engels vlag aan het gevaarte zat. Wat was er gebeurd? Waren er twee toestellen in botsing gekomen? En waar waren de inzittenden? De gondel die beschadigd was, was leeg. Men vond wel zeekaarten en allerlei Engels papieren ……………….. De motoren waren ook beschadigd en men vond een machinegeweer. Men vermoedde dat de inzittenden richting Baarn waren gevlucht. Nederlandse militairen werden erop uitgestuurd om hen te zoeken. Het terrein werd onder leiding van kapitein van Linden afgezet en veel spullen uit de gondel werden in het gemeentehuis van Eemnes gedeponeerd. Later zijn de restanten van het luchtschip naar het kamp op Soesterberg gebracht.
Het nieuwtje verspreidde zich al snel als een lopend vuurtje door het Gooi, met als gevolg dat de hele dag een stroom van nieuwsgierigen zich naar Eemnes begaf om het gevaarte met eigen ogen te aanschouwen. Waaronder ook veel mensen uit Baarn. Vanaf de Jacob van Lenneplaan slechts een korte wandeling.

Een paar dagen later vinden we in diverse kranten de vermoedelijke oorzaken van de crash.  Het luchtschip is vanaf de oostkust van Engeland vertrokken en is vermoedelijk door de mist afgedwaald. Boven land gekomen, kon men zich niet goed oriënteren. In de buurt van Sliedrecht en Poortugaal lukte het een aantal bemanningsleden om het schip te verlaten,  waarna het luchtschip met slechts een matroos aan boord zich stuurloos weer losmaakte en verder vloog. Mogelijk verliet men het schip omdat een van de motoren kapot was. Onderweg heeft het schip ook vastgezeten aan een telegraafpaal even buiten Utrecht. Nadat de paal was omgetrokken, raakte het schip weer los en dreef verder naar het noorden. Ook bij de Hooge Vuursche heeft het waarschijnlijk in de bomen vastgezeten en is daarna vrij dicht over de grond richting Eemnes voortgedreven.
De vijf inzittenden zijn vanuit Sliedrecht en Poortugaal onder militair geleide naar Den Haag overgebracht, alwaar ze werden geïnterneerd. Misschien helemaal niet de aller-slechtste optie, gezien de vele militairen die op de slagvelden en in de loopgraven het leven verloren hebben.

Een stuk doek van het luchtschip bevindt zich nu nog in het archief Eemland te Amersfoort.

Bronnen:
-Diverse krantenartikelen in het Amersfoortsch Dagblad / De Eemlander, de Nieuwe Amersfoortsche Courant en De Eembode.
-Foto: Particuliere collectie

3D beelden, hoezo modern?

door Eric van der Ent

Bij driedimensionale beelden denken we gelijk aan moderne technieken en spectaculaire effecten. Maar wist u dat men anderhalve eeuw geleden al bezig was om driedimensionale beelden te produceren? Nee, er waren nog geen bioscopen waar je met een futuristische bril naar een enorm scherm zat te kijken een waar je als het ware 'in de film' werd gezogen, maar driedimensionale foto's waren er al wel!

Om foto's een driedimensionaal effect te geven werden er twee 2D foto's gemaakt van hetzelfde punt. De twee foto's werden gemaakt vanaf twee verschillende standpunten, meestal ongeveer 65 mm uit elkaar, ongeveer de afstand tussen beide ogen. De gemaakte foto's werden naast elkaar op een kartonnen kaart geplakt, een heel erg nauwkeurig werkje. Met een speciale kijker kon men dan de foto's bekijken. De kijker zorgde ervoor dat de beide foto's gezien werden als één afbeelding in 3D.

De stereofoto bovenaan in dit artikel 'scoorde' ik onlangs op marktplaats.nl. De foto is gemaakt in 1890 door Hertz'scher Photographie-Verlag Amsterdam. Het fotoatelier draagt de naam van Sophia Herz, geboren in 1852 in Rastatt (Baden) in Duitsland. In 1879 vestigt zij zich samen met Sigmund Löw (1845-1920) in Amsterdam om daar een fotoatelier op te zetten. Klik hier voor meer informatie over dit atelier.

Herkent u wat er op de foto is afgebeeld? Waarschijnlijk is dat moeilijk te zien. Hieronder plaats ik één van de foto's uitvergroot.

Als u goed kijkt ziet u een bekend hek achter de man die centraal op de foto is afgebeeld. Inderdaad, het is het hek dat we nog steeds op het Stationsplein in Baarn vinden. Het hek dat in 1873 is neergezet, op initiatief van Prins Hendrik. Het behoort bij het plantsoen op het Stationsplein. Het fungeerde als visitekaartje voor voor Baarn. Treinreizigers die Baarn kwamen bezoeken. Tegenover het hek was het prachtige hotel Zeiler te vinden. De rijke Amsterdammers door dit soort mooie ornamenten naar Baarn gelokt om hier hun dagjes uit te besteden.

De oude foto is genomen vanuit de Koningsweg richting Stationsplein. Rechts van de fotograaf was hotel Zeiler te vinden. Links de ingang naar de Stationsweg. Bij de man op de foto is een waterfontein te vinden. Die zal bedoeld zijn om paarden te laten drinken. Koetsiers reden af en aan van en naar het station en het hotel. De prachtige oude lantaarns hebben jarenlang op het Stationsplein gestaan.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

From Souvenirs to Souvenirs, herinneringen aan Polygram,(Demis Roussos, Eurovison Songfestival, Fleetwood Mac’s Lindsey Buckingham)

door Ed Vermeulen

In het eerder geplaatste verhaal Demis Roussos, vastgelegd voor later  haalde ik herinneringen op aan mijn ontmoetingen met Demis tijdens mijn ’muzikale’ loopbaan op de Populaire Repertoire Afdeling (wij spraken van de Pop-afdeling) van het entertainmentconcern Polygram. Ons hoofdkantoor was gevestigd in de helaas afgebroken villa Hoog Wolde, oorspronkelijke naam Villa Favorita. Mijn verhaal leverde mooie, bijzondere en soms ontroerende reacties op. Van Baarnaar, schrijver, kunstenaar en (oud)directeur Phonogram Leo Boudewijns kreeg ik deze foto:

Demis Roussos en Leo Boudewijns: Het is alles goud wat er blinkt! (coll. Leo Boudewijns)

Demis haalde voor de zoveelste keer de aan hem uitgereikte trofeeën op. Gezien zijn successen van toen en de daarbij behorende populariteit waren dat er velen.
Ditmaal naast een gouden plaat ook een gouden musicassette! Een bijna vergeten geluidsdrager. Of de heer Boudewijns een fan van Demis en zijn repertoire was vermeldt de historie niet, maar, indien het niet het geval was, dan heeft hij het prachtig verborgen gehouden achter een goed geacteerde vreugdevolle blik.

Mei 2015 Eurovisie Songfestival

Eurovisie Songfestival of zoals u wilt Eurovision Songcontest. Meer dan tien jaar een vaste waarde in mijn takenpakket van toen. Niet dat ik ook maar enige inbreng had bij de artiest- en of repertoirekeuze. Verre van dat. Ik verrichtte allerlei promotionele, administratieve en logistieke handelingen rond de releases van de plaatjes van de bij ons, Phonogram International, onder contract staande artiesten. Ook verzamelde ik al in een vroeg stadium alle beschikbare informatie over deelnemende nationale en internationale deelnemers, inclusief de verschillende muziekuitgeverijen. Informatie die door mij in allerlei lijstjes werd verwerkt. Het doel van deze niet altijd even spectaculaire lijstjesmakerij was om op het juiste moment onze slag te kunnen slaan bij het samenstellen van compilatiealbums met zo veel mogelijk, liefst alle, Songfestivalhits. Een toen uiterst lucratieve markt. En niet alleen in landen  waar singles niet of nauwelijks verkocht werden.

Soms werden mijn administratieve beslommeringen onderbroken door een bezoek aan het Songfestival zelf, zoals in 1980 in Den Haag. We hadden twee internationale ijzers in het vuur: Turkije met de mooie Ajda Pekkan en voor Spanje het charmante trio Trigo Limpio. Ik smaakte het genoegen om met Ajda kennis te maken tijdens een party gehouden op de Turkse ambassade in Den Haag. Dit alles onder het genot van een (Turks) hapje en een (alcoholvrij) drankje. Zo kwam je nog eens ergens.

Ajda Pekkan

Met haar lied ‘Petr’oil’, waarvan ik aanneem dat het Turks is voor benzine  behaalde zij een mooie vijftiende plaats.

Trigo Limpio ...een toost op de goede afloop!

Mijn echte ’moment of glory’ onderging ik tijdens een bezoek aan het Songfestival zelf. Even poseren met onze Spaanse bijdrage Trigo Limpio, bestaande uit Luis Carlos Gil, Iñaki de Pablo en de charmante Patricia Fernández. Gezien het glas met bubbels in mijn linkerhand had ik een groot vertrouwen in de goede afloop. Het mooie ’Quédate esta noche’ bereikte een uitstekende twaalfde plaats. Werk aan de winkel! Er werd een LP uitgebracht en het nummer zelf verscheen op ontelbare compilaties.

                               
Voor uw herinnering: de Nederlandse bijdrage in 1980 was Maggie MacNeal met het nummer ’Amsterdam’. Het behaalde een fraaie vijfde plaats. ’And the winner was’: Johnny Logan, Ierland met de tranentrekker ’What’s another year’.

Nu we het toch over het Songfestival hebben wil ik u in vertrouwen, dus het blijft onder ons (!), mededelen dat mijn ’alltime favourite’  het door Vicky Leandros gezongen Après Toi was en nog steeds is. Met dit fraaie en sterk gezongen lied behaalde zij voor Luxemburg in 1972 een eerste plaats. Begin zeventiger jaren bracht de charmante Vicky en haar gevolg een bezoek aan Baarn. Ongetwijfeld voor contractbesprekingen. Ook haar repertoire was aan mijn goede zorgen toevertrouwd. Zij werd gefotografeerd in onze nog spiksplinternieuwe kantoortuin aan de Amalialaan. Dit in mijn ogen foeilelijke gebouw waarin ik een viertal jaren werkte luisterde naar de verrassende en vooral ook romantische naam ’Amaliawolde’.

Vicky Leandros en haar gevolg op bezoek in Amaliawolde, v.l.n.r. 2x N.N, Oskar 'Ossie' Drechsler dir. Phonogram Duitsland, Reinhard Klaassen dir. Phonogram Int. , Vicky Leandros, Piet Schellevis president Phonogram Int.  (Coll. Historische Kring Baerne)

Een aantal jaren later, rond 1980, brachten Vicky en Demis tegelijkertijd een bezoek aan het Baarnse hoofdkwartier. Dit mooie Griekse onderonsje is in  zwart-wit vastgelegd op deze indringende opname. De mooie Vicky, met haar ogen zo diep als de Egeïsche Zee zelf, probeert aan Demis iets uit te leggen. Maar wat? Hoe belangrijk toen ook, doet het er nu zo veel jaren later niet meer toe.

Een Grieks onderonsje (Coll. Ed Vermeulen)                     

En ja, er werd gerookt en er was een goed gevuld glas binnen handbereik. Lokatie: het kantoor van directeur Phonogram International Aart Dalhuisen, in de houten keet. De goede oude tijd, toen de bomen nog redelijk hoog tot in de hemel groeiden.

Soms, heel soms komt er bij het horen van een songfestivalliedje een gevoel van heimwee bovendrijven. Eigenlijk is het meer een gevoel van: daar had ik bij willen zijn! Het overkwam me bij het Songfestival 2014 bij ’Calm after the storm’ van de Common Linnets. Vanaf dag één mijn favoriet! Wat had ik graag met deze act en aan dit project gewerkt. Uitgegeven door Universal Music maar toch nog steeds op de plek waar ooit Hoog Wolde stond.

Lindsey Buckingham
Mei 2015, ook de maand dat de nog altijd immens populaire band Fleetwood Mac met alle bekende namen waaronder die van gitarist Lindsey Buckingham weer naar Nederland kwam. In de jaren  1981 en 1984 brachten wij op Polygram’s label Mercury Lindsey’s soloalbums ’Law and Order’ en ’Go Insane’ uit.

In november 1982 bracht Lindsey in het kader van zijn Europese promotietour een bezoek aan de Popafdeling, in de ’houten keet’ op Hoog Wolde. Het leverde de volgende nu inmiddels historische foto op…

Lindsey Buckingham 'shaking hands' met junior-productmanager Roy Teysse.
(Coll. Ed Vermeulen)

U ziet v.l.n.r Ed Vermeulen, collega productmanagers Albert Slendebroek (Berlin, INXS, John Parr) en zittend Dries van de Schuyt (Kiss, Dr. Hook, Steve Millerband). Staand met Runaways sweatshirt, als ik me niet vergis, Tjerk Lammers onze altijd goedlachse promotiemanager. Ons huismerk was Heineken!
Zowel Lindsey als Roy Teysse zijn ‘still going strong’ in de internationale muziekwereld. Lindsey speelt nog steeds de sterren van de hemel bij Fleetwood Mac, terwijl Roy Teysse al ruim veertien, niet altijd even gemakkelijke jaren, in een continu veranderende muziekmarkt bij Universal Music als Managing Director Universal Strategic Marketing werkt. Wat er ook veranderde, zijn werkplek is al weer geruime tijd aan onze eigen Baarnse Gerrit van der Veenlaan gevestigd op de plaats waar ooit Villa Hoog Wolde stond. Roy is het levende bewijs dat echt marketing en repertoire talent zich niet verloochent en zijn weg vindt. Ik ben er trots op, inmiddels lang geleden, een bescheiden bijdrage te hebben kunnen en mogen leveren bij de start van zijn mooie loopbaan in de muziekindustrie. Nu dierbare herinneringen!







Ed Vermeulen (1942)



Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Een Canadese avond in Baarn

Baarn 7 mei 1945

Dit korte verhaal, over de bevrijding van Baarn, las ik recentelijk in het verhalenarchief van het Nationaal Archief: 

'Wij woonden in Baarn boven de comestibleszaak, mijn man en ik. Het geld voor de zaak konden wij lenen van Gerard, een broer van Lau. Wat hebben we hard gewerkt! Lange dagen, zelden vrij. Zaterdagavond laat gingen we soms kaarten met vrienden. Verder was er weinig vertier.

Dat de oorlog was afgelopen hoorde ik van klanten. De een na de ander kwam opgewonden de winkel binnen, maar opeens zagen we de Canadezen en iedereen vlóóg de straat op. Ook ik rende naar buiten met mijn lange witte winkeljas nog aan, flapperend rond de benen. We dansten over het plein, zongen, vlogen die jongens om de hals en probeerden contact met ze te maken.

Samen met Ciel mijn zus, die tijdens de hongerwinter bij ons was ingetrokken, bleef ik uren weg. We maakten kennis met Nick en Mack, twee leuke jongens waar we de verdere middag mee optrokken. Al wilden zij geen afscheid nemen, ik moest terug naar de winkel. Ik vroeg onze Canadese vrienden om ’s avonds een glaasje te komen drinken bij mijn man en mij en wees ze de delicatessenzaak aan. ‘Ah, the house with the yellow stones’,  lachte Mack. ‘Okay, see you tonight’.

Hoe Lau op de uitnodiging reageerde? Hij was eh ..verbaasd, zal ik maar zeggen.  Toch was het ijs snel gebroken die avond. De fles whisky, door Lau verheugd aanvaard, werd met een bijna plechtig gebaar door hem geopend en uitgeschonken. Vol emotie brachten wij een toost uit op de jongens, de bevrijders. Hierna haalde ik een schaal hors d’oeuvres uit de keuken (met zorg en creativiteit gemaakt van het weinige dat er nog was).

Nick zag de tekst het eerst. In zilveruitjes stond groot en duidelijk leesbaar Thank you op de salade. Nick, jong en kwetsbaar opeens, schoot vol en tranen rolden over zijn wangen. Voordat ik er erg in had boog hij zijn hoofd en beroerden zijn lippen mijn blote arm en … kús-kús-kús-kús-kús. Van pols tot schouder werd ik bedolven onder de zoentjes.

Ik zal je vertellen meisje (tante kijkt me olijk en met stralende ogen aan) die arm heb ik láng niet willen wassen, dat kun je je voorstellen!’


Gepubliceerd op 12 april 2010 door:

 An Bussing-Dijkman, opgetekend door haar nicht Anneke

Het verhaal wordt middels een video vertelt door mevrouw A. Bussing - Dijkman. Klik op onderstaande link.

bevrijding een-canadese avond in Baarn

Leen Bakker

Geplaatst door L.J.A.Bakker

http://ljabakker.magix.net/website


http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Piet de Tippelaar: kilometervreter

door Eric van der Ent

Pieter Hendriksen, alias Piet de Tippelaar, feestelijk ingehaald na voltooiing
van de wandeltocht Rotterdam-Brussel.

Als je bijna je hele leven postbesteller bent geweest, ligt het voor de hand dat je een hobby hebt die met je werk te maken heeft. Postzegels verzamelen of zo. Maar Pieter Hendriksen had niets met postzegels verzamelen. Als hij als postbesteller de hele dag door Baarn gelopen had om post te bezorgen, ging hij in zijn vrije tijd lekker wandelen. Alsof hij nog niet genoeg gelopen had. En hij wandelde niet zomaar een beetje, nee, hij schuwde grote afstandstochten niet. Wat te denken van een wandeltocht rond het IJsselmeer, ongeveer 400 kilometer in vier dagen tijd, of de wandeling van Rotterdam naar Brussel, maar liefst meer dan 150 kilometer lopen!

Een groep Baarnaars komt aan op Station Baarn nadat ze de Nijmeegse Vierdaagse volbracht hebben.
v.l.n.r.: Joop Luijten, Kees Manten, Jan Olthof, Piet Hendriksen, Hamp Rademaker, Peter Luijten en Gerard de Vroede.

Pieter Hendriksen tijdens één van zijn wandeltochten
op de Nijmeegse Vierdaagse.

Pieter was vanaf de oprichting van de Baarnse Wandelsportvereniging Dudok de Wit in 1935 gedurende 35 jaar secretaris van deze vereniging. Hij was een fanatiek wandelaar. Het wandelen zat hem in het bloed. De avondvierdaagse, zoals we die nu nog steeds kennen, bestond sinds 1940. In dat jaar werd deze gelopen in Amersfoort, Bussum en Utrecht. In 1943 werd de avondvierdaagse door de Duitse bezetter verboden om samenscholing tegen te gaan. Vanaf 1945 mocht de avondvierdaagse weer georganiseerd worden, maar er waren te weinig schoenen en er was te onvoldoende voedsel om op een verantwoorde wijze dit evenement te organiseren. In 1946 werd in Baarn de eerste avondvierdaagse georganiseerd. Initiatiefnemers waren de heren Pieter Hendriksen, zijn schoonzoon Gerard de Vroede, dhr. Radstok en Pieter Luijten, allen actieve leden van W.V.S. Dudok de Wit.

Natuurlijk liep Pieter Hendriksen mee met de eerste officiële avondvierdaagse in 1940 in Utrecht.

Zijn ontembare dwang tot wandelen gaf hem de bijnaam Piet de Tippelaar. Hij liep 32 maal de Nijmeegse Vierdaagse en ook nog 26 avondvierdaagsen die hij bovendien ook nog hielp organiseren. Hij was tevens bestuurslid van de Stichts-Gooise Wandelsport Bond.

Bij 'Tante Pos'
Pieter Hendriksen repareerde in 1916 als 16-jarige jongeman fietsen bij de plaatselijke fietsenhandel, waaronder ook de dienstfietsen van de P.T.T. Dat was midden in de Eerste Wereldoorlog, toen de Engelse fietsen, die in ons land gebruikt werden, moeilijk te repareren waren. Er waren geen onderdelen voor de Engelse vrijloopnaven, maar daar werd wat op gevonden. Er zaten in die naven veertjes, die niet vervangen konden worden. Men kocht toen vliegenmeppers voor 35 cent per stuk en daaruit maakten ze zelf de veertjes. Daar ging het prachtig mee. Zo stond hij op een dag gebogen over een kapotte fiets, toen een postbesteller van de P.T.T. tegen hem zei: "Jongen, je kunt bij ons komen, doe het!". Vader en moeder Hendriksen waren er voor, want de P.T.T. gaf een vaste betrekking met pensioen. Pieter ging, met tegenzin, want zijn loon bij de P.T.T. was een stuk lager dan zijn inkomen als rijwielreparateur. En de overgang van fietsenmaker naar telegram-besteller was wel groot. De jonge Hendriksen beet door de zure appel heen en bezorgde vier jaar telegrammen.

Pieter Hendriksen
(1900-1971)

Op 1 oktober 1920 werd hij besteller. Na drie jaar werd hij overgeplaatst naar Eemnes, en daar was het werk wel moeizaam. Van kwart over vier 's morgens tot 's avonds tien uur was een dagtaak, die niet best te noemen was. Maar in 1925 zag Baarn hem terug, toen hij dhr. Rebel opvolgde als besteller. Op 1 mei 1946 werd hij gepromoveerd tot hoofdbesteller, hij had er toen al dertig jaar opzitten. Hij kwam voor 'de post' in Utrecht en later in Den Haag te werken. In 1956 vierde hij zijn veertig jarig jubileum, maar was toen pas 56 jaar oud. De P.T.T. fanfare uit Hilversum bracht hem toen als verrassing een serenade voor zijn woonhuis in de De Wetstraat in Baarn.

In 1959 keerde hij terug op het Baarnse postkantoor. Uiteindelijk zou hij (op drie maanden na) vijftig jaar in dienst blijven. Bij zijn afscheid in 1965 vertelde hij dat hij zich nog goed kon herinneren dat ver voor de oorlog zijn baas in de struiken verscholen zat om te kijken of hij zijn werk naar behoren deed en daarbij geen gebruik maakte van zijn fiets. Hij had eens twee uren strafdienst gekregen omdat hij een man te woord had gestaan die hem de weg vroeg.

Pieter Hendriksen (midden) bij één van zijn vele huldigingen.

Drie jaar voor zijn afscheid werd Pieter Hendriksen koninklijk onderscheiden met de zilveren medaille behorende bij de Orde van Oranje Nassau. Pieter Hendriksen stierf op 5 april 1971 op 70-jarige leeftijd. Hij werd begraven op de nieuwe algemene begraafplaats aan de Wijkamplaan. Piet de Tippelaar was uitgewandeld...

Met dank aan mevr. G.M. Post-Hendriksen, Purmerend voor de informatie en het beeldmateriaal bij dit artikel.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter 

Uitgeverij Bosch en Keuning Baarn in 1987

Onlangs was er een reunie van oud medewerkers van de Baarnse uitgeverij Bosch en Keuning. Onze vrijwilliger Machiel Bakker heeft jarenlang bij deze uitgever gewerkt. Hij ontving een mooie video over het bedrijf uit 1987 van zijn oud collega G. Groenendijk. Voor onze site heeft Machiel de video gedigitaliseerd, zodat we hem allemaal kunnen bekijken.

Geniet van een mooi tijdsbeeld, en de geschiedenis van een echt Baarns bedrijf!

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Doug Gentle, één van onze bevrijders in 1945

door Wim Velthuizen

Doug Gentle

Doug Gentle vertelt over zijn komst naar Baarn in de Tweede Wereldoorlog. Hij maakte deel uit van  de 49ste West Riding Divisie en vocht zich een weg vanaf de landing in Normandië naar het noorden. In totaal heeft hij ruim vier jaar in het leger gezeten. Zijn eenheid had de bijnaam Polar Bears, vanwege een eerdere operatie in het poolgebied. We laten hem hierbij aan het woord. Lees vooral de epiloog, het laatste stukje.

Op Wight, een vredig eiland in het Kanaal aan de Engelse zuidkust, ben ik geboren en getogen. Toen Hitler in 1940 West Europa onder de voet liep zou ons eiland een springplank voor de invasie in Engeland kunnen worden. Er kwam een burgerwacht, waarvoor ik me opgaf. Achteraf gezien stelde dat niet veel voor. Onze commandant was de heer Chiverton, die als officier in de Boerenoorlog had gediend. We kregen een geweer uit de Eerste Wereldoorlog met vijf patronen. Ik kon mijn oren en ogen niet geloven toen ik heel veel jaren later op TV de serie Dad’s Army zag met captain Mainwaring. Dat hadden wij zelf beleefd!
We zagen wel vliegtuigen, want de Battle of Brittain was in volle gang. Dankzij onze marine en de RAF (Royal Air Forces) zijn de Duitsers nooit op Wight gekomen.

Toen de oorlog aanhield, gaf ik me op als vrijwilliger bij de Royal Engineers. We werden getraind op technisch gebied: het leggen van noodbruggen, zuiveren van drinkwater, omgaan met explosieven en leggen en ruimen van mijnen. Bij de invasie in Normandië in juni 1944 hoorden we bij de tweede aanvalsgolf. We waren nauwelijks op zee of een bom sloeg in. Gelukkig ontplofte die niet en werd overboord gezet, maar er waren wel gewonden. Het schip was moeilijk bestuurbaar geworden. Toen we als laatste van deze vloot aankwamen op Juno Beach, wisten we niet wat we zagen. Die verschrikkelijke beelden zijn ongetwijfeld bij iedereen bekend. We gingen aan land en groeven ons in bij St. Croix de Grande Tonnere. De volgende dagen leden we onze eerste verliezen door granaatscherven en het ruimen van mijnen onder vijandelijk vuur. Ongeveer tweederde van de pantser en SS divisies verhinderden een snelle doortocht. Intussen kwamen bij Arromanches onze voorraden aan: baileybruggen en zwaar materiaal om wegen te herstellen.

De 49ste West Riding Divisie werd ingedeeld bij het Eerste Canadese Leger. Behalve door de Duitsers werden we ook door muggen aangevallen. We sliepen onder onze gascapes, al was dat verschrikkelijk warm. Ook bij de Seine bleven ze ons plagen. Daar was de stank niet te harden van de koeien en paarden, die door granaten en kogels gedood waren. We hebben er heel wat begraven. Bij de aanval op Le Havre stonden twee  vrachtwagens met bier van de Duitsers. Een gewaardeerde oorlogsbuit! We vochten ons met zware verliezen langzaam en met moeite een weg over de Seine en stootten door naar noord Frankrijk en België, waar we ondergebracht werden bij burgers. Wat een weelde om na al die tijd in de open lucht in een huis te kunnen slapen. Jammer dat ik geen Vlaams sprak om die mensen te bedanken.

In België was weinig weerstand en we kwamen al spoedig in Nederland. Daar zouden we doorstoten naar Arnhem, waar de brug door parachutisten zou zijn vrijgemaakt. Dat was helaas niet gelukt en het zou nog een hele winter tot april duren voor we verder gingen. Dat was de Hongerwinter 44/45 in Noord Nederland. Wij verdedigden enige tijd onze posities op het eiland dat de Betuwe heette. Het werd voorjaar en we zouden via Zevenaar naar Arnhem gaan. Met veel moeite hadden we bij een wegversperring springladingen met lonten met afstandsbediening  aangebracht. We werden gesteund vanuit de lucht, maar een Typhoon schoot per ongeluk de lonten kapot zodat al ons werk voor niets was geweest. Toen maar gewone ouderwetse lonten: gewoon een lucifer erbij en wegwezen! Er waren wegversperringen van omgezaagde bomen, maar ook vaak met booby traps, die soms op hun beurt bijna onzichtbaar met booby traps beveiligd waren. Dat kostte veel tijd, evenals het opruimen van mijnen. Daarna moesten de wegen begaanbaar worden gemaakt voor onze zware tanks en transporten.

Eindelijk kwamen we de Rijn over en ontdekten hoe uitgehongerd de Nederlanders waren. Op 5 mei kwam het verlossende bericht: het Duitse leger capituleerde. We moesten een noodbrug aanleggen, een zogenaamde Baileybrug. Die kreeg direct de naam ‘Victory Bridge’. Het was voor onze eenheid de 50e en laatste brug die we bouwden sinds de landing in Normandië. Omdat ik vooraan in een verkenningsvoertuig reed hoorde ik tot de eerste Britse soldaten die de Nederlanders zagen. We reden Scherpenzeel binnen, maar er was geen mens te zien. Toen zij tussen de gordijnen door zagen dat wij de bevrijders waren stroomden ze dol van blijdschap met vlaggen de straat op.

Het werd een echte zegetocht die ons via Utrecht en Hilversum op 7 mei in Baarn bracht. Het hoofdkwartier kwam tijdelijk in Paleis Soestdijk. De Duitsers daarnaast hun wapens inleveren. Later sliepen we in het lyceum. Onze compagnie was de eerste Britse eenheid die in Baarn gelegerd werd. Op de tweede dag in Baarn gingen we naar het centrum om een biertje te halen, maar dat was nergens te krijgen. We zagen in de Laanstraat wel mensen aan een tafeltje zitten met kleine glaasjes voor zich. Een politieagent vertelde dat het verzetsstrijders waren en ze nodigden ons uit mee te drinken. Ik zat naast tandarts Grootveld, die mij ook een glaasje aanbood. Het was wit vuurwater, dat ze jenever noemden. Dokter Grootveld nodigde mij uit in zijn huis aan de Kettingweg, waar ik hun dochter Willy ontmoette. Zo is het begonnen. Wij moesten verder naar Duitsland en de Canadese Noord Nova Scotia Highlanders kwamen in onze plaats in Baarn. Ik hield contact met Willy en we besloten na enige tijd te trouwen. Toch wel aardig als ik nu achteraf bedenk dat Koning George de Zesde uiteindelijk betaalde voor mijn reis naar Baarn om mijn bruid te vinden.”

Doug Gentle met zijn echtgenote Willy

Epiloog:
Doug en zijn vrouw Willy zijn heel vaak rond 4 en 5 mei naar Baarn gekomen. Soms met hun kinderen. Ook bezochten ze in september vaak Venray, waar Doug de winter 1944/1945 was geweest. Bij hun bezoek aan Venray in september 2007 kreeg Doug een hartaanval en overleed kort daarop in het ziekenhuis van Venlo. Door de Wapenbroeders uit Venray is zijn as verstrooid bij Venlo, want Nederland voelde voor hem als zijn tweede vaderland.   

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Bevrijding van Baarn 7 mei 1945

Bevrijding van Baarn 25-04-1945 tot 30-06-1945 

Dit korte verhaal, over de bevrijding van Baarn, las ik recentelijk in het verhalenarchief van het Nationaal Archief: 

Eind april 1945 waren de inwoners van Baarn getuige van het vertrek van de Duitse bezetter, vergezeld door familieleden, die wellicht al hadden gehoopt op vestiging in een nieuwe 'Lebensraum'. Zelfs militaire voertuigen werden door (gevorderde?) paarden getrokken.


Op maandagochtend 7 mei omstreeks 11.00 uur rolden de eerste Canadese pantserwagens, overladen door enthousiaste inwoners en begeleid door de BS (Binnenlandse Strijdkrachten, de voormalige ondergrondse) de Brink in Baarn binnen.

Baarn 7 mei 1945

De 'bevrijders' werden uiteraard als vrienden verwelkomd. Maar er vond eveneens verbroedering onder de bevolking plaats dat onder meer tot uiting kwam in de organisatie van buurtfeesten.

verzamelen van handtekeningen van de bevrijders

Behoudens enkele onverkwikkelijke taferelen zoals het kaalscheren van (ook hoogzwangere) vrouwen die een relatie met Duitse militairen waren aangegaan, was de feestvreugde ongekend groot.

Gepubliceerd door: J.P. Buesink op 16 maart 2010

Leen Bakker

Geplaatst door L.J.A.Bakker

http://ljabakker.magix.net/website

http://www.grijsvuur.nl


Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Zaterdag 13 juni: Berkenfair!

Aanstaande zaterdag 13 juni is het weer zover: de Berkenfair, zomereditie is er weer.

Ook dit jaar zal het weer oer-gezellig worden. Op de Berkenfair stellen mensen, kleine ondernemers of hobbyisten, zich voor en verkopen wat zij voor de hobby of bedrijfsmatig maken. Een kleine gezellige sfeervolle fair met unieke produkten. Ook Stichting Groenegraf.nl zal zoals altijd weer met een kraam vol oud-Baarn spulletjes, boeken en foto's op de fair present zijn.

Wij vieren nog steeds ons 10 jarig bestaan. Ook die dag geldt weer: feliciteer ons tijdens de Berkenfair met ons 10-jarig bestaan, dan ontvangt u gratis een groot formaat poster met een prachtige oude afbeelding van de Laanstraat. Alle reden dus om even een kijkje te komen nemen!

De Berkenfair is op en van 10.00 tot 16.00 uur aan de Berkenweg 38a in Baarn. We hopen op een prachtige dag met mooi weer.

Tot ziens op de Berkenfair!

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter