door Cees Roodnat
Ach, zou die school er nog wel zijn,
kastanjebomen op het plein,
de zware deur…..(fragment)
Willem Wilmink
Half augustus 1978 stak onze 6-jarige dochter vol vertrouwen het paadje over tussen de Cecilia-Kleuterhoek en de Montini-school. Ze was er al eens wezen kijken en liep haast blindelings naar haar nieuwe klas. Even later, na overbodig gezwaai achter het glas (ze keek niet eens) liepen mijn vrouw en ik met een lichte klem om het hart terug naar huis. Hoe zou het haar en straks haar broertje vergaan op deze school?
Formeel gestart in 1967 op verschillende locaties, het jaar daarop voortgezet in een gloednieuw gebouw, werd hier op initiatief van schoolhoofd Piet Timmermans van meet af aan steeds meer volgens de Jenaplan-principes les gegeven. Ideeën die ons, zelf werkzaam in het onderwijs, bijzonder aanspraken. Idealistisch als we waren, vonden wij het belangrijk dat een school a - in onze eigen buurt, liefst op loopafstand stond, b – veel aandacht gaf aan creatieve en sociale ontwikkeling, c – een antiautoritair schoolmilieu kende dat aansloot bij de opvoeding thuis, d - respect voor anders gelovige kinderen hoog in het vaandel voerde. We hadden nog veel meer noten op onze zang, maar deze naar een vernieuwende paus vernoemde school kwam toch al aardig in de buurt. En dat bleef zes gelukkige schooljaren het geval.
Vanwege de aanstaande verhuizing naar de nieuwe Brede school , bezocht ik op 28 mei met mijn dochter de reünie in het oude schoolgebouw. Ik was er te lang niet geweest en onderging een bombardement aan kleurrijke herinneringen. Alle charmes van het Jena-plan kwamen weer boven: Met verschillende leeftijden in één groep zitten, binnen de stamgroep leren op verschillende niveaus en in eigen tempo, de kringgesprekken, het documentatiecentrum, het grote podium in de hal voor weeksluiting, feesten en vieringen. Aan de inrichting van de school blijkt gelukkig maar weinig veranderd.
Het podium in de hal is een slag gedraaid, maar met het zelfde lef van toen laten oud-leerlingen er nú horen hoe hun artistieke talenten zich ontwikkeld hebben. Het ‘dok’ zit nog steeds achterin het gebouw, een deel van het schoolplein blijkt opgeofferd aan uitbreidingen en een gribus aan noodlokalen. Het wordt hoog tijd hier te vertrekken, hoe zeer dat iedereen ook aan het hart gaat. Meteen, soms na enig in-zoomen herken ik kinderen (nu veertigers) die bij mijn zoon of dochter in de groep zaten, ouders die me bekend voorkomen en leerkrachten die nog steeds of ooit aan de school verbonden zijn/waren.
Met diverse bevriende ouders en leerkrachten volleybalden we op de vrijdagavond in De Loef om daarna tot middernacht bij iemand door te zakken. In één van de lokalen hangen vellen met foto’s, waar reünisten zich bijna verdringen om zichzelf en oude bekenden terug te zoeken. Velen die ik spreek hebben hun schooltijd als één warm bad en het gebouw als een dependance van thuis ervaren. Met alle pieken en dalen, pretjes en verdrietjes die er bij hoorden. Er waren uiteraard ook periodes waarin het met de school wat minder goed ging. Schoolhoofden die elkaar wel erg snel opvolgden (vonden sommigen), leerkrachten die de geest van het Jena-plan maar niet in de vingers kregen (vonden wij), ouders of bestuursleden die de katholieke identiteit te weinig terug vonden (o.a. de bisschop) of ouders waarvan het allemaal best wat strenger en minder rommelig kon. “Mijn kinderen zitten op de Jena(van)plan-school” smaalden we weleens als ‘de geest van Jena’ weer was ingedut. Wat wil je ook met ouders die varieerden van gezagsgetrouwe katholieken tot het hippie-dom nauwelijks ontstegen linksgeoriënteerde ‘protestanten’. En toch probeerden al die overblijfvaders, ‘luizen’moeders, vrijwilligers in het ‘dok’, helpers bij excursies of schoolreisjes, ouderwerkgroepen, er samen met de leerkrachten het beste van te maken. En dat was een paradijs vergeleken met hoe dat op mijn School met den Bijbel vroeger toeging. Kortom, mijn dochter en ik genoten weer met volle teugen van deze reünie. Niet elk kind zal zich op zijn plaats voelen in deze vorm van onderwijs. Maar je moet wel verschrikkelijk je best doen er ongelukkig te worden.
Ik wens de Montini-school nog een lange toekomst in de Brede School toe.
Geraadpleegd:
- Krantenknipsels HKB jaren ‘70 ‘tot heden.
- Mail en/of contact met Piet Timmermans, Kees Timmer, Annemarie van der Molen-Gelijsteen.
Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter
kastanjebomen op het plein,
de zware deur…..(fragment)
Willem Wilmink
 |
| Het nieuwe onderkomen van Gaspard de Coligny en Montini in de Brede School ‘Noorderbreedte’ (foto Roeland de Bruyn) |
 |
| Aan het werk in de stamgroep (fotocollectie Montinischool) |
 |
| De eindmusical van de 8e-groepers (fotocollectie Montinischool) |
 |
| Expressielessen (fotocollectie Montinischool) |
 |
| Start van elke dag ‘In de kring’ (herkomst foto onbekend) |
Met diverse bevriende ouders en leerkrachten volleybalden we op de vrijdagavond in De Loef om daarna tot middernacht bij iemand door te zakken. In één van de lokalen hangen vellen met foto’s, waar reünisten zich bijna verdringen om zichzelf en oude bekenden terug te zoeken. Velen die ik spreek hebben hun schooltijd als één warm bad en het gebouw als een dependance van thuis ervaren. Met alle pieken en dalen, pretjes en verdrietjes die er bij hoorden. Er waren uiteraard ook periodes waarin het met de school wat minder goed ging. Schoolhoofden die elkaar wel erg snel opvolgden (vonden sommigen), leerkrachten die de geest van het Jena-plan maar niet in de vingers kregen (vonden wij), ouders of bestuursleden die de katholieke identiteit te weinig terug vonden (o.a. de bisschop) of ouders waarvan het allemaal best wat strenger en minder rommelig kon. “Mijn kinderen zitten op de Jena(van)plan-school” smaalden we weleens als ‘de geest van Jena’ weer was ingedut. Wat wil je ook met ouders die varieerden van gezagsgetrouwe katholieken tot het hippie-dom nauwelijks ontstegen linksgeoriënteerde ‘protestanten’. En toch probeerden al die overblijfvaders, ‘luizen’moeders, vrijwilligers in het ‘dok’, helpers bij excursies of schoolreisjes, ouderwerkgroepen, er samen met de leerkrachten het beste van te maken. En dat was een paradijs vergeleken met hoe dat op mijn School met den Bijbel vroeger toeging. Kortom, mijn dochter en ik genoten weer met volle teugen van deze reünie. Niet elk kind zal zich op zijn plaats voelen in deze vorm van onderwijs. Maar je moet wel verschrikkelijk je best doen er ongelukkig te worden.
Ik wens de Montini-school nog een lange toekomst in de Brede School toe.
Geraadpleegd:
- Krantenknipsels HKB jaren ‘70 ‘tot heden.
- Mail en/of contact met Piet Timmermans, Kees Timmer, Annemarie van der Molen-Gelijsteen.
 |
| Cees Roodnat |
Dit verhaal verscheen op maandag 29 augustus 2016 in de Baarnsche Courant in de rubriek
’Vandaag is morgen alweer gisteren (bruggetjes naar vroeger)’
Deze rubriek is een samenwerking tussen de Historische Kring Baerne en Groenegraf.nl
Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter
