Beatles stuur ik de zaak uit ...?

Kapper
Bertus van de Steeg

Het is woensdag 20 oktober 1965 wanneer we op bezoek gaan bij kapper van de Steeg op de hoek van de Oosterstraat en de Sparrenlaan.

Geen haar op het hoofd van kapper Van de Steeg, dat er aan denkt, langharige tieners te knippen. Onverbiddelijk wijst hij al die pseudo-Beatles de deur van zijn gouden kapperszaak. "Ze moesten dat volk maar kaal scheren, daar knappen ze wel van op" vertelt de zeventigjarige Figaro. En daarmee is het voor hem basta, voor wat de moderne haardracht betreft. Al die langharige scheert de gouden haarsnijder over één en dezelfde kam: "Allemaal kapsonusgasten ..."


De zeventigjarige heer Van de Steeg - Bertus voor veel van zijn klanten - kapt, kamt en scheert nu al een halve eeuw in zijn eigen zaak. Vijftig jaar staat hij in het eenvoudige ingerichte winkeltje. Hoek Oosterstraat en Sparrenlaan. Daarvoor zat hij ook al zevenjaar met de handen in het haar: amper der­tien, leerde hij voor het eerst omgaan met het kappersgereedschap.
Twintig jaar oud, tikte hij het winkeltje op de kop. Een oudere barbier had er niet in kunnen bolwerken. Het liep niet storm en de Figaro stapte uit het tijdverdrijf naar het viswater, of het dorpskroegje schuin tegenover de zaak. Dat laatste nu heeft hem niet de das omgedaan.

Voetballen
Het cafeetje "van schuin tegenover" kon hij nogal gemakkelijk links laten liggen en zijn zaak ging dan ook al vrij snel lekker draaien. Van zijn klanten kwamen de meeste vanaf "de hei" Baarns oude woonwijk. Ze gingen bij Bertus onder het mes en vaak  ging het praatje over het voetballen. Alle voetballers werden op de korrel genomen. Discussies laaiden soms fel op en werden zo nodig voortgezet als de haren al lang op de vloer lagen. " Mooie tijd" verzucht hij. Nog altijd echter wordt het Baarnse voetbal onder de loep genomen. De kapper zelf raakt er niet over uitgepraat. Geen klantenslijmerij dat hij er over doorzaagt. Zelf zat hij een tijdje in  het Baarnbestuur (zijn neef is nu voorzitter; en staat hij al sinds een jaar en dag alle zondagen aan de krijtlijnen, rond het voetbalveld. De laatste weken zorgt het eerste van Baarn, met kanon Woudenberg voorop, weer voor veel spreekstof.

Welletjes
Volgend jaar hangt hij de kappersjas voorgoed aan de wilgen. "Het is welletjes na 57 jaar knippen en scheren" merkte hij op. De Figaro verkocht zijn zaak (niet aan een kapper) en kocht voor zichzelf een huisje waar hij vanaf volgend jaar juni met zijn vrouw gaat stilleven. Het doet hem geen pijn het bijltje er bij neer te leggen. Nooit zou hij het meer (net zo) overdoen, als hem nog een leven te wachten stond. "Niet dat ik er een greintje spijt van heb, maar er is voor een herenkapper niet veel te verdienen. In een dameskapsalon zit veel meer (belegd) brood.

Fooitje
Dertien jaar oud verkocht Bertus zich voor twee kwartjes per week: van 's morgens acht lot 's avonds half tien, op zaterdagavonden vaak tot na midder­nacht en dan ook nog gerust terugkomen op zondagmorgen. Moet je nu mee, komen, een bediende is haast niet meer te betalen. "Kreeg je een stuiver fooi, dan sprong je huizen hoog ... ", ver­trouwt hij ons toe.

Voor de zoveel duizendste keer
Het schelletje gaat, voor de zoveel duizend en zoveelste keer stapt er weer iemand de barbierswinkel binnen. De zeventigjarige Bertus van de Steeg hijst zich weer in de kappersjas. Voor de zoveel duizendste keer. Nog een dik een half jaar.

Dat is het kappersechtpaar met alle kinderen + aangetrouwd. Staand 2e van links

is Cees van de Steeg.

Met dank aan de zoon van Cees van de Steeg uit Baarn voor het verhaal.




Leen Bakker

Geplaatst door L.J.A.Bakker

http://ljabakker.magix.net/website



http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

 

In het verleden ligt het heden, Albert Heijn aan de Eemnesserweg

'In het verleden ligt het heden'. Dit nemen we hier wel heel erg letterlijk. Van Gregory Lovett ontvingen we een prachtige serie door hem gecreëerde impressies van Baarnse plekken. Deze impressies zijn stuk voor stuk ware kunstwerken waarin het heden en het verleden samenkomen. In elke afbeelding ziet u beelden uit het heden en het verleden samenkomen. De komende tijd zult u verschillende keren getrakteerd worden op zo'n mooie creatie van Gregory Lovett.

In deze tweede aflevering trakteert Gregory u op een mooie afbeelding van het Albert Heijn aan de Eemnesserweg in Baarn.

U herkent natuurlijk het moderne winkelpand aan de Eemnesserweg. In de jaren zestig van de vorige eeuw werd hier een voor die tijd al enorme supermarkt van Albert Heijn gebouwd. Het was in die tijd ook de grootste Albert Heijn van Nederland. Hoewel het winkelpand verschillende keren is uitgebreid is het al lang niet meer de grootste van Nederland. Voordat er een Albert Heijn op die plek gebouwd werd stond op deze plek een prachtige villa van notaris Maria Carl André Arthur Hermann Römer (1889-1961). Eeuwig zonde dat er toen voor gekozen is om die villa te slopen, maar zo gaat dat helaas. Gregory heeft de foto van de huidige situatie gecombineerd met een oude ansichtkaart van dezelfde plek. Het rechter gedeelte van de Albert Heijn is het oude pand van Albert Heijn. Zoals u ziet werd er in die tijd nog gewoon pal voor de ingang van Albert Heijn geparkeerd.

Vlak naast de winkel stond de oude villa op de hoek met de Dalweg. De naam van deze villa was "Villa Belsito". In de oorlog was de villa een plek waar N.S.B.-ers vaak bij elkaar kwamen. Vele Baarnaars liepen daar om die reden met een boogje omheen. In 1970 stond de villa op de nominatie om gesloopt te worden. Op een koude winterdag in februari 1970 besloot een aantal medewerkers van het slopersbedrijf om in de kelder van het pand wat sloophout aan te steken. Dat ging mis. Het gebouw vatte vlam en dat was het einde van de villa.

Helemaal rechts ziet u nog net "Villa Trianon" op de andere hoek met de Dalweg. Dat pand is daar nog steeds te vinden.

Meer lezen over dit stukje Eemnesserweg? Klik hier en hier voor verhalen die ik eerder schreef over deze plek.

Binnenkort: In het verleden ligt het heden, brood- en banketbakkerij 'De Korenaar' aan de Brinkstraat.

Met dank aan Gregory Lovett voor zijn toestemming voor het gebruik van deze prachtige afbeelding.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Postduivenvereniging of e-meeuwenvereniging?

door Eric van der Ent

Ook al zijn we al in 2015 beland, een postduif blijft een postduif. Hij wordt geen e-meeuw. Een postduivenvereniging blijft dus ook gewoon een postduivenvereniging. Dat wil overigens niet zeggen dat een postduivenvereniging niet met zijn tijd mee gaat. Duiven die vroeger aan een wedstrijdvluchten meededen, kregen een gummiring om hun poot. Landde een postduif na een lange vlucht op de klep in het hok thuis, dan moest de duivenmelker zien dat hij de duif zo snel mogelijk te pakken kreeg, het ringetje van de poot halen en deze in de tijdklok stoppen en de sleutel van de klok draaien, zodat de tijd van binnenkomst geregistreerd werd. De klok werd naar de vereniging gebracht en daar werd gekeken welke duif het eerst binnen was. Daarbij werd rekening gehouden met het feit dat de hokken op verschillende plekken staan en de afstand vanaf de losplaats dus ook verschillend is.

Een ouderwetse duivenklok

Die manier van registreren wordt niet veel mee gebruikt. Tegenwoordig krijgt een duif geen gummiring meer om de poot, maar een ring die voorzien is van een chip. Op de klep van het hok staat een antenne. Op het moment dat de duif de antenne nadert wordt hij geregistreerd, zonder dat de duif eerst gevangen moet worden. Ook hier wordt met de tijdregistratie rekening gehouden met de GPS coördinaten van het hok. Bij de club worden de kastjes waarmee de tijden geregistreerd zijn ingelezen in de computer en zo is snel te zien welke duivenmelker de wedstrijd gewonnen heeft. Ondanks deze technische vooruitgang blijft een postduif een postduif en is hij nog steeds geen e-meeuw!

P.V. de Pool bij de ingebruikname van het nieuwe clubgebouw aan de Ericastraat

Baarn heeft een postduivenvereniging die inmiddels al 105 jaar oud is: P.V. "De Pool". Deze vereniging werd op 20 april 1910 opgericht. Men gaat ervan uit dat de eerste verenigingsactiviteiten van de club plaatsvonden in een café aan de Laanstraat. Waarschijnlijk is de naam "De Pool" ook aan dit café ontleend. Later kreeg men onderkomen in het café van Sander Radstok aan de Oosterstraat, totdat in 1933 een stuk grond werd gekocht aan de Oosterstraat, waarop door de leden van de vereniging een eigen clublokaal gebouwd werd. Dat gebouw lag naast de plek waar vroeger de Rabobank te vinden was, vlakbij de Bremstraat. In 1962 werd de timmermanswerkplaats van de heer Van Tol aan de Ericastraat gekocht en verbouwd tot clublokaal.

P.V. de Pool in 1950 bij het 40-jarig jubileum

Gijsbertus van Wilsum bij zijn duivenhok

Kort na de oprichting kreeg de vereniging al koninklijke goedkeuring. Bij de eerste vluchten ging veel tijd verloren met het vervoer van de duiven naar de losplaats. Vaak nam het transport vele dagen in beslag. Aanvankelijk werden de duiven in manden op de rug te voet vervoerd. Het was een hele verbetering toen er vervoer met paard en wagen mogelijk werd, maar toen het transport per trein werd geregeld werd pas echt tijdwinst geboekt. Tegenwoordig gaat al het transport per vrachtwagen. De duiven zijn nu nog maar één of twee dagen onderweg.

Bij het ophalen aan herinneringen aan de geschiedenis van P.V. de Pool mag één persoon niet vergeten worden: Karel Frederik Koffrie (1901-1983), Karel werd op 11 november 1923 lid van de club. In 1974, hij was toen ruim 50 jaar lid en al 40 jaar secretaris, werd hij gehuldigd en benoemd tot erelid. Karel stierf in 1983 en zou dus maar liefst 60 jaar aan de vereniging verbonden blijven.

Karel Frederik Koffrie 50 jaar lid in 1974

Naast P.V. de Pool kent Baarn ook nog P.V. de Zwaluw. Die vereniging is slechts één jaar jonger, opgericht op 1 augustus 1911. Een derde vereniging "Julianapost" is inmiddels opgeheven.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt ugroenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter 

W.S.V. Dudok de Wit

Herdenkingspenningen van Dudok de Wit
Bron: Betty Radstok

door Eric van der Ent

Enige tijd geleden schreef ik een stukje over postbode Pieter Hendriksen, alias Piet de Tippelaar, die in voor zijn werk als postbeambte al veel liep, maar ook in zijn vrije tijd een fanatiek wandelaar was. In het artikel haalde ik aan dat Pieter Hendriksen één van de oprichters was van wandelsportvereniging Dudok de Wit in Baarn, een club die decennia lang bestaan heeft. Bij het schrijven van dat stuk vroeg ik mij af of deze vereniging nog steeds bestaat of niet. Het laatste dat ik nog aan publiciteit kan vinden stamt uit 2009. In dat jaar kregen mevr. W.J. (Wil) van Dijen-Van der Vuurst en dhr. W. (Willem) Verwoerd een gemeentelijke onderscheiding van de toenmalige Baarnse burgemeester De Groot voor hun verdiensten voor de wandelsport. Daarna werd het stil.

Begin jaren dertig van de vorige eeuw ging de toen bestaande wandelsportverenigng "Baarn" ter ziele. Een aantal Baarnse 'wandelaars' sloten zich toen aan bij de Naardense vereniging "De Trekvogels", maar er bleef bij Baarnse en Soester wandelaars de vurige wens bestaan om weer een eigen vereniging op te richten. En zo kwam het dat op 8 oktober 1935  W.S.V. Dudok de Wit werd opgericht. Het eerste bestuur bestond uit voorzitter Mr. Antonie Eduard Schouten (1875-1950), notaris te Baarn, secretaris Pieter Hendriksen (1900-1971), in het dagelijks leven postbeambte en penningmeester de Soester V.W.P. Renooy (1910-2000).

Dudok de Wit in 1936, wandelend in de Oosterstraat.
Bron: mevr. G.M. Post-Hendriksen, Purmerend

De paden op, de lanen in...
Bron: mevr. G.M. Post-Hendriksen, Purmerend

Al snel kreeg de vereniging haar eigen tenue: een blauwe broek of rok, wit shirt en een blauwe baret. Vanaf de oprichting groeide de vereniging snel, maar de oorlog gooide roet in het eten. In 1940 verbood de bezetter het organiseren van wandeltochten. Hoewel dat verbod kort daarna weer werd ingetrokken golden er allerlei beperkingen. De vierdaagse van Nijmegen kon geen doorgang vinden. Daarom werd in dat jaar de eerste AVONDvierdaagse georganiseerd waaraan ook de leden van Dudok de Wit deelnamen. Die vierdaagse werd in Amersfoort, Bussum en Utrecht gelopen. In 1941 werden alle wandelsportbonden in Nederland opgeheven. In 1942 wordt het wandelen in groepsverband verboden. In dat jaar werd daarom de avondvierdaagse afgelast. Dudok de Wit organiseerde toen ook geen wandeltochten meer, maar de vereniging bleef bestaan. Men ging handballen.

W.S.V. Dudok de Wit, eind jaren veertig na voltooiing van de Avondvierdaagse
Bron: mevr. G.M. Post-Hendriksen, Purmerend

Na de bevrijding worden nog steeds geen wandeltochten uitgeschreven. Er was gewoon geen schoeisel en door de slechte voedselvoorziening in de oorlog wast het niet verantwoord om grote tochten te organiseren.

Leden van W.S.V. Dudok de Wit in 1954 op de plek waar op dat moment Bosbad 'De Vuursche' gebouwd wordt.
Achter v.l.n.r.: Ineke Nijenhuis, Henni Suik, Riet Smeekes, Coby Bon, Diny Buitenhuis, Etti Buitenhuis,,
zittend v.l.n.r. Mien de Ruijter, Tonia van Duinkerken en Jan List.
Bron: Karla Roskamp, Baarn

Op zondag 7 oktober 1945 herdenkt de vereniging haar 10-jarig bestaan met de organisatie van de tweede Nationale Lustrum Wandeldag waaraan maar liefst 568 personen deelnemen. Onder de deelnemers bevinden zich 220 Canadese bevrijders die in Amersfoort en Baarn gelegerd waren. Vanaf 1946 wordt de Avondvierdaagse weer georganiseerd, en voor de eerste maal ook in Baarn. De organisatie van die eerste Avondvierdaagse lag in handen van Pieter Hendriksen, zijn schoonzoon Gerard de Vroede, Alexander Radstok uit Soest en Pieter Luijten, allen actieve leden van Dudok de Wit. In dat jaar neemt de vereniging ook weer deel aan de Nijmeegse Vierdaagse.

Het wandelboekje van Alexander Radstok uit Soest
Bron: Betty Radstok

Vanaf 1955 krijgt de club een nieuw uniform: een marine blauwe broek of rok met een gele sweater voorzien van een nieuw embleem. In 1960 zal het uniform nog één maal veranderen. Het uniform bestond vanaf dan uit een grijze broek of rok met blauwe bies, een witte blouse voorzien van het Dudok de Wit embleem en voor de heren een blauwe stropdas. De dames droegen eeen blauw sjaaltje. Eind jaren zeventig nam Dudok niet meer deel aan wandeltochten om beoordeeld te worden voor extra prijzen. Men ging meer rekreatief wandelen, maar wel in verenigingsverband. Het uniform werd afgeschaft.

Door de jaren heen werden jubilea steeds gevierd. In 1985, het jaar dat de vereniging 50 jaar bestaat, heeft de vereniging een kleine 100 leden. Daarna zou het ledental langzaam teruglopen. In 1999 was Willem Verwoerd 40 jaar lid en 19 jaar bestuurslid en Wil van Dijen-Van der Vuurst 50 jaar lid waarvan 26 jaar actief als secretaresse. De heer Verwoerd werd in dat jaar lid van verdienste en mevr. Van Dijen werd erelid. Op dat moment telt Dudok nog ongeveer 30 leden. Tien jaar later kregen de heer Verwoerd en mevr. Van Dijen een gemeentelijke onderscheiding, zoals u aan het begin van dit artikel kunt lezen.

Nu lijkt het erop dat W.S.V. Dudok de Wit ter ziele is. De jeugd heeft andere interesses.

Met dank aan mevr. G.M. Post-Hendriksen, Purmerend, Betty Radstok en Karla Roskamp  voor de informatie en het beeldmateriaal bij dit artikel. Veel informatie uit dit artikel is afkomstig uit oude krantenberichten uit de Baarnsche Courant.

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter 

Baarn is bevroren...

Op 4 februari 2012 ziet Eric van der Ent Baarn zo door zijn camera: Brrrrrrr.....

 

 

Eric van der Ent

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter