De belofte van voetballer Wout Heinen

Links Wout Heinen

Het lijkt op het eerste gezicht een hele simpele kwestie: Wout Heinen, speler in de semi-prof club HVC, verlengt zijn contract niet op 14 januari 1961. Hij vraagt overschrijving naar zijn oude club: Spakenburg. Daartoe is de medewerking van HVC nodig. HVC weigert deze medewerking en dus zal Heinen tot het volgende seizoen moeten wachten eer bij weer voor Spakenburg kan uitkomen. Volkomen regle­mentair, nietwaar? Een kwestie bovendien die zich vaker voordoet. Veel vaker zelfs ...

Jawel, maar in dit geval ligt de achtergrond anders dan in al die andere gevallen. Dit geval vloeit voort uit een gewetenskwestie. En de vraag rijst of enige vereni­ging, enige bond, HET MORELE RECHT HEEFT IEMAND TE STRAFFEN OMDAT HIJ WEIGERT TEGEN DE STEM VAN ZIJN GEWETEN IN TE GAAN. Zelfs aan de hand van de reglementen, die ten slotte ook maar door mensen zijn gemaakt. En door mensen, die bij de opstelling wel geen rekening zullen hebben gehouden met gewetensconflicten . . . Maar ik geef u eerst de feiten, want alleen aan de hand van deze feiten kunt u een oor­deel vellen.
 

Wout Heinen met vrouw en kinderen

Wout Heinen dan speelde destijds in de 2de klasser van de zaterdagmid­dagformatie, Spakenburg. Begrijpe­lijk dat deze vereniging in de zater­dagmiddagcompetitie speelt, want Spakenburg is overwegend Gerefor­meerd en voor de rest streng Hervormd en dus heiligt men daar de zondag in de meest volstrekte zin van het woord. Hoe men het in het dorp destijds opgenomen heeft, toen Wout Heinen overging naar het betaalde voetbal, dat zich op zondag voltrekt, weten wij niet, al kunnen we het zo ongeveer wel raden. Wij hebben er zeer opzettelijk niét naar geïnformeerd, want het doet er niet meer toe. Het is door de gebeurtenissen achterhaald.

Ootje Heinen

Wout's moeder, de 75-jarige "Ootje" Heinen was het er in ieder geval niet mee eens, dat haar jongen de zondag met voetballen ontheiligde. En toen ze eind 1959 voor de eerste keer van haar leven ernstig ziek werd, toen de dokters alle hoop reeds hadden opge­geven, toen Wout reeds vijf weken lang nacht in, nacht uit gewaakt had aan haar ziekbed, waarvan een ieder veronderstelde dat het haar sterfbed zou worden, sprak ze het uit. Ze vroeg Wout haar te beloven het zon­dagsvoetbal er aan te geven. Wij zou­den de man willen zien, die op zo'n ogenblik zijn moeder een dergelijke belofte weigert. Wout Heinen kón niet weigeren. Hij kón zijn geweten niet bezwaren met een weigering. Hij wees haar op zijn contractuele ver­plichtingen en beloofde haar aan het eind van het seizoen, als zijn contract was afgelopen, een streep te zetten onder het zondagsvoetbal.

Tegen alle verwachtingen in en tot ieders vreugde werd moeder Heinen beter. Maar zij hield en houdt haar zoon aan zijn belofte. En Wout is maar al te blij dat zij hem nog steeds persoonlijk aan zijn belofte kán hou­den. Hij zou er geen ogenblik aan denken die belofte te breken. Hij heeft gezegd: "Zodra mijn contract is afgelopen, voetbal ik zondags nooit meer." Een man een man, een woord een woord. Zijn contract is afgelopen. Wout Heinen zal zondags geen voet­bal meer aanraken. Nooit meer. Voor HVC is dat natuurlijk niet zo leuk. Wout Heinen was een der doel­puntenfabrikanten van onze vader­landse voetbalvelden. Hij heeft het Nederlandse B elftal aangevoerd te­gen het Belgische B elftal en hij is kandidaat geweest voor het Neder­lands elftal. Toen Wout Heinen zijn toenmalige vereniging HVC meedeel­de - kort nadat dominee Arends vanaf de kansel in de Nederlands Hervormde Kerk te Spakenburg zijn gemeente officieel in kennis had gesteld van het feit dat Wout Heinen het zondagsvoetbal zou staken en te­rugkeren naar de vereniging Spaken­burg - dat hij na afloop van het seizoen graag terug wilde naar zijn oude club, kreeg hij van het toenma­lige bestuur de toezegging dat hij op aller medewerking kon rekenen.
 

de heer G.J. Broers

Op 8 mei speelde hij zijn laatste wed­strijd - tegen Het Gooi - en daar­na wachtte hij rustig de overschrij­ving af. Maàr op 15 augustus had hij nog niets gehoord en dus ging hij eens informeren hoe de zaken ston­den. HVC had intussen een nieuw bestuur gekregen. De heer G. J. Boers, voorzitter van de sectie be­taald voetbal, beloofde hem opnieuw alle medewerking. Maar even later nam hij dit terug en verklaarde slechts zijn persoonlijke mening te hebben gegeven. Hij had bedoeld: als het hele bestuur er unaniem voor was om overschrijving te verlenen, zou hij het niet tegenhouden. Maar het hele bestuur was er unaniem té­gen geweest. Men wilde geen prece­dent scheppen. Misschien wilde men ook bewust of onbewust zijn wrok tonen over het feit dat moeder Hei­nen zich niet had laten vermurwen door de bestuursleden van HVC die eens met haar waren komen praten, in de hoop haar te kunnen overhalen Wout van zijn belofte te ontslaan. HVC heeft destijds aan Spakenburg f 3000.- betaald voor Wout Heinen. Hij heeft vijf jaar voor HVC ge­speeld. Die drieduizend gulden zijn er, gezien zijn produktiviteit op het punt van doelpunten, in die vijf jaar wel dubbel en dwars uitgekomen.



Jacq van Diermen, de voorzitter van Voetbalvereniging Spakenburg zegt: “Die drieduizend gulden die H.V.C. voor Wout betaald heeft, zijn er in de loop van die vijf jaren, dat hij voor ze gespeeld heeft, dubbel en dwars uitgekomen”

Maar toch heeft HVC het gevoel dat zij "een stuk kapitaal" zouden weg­geven, als zij Wout Heinen binnen de reglementaire termijn van een jaar overschrijving zouden verlenen.-, Dat is een argument dat wellicht enige zin zou hebben, wanneer Heinen voor een andere semi-prof club wilde gaan spelen, of zelfs voor een amateurclub die eveneens op zondag speelde. Nu gaat het niet op. HVC heeft van het zaterdagmiddags spelende 2de klas­sertje Spakenburg geen concurrentie te duchten. Maar HVC heeft 'de regle­mentaire voorschriften aan zijn zijde en die hanteert het, ook al zijn die voorschriften opgesteld voor een to­taal andere situatie. HVC belet Wout Heinen, die de hele week hard moet werken in de Hollandse Knopenfa­briek, zaterdagsmiddags bij wijze ván ontspanning een balletje te trap­pen. Omdat hij weigert zijn geweten geweld aan te doen. Dat hij, zo hij zijn zelfrespect bewaren wil, niet an­ders kán dan weigeren, doet voor HVC niet terzake. Wout Heinen is niet de eerste en niet de enige die omwille van zijn geweten onaange­naamheden te verduren krijgt. Ver­geleken bij wat anderen omwille van hun geweten hebben moeten lijden, is deze kwestie zelfs totaal onbe­langrijk. Maar wanneer Wout Hei­nen zegt: "Je gaat je net een soort slaaf voelen ... " moeten we onwille­keurig' denken aan de levendige han­del in gladiatoren die twintig eeuwen geleden bedreven werd en vragen we ons af of er in die twintig eeuwen op dit punt eigenlijk wel zo heel veel veranderd is. 

Aldus Wout Heinen op14 januari 1961

Dank aan Jolien Pruis te Baarn voor de informatie over deze belofte van Wout Heinen

 

Leen Bakker

Geplaatst door L.J.A.Bakker

http://ljabakker.magix.net/website

http://knipselsuitkranten.nl

http://www.grijsvuur.nl

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter