Het gesprek begint over het leven van Ronald van Luneschlorf bij de
brandweer van Baarn. Geanimeerd vertelt hij over het familiegevoel, de
zaterdagen van auto’s wassen en poetsen en de enorme klussen die de
brandweercollega's van jaren geleden soms samen deden ... Een mooi bruggetje om
terug te grijpen naar de eerste generatie Van Luneschlorf bij de brandweer:
zijn vader.
De eerste generatie
Voor vader Van Luneschlorf was het helpen van je medemens en voor
iedereen klaarstaan vanzelfsprekend. Hij werkte bij de ambulancedienst, liep
brandwacht bij Astoria en was brandweerchauffeur-pompbediener in het Baarnse en
kon absoluut geen 'nee' zeggen! Dat ging wel eens ten koste van het gezin, want
destijds waren er maar vier chauffeurs, die altijd dienst hadden, dus kon hij
nooit weg. Maar er zaten ook voordelen aan. De kinderen mochten regelmatig
gratis mee naar toneelvoorstellingen als pa brandwacht liep.
De tweede generatie
Ronald heeft de instelling van zijn vader en het begon al bij de
jeugdbrandweer in de tijd dat pa chauffeur bij het grote korps was. Maar pa en
hij hielden dat graag gescheiden van elkaar. Hun grote overeenkomst is hun taak
als chauffeurpompbediener, waar ze beiden hun hart aan verpand hebben. Het
grote verschil tussen pa van Luneschlorf en Ronald is de interesse voor
'techniek'. De oplossingsgerichte kijk van Ronald op materiaal en de inzet van
technische oplossingen met de eenvoudigst mogelijke middelen, heeft hij vaak
bij een inzet kunnen toepassen. Kijken, nadenken, dóén!
In de loop van de 27 jaren die Ronald al dienst doet, is heel wat
gepasseerd. Er zijn bepaalde uitrukken die altijd in zijn geheugen gegrift
zullen blijven. Indrukwekkend omdat het gaat om hulp aan mensen, helaas soms te
laat. 'Misschien ook wel door bijzondere bedankjes die je achteraf soms mag
ontvangen,' zegt hij. 'Dat raakt je, dáár doe je het voor!'
Er is nog meer wat bij 'brandweerfamilie' Van Luneschlorf in sterke mate
aanwezig is: de steun en betrokkenheid van het thuisfront. Echtgenote Yvonne is
het luisterend oor.
Voor haar was de brandweer altijd goed. De vele uren die
erin gingen zitten? Ze gaf wel aan als het te gek werd.
De derde generatie is een feit
De kinderen kregen het brandweergevoel mee bij hun eerste stapjes. Ze
woonden een aantal jaren met het gezin in het huisje op de begraafplaats, net
achter de kazerne. Elke uitruk stond Judith aan het hek en kreeg zo automatisch
veel van de brandweer mee. Geen wonder dus dat Judith en Dave, opgegroeid bij,
voor en in de brandweer, vele jaren actief lid waren bij de jeugdbrandweer.
Voor beide kinderen kwam ook het keuzemoment, wel of niet overstappen
naar het 'grote' brandweerkorps. Dave was nog maar net begonnen, maar kwam helaas
op 4 november 2007 door een noodlottig ongeval om het leven. Judith is toch
iets anders gaan doen.
Tot slot laat Ronald zijn blik nog even rusten op de toekomst.
Vooruitdenken is ook een eigenschap die hem in het bloed zit. De rust erin
brengen en je niet gek laten maken. Graag zet hij zich in voor de jongere generatie
brandweermensen. De techniek, het gevoel, de interesse. Je moet er voor openstaan.
je krijgt het mee of niet. Vooral de chauffeurs zullen die wijsheid van hem
kunnen beamen.
Ronald groeit mee met de tijd, hij is nog jong van jaren, maar tóch al
een van de oudgedienden op dit moment. Hij kan het niet laten, hij wil zijn
interviewer nog wat meegeven: 'Laat de brandweerorganisatie van deze tijd een
professionele zijn, met alle problematiek van deze tijd. Met meer aandacht voor
de werkgevers bijvoorbeeld. Die moeten bereid zijn de vrijwilligers te laten
gaan als er wat aan de hand is. Verder met een blijvend oog voor detail, voor
de mensen, de vrijwilligers en de hele brandweersfeer waar het velen nog om te
doen is.' Hij blijft er symbool voor staan, de zoon van de eerste generatie Van
Luneschlorf bij de Baarnse brandweer...
Ronald redt een paard samen met zijn collega's |
Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter