Het bezoek van luitenant-generaal van Heutsz aan Paleis Soestdijk
vormde voor Baarn aanleiding een statige laan naar hem te noemen. De Baarnaars
zijn evenwel nog lang blijven spreken van Oranjeboomseweg, genoemd naar herberg
de Oranjeboom. Gelegen aan het kruispunt van de wegen Hilversum-Baarn en Eemnes-Soestdijk.
Daar bij de Oranjeboom hield de „snorwagen" stil om Baarnaars mee
naar Amsterdam of Amersfoort te nemen. Groeneveld was trouwens de 2e
halteplaats in onze gemeente. Maar ruim een uur nadat de diligence uit
Amersfoort vertrokken was, stopte dit „openbaar" vervoer al aan de
Oranjeboom. Een snelheid die voor de bijnaam „snorwagen" gezorgd had, want
met snorren werd snellen, ijlen bedoeld. Een diligence was een
Baarn was vroeger moeilijk te bereiken voor vreemdelingen. Wie van
Baarn naar Hilversum of Utrecht moest zorgde voor eigen vervoer of ging te
voet. Tot de komst van de overbekende spoorlijn waren de verbindingen uiterst
primitief. Eigenlijk was deze „snorwagen", die van Amersfoort over
Soestdijk, Groeneveld, Eemnes, Laren en zo voorts naar Amsterdam vice versa
liep ons enig „openbaar" verkeersmiddel.
Vroeg op
Bovendien waren de afmetingen niet zo enorm, dat de capaciteit
voldoende was. Omdat de wagen daarom nog al eens „prop"(vol) was, verkozen
velen toch maar te voet naar de hoofdstad te trekken. De rit op zich leek met
al het hotsen en stoten trouwens bijna op een martelgang,
Wie 's morgens vroeg uit Baarn mee naar Amsterdam wilde rijden, moest
in alle vroegte (6 uur!) bij de Oranjeboom gereed staan. Men liep van ons dorp
over de Oranjeboomseweg naar deze opstapplaats. „Weg en weder dienende” kon men
dan een uur of vier later in Amsterdam zijn, maar dan had men wel geluk gehad.
Vaak hadden regen of sneeuw de weg -of wat er dan voor doorging, want
ook het trajekt Soestdijk, Oranjeboom, Groeneveld was toen niet meer dan een
holle zandweg! - in een modderpoel veranderd. Werd het te erg, dan moesten de
reizigers uitstappen en de sterksten hielpen dan een handje duwen. Bekend is
een verhaal, dat een „snorwagen" bij Laren is ingesneeuwd. Wie de moed (en
lichamelijke gesteldheid voor nog zo'n martelgang) had, kon de zelfde dag mee
terug rijden.
Floors snorwagen
De wagens vertrokken in Amersfoort bij Hotel de Zwaan aan de
Varkensmarkt. Deze hoteleigenaar heette Floor en hij exploiteerde de diligence.
Daarom noemde iedereen in die tijd - ook in Baarn - dit vervoersmiddel „Floors
snorwagen".
De opening van de spoorlijn Amsterdam-Amersfoort in 1874 betekende al
gauw het einde van deze „snorwagen", die nog eenmaal in Baarn akte de
présence zou geven. Dat gebeurde bij een historische optocht die op 31 augustus
1896 door de Baarnse straten naar Paleis Soestdijk trok. Duizenden toeschouwers
zagen toen verschillende tijdperken uit Baarns verleden In die stoet ontbrak
ook Floors oude snorwagen niet, die reeds een jaar of twintig in Amersfoort van
zijn pensioen stond te genieten. Op deze verjaardag van Wilhelmina was het
echter met de rust gedaan en werd hij voor één dag weer in oude glorie
hersteld. Zelfs compleet met een postiljon met heuse hoorn op de bok!
Vooruitgang
In deze historische stoet trok ook de snorwagen voorbij het bordes van
Soestdijk, waar de koninginnen Emma en Wilhelmina met veel plezier het défilé
aanschouwden. En waarbij ieder-een glimlachend bevestigde, dat de vooruitgang
van de laatste twintig jaar van snorwagen
tot stoomtrein toch wel een hele verbetering betekende. Hoewel er ook vele
stemmen opgingen, dat zulke snelheden de grenzen van het verantwoorde toch wel
overschreden. De melk in de koeien langs de spoorlijn dreigde zuur te worden,
wanneer zo'n snelheidsduivel met een vaart van tientallen kilometers per uur
langs raasde. Och, met die melk is het allemaal wel meegevallen, maar met onze
gezapige rust - zeker in dat boerendorpje Baarn - was het van toen af wel
voorgoed gedaan!
Bron:
BAARNSCHE COURANT VAN WOENSDAG 13 JUNI 1979
geplaatst door L.J.A.Bakker
