Ping Pong

door Cees Roodnat

Cor du Buy (1921-2011)

Op de Lagere School had ik een vriendje dat goed was in tafeltennis. Wij zeiden ping-pong, want zo klonk het. Ons grote gezin was tot mijn verdriet veel te klein behuisd voor een pingpongtafel, dus klemden wij ons netje aan een ondermaatse keukentafel en waren meer bezig met het terug zoeken van gemiste balletjes tussen het serviesgoed, in de spoelbak van het aanrecht, de prullenbak etc. dan met het edele spel zelf. 

Het idool van vriend Frits (of eigenlijk van diens vader) was ene Cor du Buy, die in 1956 na 9x Nederlands kampioen in het enkelspel, 8x in het dubbelspel en 5x in het gemengd dubbel te zijn geweest een punt achter zijn carrière zette.

Maar vóór die tijd was du Buy een bijna onverslaanbare godheid. Hij speelde soms demonstratiewedstrijden waarin hij, ver van de speeltafel in een luie stoel gezeten, bijna achteloos balletjes terugkaatste en won, terwijl zijn tegenstander vrij mocht rondlopen. Zoals veel sporters na hun carrière, al of niet succesvol, in zaken gingen, richtte Cor du Buy al rond z’n twintigste een eigen bedrijf op. Hij importeerde tafeltennisballetjes, stempelde zijn naam erop en verkocht die aan sportwinkels. Na de oorlog nam broer Jaap het bedrijf in tafeltennistafels en andere tafeltennisattributen onder de naam ‘Cor du Buy’ over en maakte de zaak groot, waardoor de firmanaam een begrip werd in Nederland en ver daarbuiten. Cor zelf zat na zijn carrière een tijdje in de Amsterdamse gemeenteraad en emigreerde in 1960 onverwacht met zijn gezin naar Australië, trok zich uit de zaak terug en werd vertegenwoordiger in Nederlandse producten voor de Australische markt. Hield dit al na twee jaar voor gezien, kwam terug naar Nederland en maakte zijn comeback in de Nederlandse tafeltenniscompetitie. Werd in 1964 bondscoach van de NTTB.

Het was het jaar dat ik in Baarn kwam studeren en fietsend door de Nieuwstraat de naam Cor du Buy in koeienletters op een bedrijfspand zag staan. “Hè”, dacht ik, “dat bedrijf zit toch ergens in Amsterdam?” Achteraf niet verkeerd gedacht want aan de Korsjespoortsteeg was het in 1941 allemaal begonnen. En prettig uit de hand gelopen naar nu blijkt. Al snel moest de fabricage van tafeltennistafels naar Culemborg verhuizen, de handelsvoorraden bleven in Amsterdam. In 1956 werd het gunstiger gelegen Baarn tot hoofdvestiging van het bedrijf uitverkoren.

Op de plek waar op Nieuwstraat 11 ooit de bakkerij van Kieft stond en naast Brouwer’s eierhandel (nu Aldi), verrees niet zonder slag of stoot vanwege het geruchtmakende ontwerp van architect Tollemans, het nieuwe hoofdkantoor. Waar de tuin tussen de voormalige panden lag, werd later een doorgang gemaakt naar het huidige parkeerterrein. Jaap du Buy was inmiddels in Baarn komen wonen, dochter Heidi bezocht er later Het Baarnsch Lyceum en verloofde zich nog later met André Mascini, tot eind jaren ‘70 medevennoot van de firma. In 1963 was het bedrijf enig importeur in Europa van het populaire sportmerk Puma geworden. Dat gaf een enorme boost aan de omzet. Ook werd in 1965 besloten tot de bouw van een grote fabriek in Cuyk aan de Maas. Hier werden de tafeltennistafels en bats geproduceerd.

Wat Puma voor het bedrijf betekende heeft Johan Cruijff in 1968 trouwens geweten. Die kwam een contract voor het dragen van (gratis) voetbalkschoenen van Puma tijdens wedstrijden en trainingen van Ajax niet na omdat hij ze ongeschikt vond voor zijn gevoelige voeten. Werd hij verplicht ze tóch te dragen, dan wenste hij wel een veel hogere vergoeding. U begrijpt wel dat Cruijff dit geding tegen NV. Cor du Buy verloor. Bij gebrek aan magazijnruimte op Nieuwstraat 11 werd het pand aanvankelijk eerst naar achteren uitgebreid (later groentehal Kraay), daarna werd voor de opslag naar Soestduinen uitgeweken. Tegen de 30 werknemers vonden bij du Buy in de loop van vele jaren hun werk.

Vanaf november 1968 kwam ook Coen de Rooy op de afdeling verkoop, waarover straks meer. Want het bleef allang niet meer bij tafeltennis-artikelen alleen. Tal van andere sportbenodigdheden werden er verkocht. Amerikaanse sportmerken (o.a. Brooks) waren in opkomst. Het was ook de tijd dat in Baarn de nu jubilerende tafeltennisclub ELAN werd opgericht. Mag u raden waar die hun ‘spullen’ vandaan haalden. Een tijd lang had ELAN haar onderkomen in de kelder van de Openbare Bibliotheek, tot die ruimte het domein werd van de Historische Kring Baarn, waar André Mascini (gepokt en gemazeld bij du Buy) vanaf 2011 de voorzittershamer zwaaide.

De fundering van Pakhuys du Buy lag er, maar toen kwam de bouw stil te liggen (foto: Roeland de Bruyn)

U ziet hoe hardnekkig pingpongballetjes blijven doorrollen. Een combinatie van factoren: verschillen van inzicht en breuk tussen aandeelhouders, aflopende contracten met topmerken (o.a. Puma, later Brooks) leidden er toe dat er eind ‘70er jaren een gefaseerd einde aan het bedrijf kwam. In 1981 neemt van Wijk & Heringa de failliete boedel over maar trekt al snel de stekker eruit. Bosman Beheer BV (Elektra) koopt het pand. Hoofdhuurder wordt Coen de Rooy, die er naast zijn Reisbureau Bonaire Fun Travel, ook Site Spirit (Groothandel ICT-apparatuur) en Selamat Jalan (touroperator) in onderbrengt. In 2005 koopt Coen het pand, het vroegere magazijn wordt verhuurd aan Bert Kraay. In juli 2016 verkoopt Coen het gebouw weer aan projectontwikkelaar Zijtveld (JeeGeeVastgoed), die plannen ontwikkelt om op die plek een appartementengebouw neer te zetten. In de vroege ochtend van 13 december 2017 start de afbraak. Inmiddels is aan het bouwen van de 8 startersappartementen begonnen, heeft de bouw door leveringsproblemen vertraging opgelopen en mogen de toekomstige starters hopen dat de oplevering niet al te lang uitloopt. Baarns gebit heeft er binnenkort weer een fraai gevulde kies bij.

Pakhuys du Buy, zo moet het worden (bron: www.pakhuysbaarn.nl)

Geraadpleegd:
– Wikipedia: Cor du Buy, (het laatst bewerkt 2018)
– Met dank voor hun informatie aan André Mascini, Heidi Mascini-du Buy en Coen de Rooy
– Illustraties uit  privébezit Mascini en de Rooy, en beeldbank HKB.

Cees Roodnat

Dit verhaal verscheen op maandag 30 juli 2018 in de Baarnsche Courant  in de rubriek

 ’Vandaag is morgen alweer gisteren (bruggetjes naar vroeger)’

Deze rubriek is een samenwerking tussen de Historische Kring Baerne en Groenegraf.nl    

Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter

Bent u geïnspireerd geraakt door dit oud-Baarn verhaal en wilt u zelf eens wat 

schrijven voor onze website? Stuur uw verhaal dan

 per email aan groenegraf.baarn@gmail.com