door Sandra van Berkum
Daar zit ze. In de
voorkamer van haar ouderlijk huis in de Baarnse Brinkstraat. Concertpianiste
Corry van der Veen. Met één hand op de toetsen van haar geliefde
Steinwayvleugel. Melancholisch voor zich uitkijkend, als bevroren in de foto.
In haar lange satijnen jurk lijkt ze wel een filmster. Voor en op de vleugel de
boeketten die ze kreeg na afloop van een concert.
Deze nostalgische artiestenfoto werd onlangs geschonken aan
Eric van der Ent van Groenegraf.nl. Hoe kan het dat we bijna nooit meer over
Corry van der Veen horen? vroegen Eric en ik ons af. Samen bezochten we
Ferdinand Hulst. Om meer te weten te komen over deze ‘mysterieuze’ vrouw, de
diva achter de vleugel. Zijn moeder.
Familievleugel
 |
| Ferdinand Hulst op de Steinwayvleugel van moeder Corry van der Veen |
‘Over haar carrière als concertpianiste zei mijn moeder
eigenlijk nooit iets, tenzij je doorvroeg’, vertelt Ferdinand. ‘De
Steinwayvleugel op de foto kreeg ze van haar vader toen ze slaagde voor het
conservatorium.’ Het is een fraai exemplaar. Indrukwekkend ook. We durven hem
niet eens aan te raken. Corry’s vleugel. Gebouwd in 1892 in New York en in
Nederland geleverd door de firma Bender uit Amsterdam. Een instrument met een
zwaar touché. Volle tonen en donkere bassen klinken als Ferdinand er op speelt.
Uit het hoofd, hij heeft een absoluut gehoor.
‘Zolang ik leef, was die vleugel er. Hij heeft heel wat
meegemaakt in onze familie. Mijn moeder nam de zware Steinway vaak mee naar
concerten. Dan kwam er speciaal vervoer voorrijden in de Brinkstraat en werden
de poten gedemonteerd.
In de oorlog werden de fietsbanden in de vleugel verstopt.
We woonden toen in Bilthoven, in de buurt van de spoorlijn, niet ver van
vliegbasis Soesterberg – dat waren potentiële doelwitten. Tijdens
bombardementen kropen mijn zusje Saskia en ik wel eens onder de grote vleugel
weg. Dat gaf een veilig gevoel. We zaten er óók onder als mijn moeder
quatre-mains oefende met haar studievriendinnen – te klieren natuurlijk!’
 |
| Firma J.C. van der Veen aan de Brinkstraat |
Een deftige zaak
 |
| Corry van der Veen als peuter |
 |
| Vader Ferdinand van der Veen |
Corry wordt op 3 november 1908 geboren als oudste dochter
van Hendrika de Kok en Ferdinand van der Veen. Ze heeft twee jongere zussen,
Dies en Nan en een broertje, Jan. Het gezin Van der Veen bewoont in de
Brinkstraat een groot Jugendstilpand.
Daar is ook het familiebedrijf gevestigd.
De in 1874 opgerichte ‘Firma
J.C. van der Veen’ is een deftige zaak in ‘manufacturen’ en dames- en
herenmode. Het is de enige plek in Baarn waar je dusters kunt krijgen – ‘Van
die losse huisgewaden met veel kant en ruches’, lacht Ferdinand. Prinses
Juliana bezoekt de winkel wel eens en later ook haar dochters. Ferdinand: ‘De
zaak draaide als een tierelier. Dat was vooral de verdienste van mijn
grootmoeder, Corry’s moeder. Vader Van der Veen was een levensgenieter. Hij had
vele bezigheden, waaronder het bouwen van radio’s. Ook fotografeerde hij
graag.’
 |
| Corry van der Veen met haar pianolerares Bertha Kuijer |
Na haar eindexamen gaat Corry naar de muziekschool in
Utrecht en vervolgens naar het Conservatorium van Amsterdam. Als Corry is
afgestudeerd, gaat ze zelf lesgeven. Trots wordt op de gevel van Brinkstraat 34
een zwart marmeren bordje aangebracht met daarop in gouden letters: ‘Corry van
der Veen Leerares Piano’.
De meeste leerlingen ontvangt ze in de Brinkstraat. Anderen
bezoekt ze thuis waar ze komt voorrijden in haar Chevrolet cabriolet. Ze geeft
ook gratis les aan getalenteerde kinderen waarvan de ouders het niet breed
hebben.
Spelen, spelen,
spelen
 |
| Corry van de Veen |
Naast lesgeven studeert Corry veel, soms wel acht uur per
dag. Chopin is favoriet. Haar vleugel staat in de voorkamer die grenst aan de
winkel. Klanten blijven vaak nog even om naar haar spel te luisteren. Sommigen
vragen of ‘juffrouw van der Veen niet eens bij hen thuis wil komen spelen?’ Dat
doet ze graag. Met enige regelmaat geeft ze huisconcerten. In villa Hoog Wolde
bijvoorbeeld, waar de familie Sandberg woont. Jacoba Sandberg-Hooft Graafland
ziet de jonge pianiste als haar protégee. Ze gaan vaak samen naar Amsterdam om
concerten bij te wonen. Zelf is de jonkvrouw geen onverdienstelijk zangeres.
Bij het zingen van liederen van Schubert laat ze zich graag door Corry
begeleiden op de piano.
Corry’s leven draait om de piano – studeren, lesgeven,
spelen. Haar carrière neemt een vlucht. Ze concerteert van Den Haag tot
Brussel. Met het radio-orkest van de N.C.R.V. en het Gooisch Symphonie Orkest
onder leiding van dirigent Kees Hartvelt speelt ze onder andere pianoconcerten
van Beethoven en Mozart. In de dagbladen wordt lovend geschreven over haar
‘schitterende aanslag’, ‘parelende techniek’ en ‘sublieme spel’ dat weet te
ontroeren. In 1934 speelt ze onder leiding van Willem Mengelberg. De beroemde
dirigent schrijft haar na afloop een felicitatiekaart.  |
| Felicitaties van Willem Mengelberg |
In Baarn geeft Corry regelmatig concerten in de aula van het
Baarnsch Lyceum. Of in de grote zaal van het Badhotel. Daar treedt ze in
februari 1938 op met sopraan Jo Vincent. In de vestibule is zó veel oponthoud
dat het concert te laat begint. De zaal is afgeladen. Haar ouders zijn heel
trots wanneer een foto van hun dochter de volgende dag de voorpagina van de
Baarnsche Courant haalt.
Dirk-Jan
In 1934 neemt Corry haar intrek in het Tolhuisje aan de
Eemweg. De vleugel verhuist mee. Wanneer in de straat riolering wordt
aangelegd, verschijnt er een bouwopzichter aan de deur: Dirk-Jan Hulst. Hij is
niet alleen handig, maar blijkt ook nog eens zeer muzikaal te zijn. Dirk-Jan
speelt gitaar en zingt operette. Het klikt en ze trouwen. In 1941 verruilt
Corry haar Baarnse Tolhuisje voor een woning in een pittoresk laantje in
Bilthoven. Voor haar leerlingen en het zingen met Jacoba Sandberg reist ze nog
wekelijks met de stoomtrein naar Baarn.
 |
| Dies van der Veen, Corry's zus |
In Huize Hulst wordt veel gemusiceerd. Wanneer Corry en
Dirk-Jan een goede bui hebben, worden er Weense liederen gezongen. Ook zus Dies
van der Veen is vaak van de partij. Zij is een voortreffelijk violiste en
speelt tot op hoge leeftijd bij verschillende orkestverenigingen. Als de
terrasdeuren open staan, genieten de buren volop mee. ‘Echte’ optredens zijn er
niet veel meer voor Corry. De oorlog heeft de vaart uit haar loopbaan gehaald.
Daarnaast ontbreekt het haar aan tijd om te studeren. Ze heeft inmiddels twee
kinderen. Die schelen slechts anderhalf jaar en Corry heeft haar handen vol aan
dit tweetal. Bovendien helpt ze op dinsdag en zaterdag altijd in de zaak van
haar ouders.
Een aparte moeder
Als hun ouders zijn overleden, nemen Corry en Dies de winkel
over. De zusters bestieren het familiebedrijf tot 1975. Ferdinand: ‘Mijn zus en ik noemden ze wel eens plagend ‘de gezusters Tsjechov’. Ze waren
knappe verschijningen. Tante Dies was kleurrijk en apart gekleed en droeg graag
rinkelende armbanden en kettingen. Mijn moeder zag er ook heel artistiek uit.
Ze hield van blouses met gekleurde dessins. Buiten droeg ze altijd een
theatrale cape. We waren enorm trots dat we zo’n aparte moeder hadden die ook
nog eens samen met onze tante een chique modezaak runde.’
Corry van der Veen overlijdt op 27 januari 1990. Het jaar
daarvoor laat Ferdinand haar geliefde vleugel restaureren. ‘Mijn moeder heeft
er nog even op kunnen spelen’, vertelt hij. ‘“Hij moet altijd in de familie
blijven”, zei ze. Hij staat nu bij mij thuis. Twee keer per jaar geef ik een
huisconcert op deze zo dierbare vleugel. Dan worden er stukken ten gehore
gebracht die mijn moeder destijds ook speelde. Alle pianisten roemen de prachtige
klank van de oude vleugel waarmee Corry zoveel concerten heeft gegeven en
waarop zoveel leerlingen les hebben gehad. Ik doe hem nooit weg.’
Sandra van Berkum
Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter
Bent u geïnspireerd geraakt door dit oud-Baarn verhaal en wilt u zelf eens wat
schrijven voor onze website? Stuur uw verhaal dan
per email aan groenegraf.baarn@gmail.com
