Ziekenhuis Maarschalksbos
Mej. Van IJsendijk woonde aan de Brink in Baarn. Ze had een groot hart, want ze schonk op 3 november 1919 het Maarschalksbos, groot 7 hectare, aan de gemeente Baarn, onder de voorwaarde dat het een bos zou blijven, en dus niet bebouwd zou worden, en dat het toegankelijk voor publiek zou blijven.
Jarenlang bleef het een bosje, of liever gezegd een park. In de volksmond werd het "Bosje van IJsendijk" genoemd, natuurlijk naar de gulle schenkster. Maar in 1965 wijzigde dat allemaal. Er werd een nieuwe locatie gezocht voor ons ziekenhuis en de gemeente koos het bosje van IJsendijk uit als locatie. 4/5 deel van het bos zou hierdoor verdwijnen. Dit had een storm van protesten tot gevolg van diegenen die het bosje wilden behouden. Helaas mocht dat geen baat hebben. Nabestaanden van mej. Van IJsendijk ontvingen een som van 68.000 gulden ter compensatie, omdat de voorwaarden van het testament van wijlen mej. Van IJsendijk niet werden nageleefd. Met 16 stemmen vóór en 3 stemmen tegen werd het voorstel voor de bouw van het ziekenhuis door de gemeenteraad aangenomen. De daadwerkelijke bouw liet nog een aantal jaren op zich wachten want op een luchtfoto 1968 is er nog geen spoor van het ziekenhuis te ontdekken. In het bosje van IJsendijk is al meer dan 60 jaar een dierenpark te vinden. Tegenwoordig noemen we het een hertenkamp. De kinderen van Baarn spelen al generaties lang in het bosje en ontdekken de dieren in het hertenkamp. Het had niet veel gescheeld of in 2003 was daar een eind aan gekomen. De gemeente wilde het hertenkamp wegbezuinigen. Een aantal dames uit Baarn konden dit niet verkroppen en gingen in het verweer. En met succes! Onder leiding van mevr. Kitty van der Hage-Rens is de Stichting tot Behoud van het Hertenkamp Maarschalksbos opgericht. De stichting probeert zo veel mogelijk sponsors en donateurs te werven zodat de verzorging van de dieren gewaarborgd is. Voor meer informatie kunt u de website http://www.hertenkampbaarn.nl/ bezoeken. Kitty van der Hage schrijft op deze website het volgende:
Als het goed gesneeuwd had moest je naar het Bosje! De slee mee, bovenaan de helling waar nu het ziekenhuis staat maar vroeger het boswachtershuis en nog vroeger ook een uitzichttoren . En in volle vaart naar beneden…! Grote sleeën, kleine… van ijzer of hout en later ook van plastic. Steil naar beneden en liefst dwars over de Eemnesserweg heen de Nachtegaallaan in. Levensgevaarlijk natuurlijk! maar het gebeurde wel! Er was toen ook veel minder verkeer. Op woensdagmiddag direct na schooltijd verschenen ze, de kinderen en de sleeën. Kleintjes met moeder of vader, voorzichtig schuivend, omrollend en in tranen, en dan weer verder naar beneden. En weer naar boven en opnieuw naar beneden! Alleen of samen op de slee, gillend en glijdend! Daartussendoor enthousiast blaffende honden en uitglijdende voetgangers. En het werd vroeg donker in het Bosje, waardoor de sneeuw nog helderder oplichtte. Huilend naar huis met steenkoude handen en natte kleren, maar na een uurtje weer terug willen, en weer op die slee. Tot het helemaal donker was en je te laat thuis kwam voor het eten! En daarna lekker rozig voor de kachel! Wie zegt daar "Huiswerk”? Dat was de glijbaan in het Maarschalksbos, naast het hertenkamp! En zo gaat het nog steeds, wat minder steil nu, en je kunt niet meer over de weg heen..(gelukkig!)
 |
| Huidige Meander ziekenhuis |
