 |
| Hannie Lips |
De populairste televisiester van Nederland is niet een artiest, maar een
omroepster, Hannie Lips van de K.R.O. Het wonderlijke van haar succes is, dat
zij niets bijzonders doet'. Zij kondigt het programma aan en assisteert bij de
kinderuitzendingen. Alleen door haar vriendelijke, natuurlijke verschijning heeft
zij tienduizenden voor zich weten te winnen. Niet alleen kinderen, bakvissen
en jongemannen, maar ook huisvaders voelen zich vriendelijker gestemd, als zij
via hun televisietoestel Hannie Lips in de ogen kijken. Zij heeft een fanmail
als een filmster. Wekelijks ontvangt zij honderden brieven uit binnen- en
buitenland, waarin men haar een compliment maakt of haar om raad vraagt. Soms
zijn er gedichten bij gevoegd of kleine geschenken, zoals een briefopener, een
geborduurd kleedje, foto's, welke men vanaf het televisiescherm van haar
gemaakt heeft, en ook kindertekeningen. Bakvissen, die omroepster willen
worden, schrijven haar, dat zij urenlang voor de spiegel zitten om zich te
oefenen in het schminken en opmaken. Kinderen en hondjes worden naar haar
genoemd. Op deuren en muren schrijft de jeugd haar naam. Het publiek reageert
vaak onmiddellijk op wat zij zegt. Onlangs had zij zich tijdens een uitzending
tegenover een kind laten ontvallen, dat haar moeder spoedig jarig was. Op die
dag werd zij overstroomd met felicitaties voor de jarige. Tot nu toe heeft ze
alle brieven, kaarten en telegrammen zelf kunnen beantwoorden, maar het worden
er steeds meer, zodat zij het niet meer kan bijhouden.
 |
| In Studio Irene in Bussum bij de opname in juni 1952 |
"Ik vind het erg jammer, want ik wil ze allemaal graag een
persoonlijk woordje schrijven. Maar het is onvermijdelijk; ik zal in het
vervolg een keuze moeten doen."
Vooral met het kinderuurtje heeft Hannie Lips succes. Misschien zullen
enkelen van onze lezers, die nog niet met de televisiegebruiken in ons land op
de hoogte zijn, de neiging hebben om hierover enigszins geringschattend te
denken. De kinderprogramma.'s, welke overigens ook bij veel ouderen zeer in de
smaak vallen, trekken echter verreweg de meeste kijkers. Men schat het aantal
zelfs op een miljoen. Er zijn namelijk talrijke toestelbezitters, die elke
woensdag- en zaterdagmiddag de kinderen uitnodigen om te komen kijken. Zulke
bijeenkomsten van zestig tot zeventig kinderen vormen geen uitzondering meer.
Er zijn zelfs huizen, waar honderd kinderen tegelijk op televisievisite
komen. Zonder ook maar iets af te doen aan het kinderprogramma. van de K.R.O.,
dat naar onze overtuiging tot het beste behoort, wat er op dit gebied
uitgezonden wordt, mogen wij het zwaaien van "tante Hannie'' aan het einde
van de uitzending toch wel als een van de hoogtepunten beschouwen. Dit
zwaaien heeft zij al sinds geruime tijd uitgebreid met knipoogjes en
kushandjes.
 |
| Zwaaien, een knipoog en een handkus |
"U weet niet, wat een knipoogje of een kushand voor velen betekent,
Misschien vindt u dat sentimenteel, maar er zijn duizenden kinderen, zieken,
verlamden, ouden van dagen en ook eenzamen, voor wie de radio en de televisie
vrijwel het enige contact betekenen, dat zij met de buitenwereld
hebben."
Ze kijkt ons onderzoekend aan alsof ze bang is, dat wij het inderdaad
sentimenteel zullen vinden. Maar langzaam wordt ons duidelijk, dat het werk van
Hannie Lips veel meer omvat dan een keer of tien in de maand een programma aankondigen.
Ze laat ons een paar brieven zien van kinderen: ,,Lieve tante
Hannie," schrijft een van hen. ,,Hoe gaat het met u, met mij gaat het niet goed, want ik
ben ziek." En een andere brief begint: ,,Raad eens hoe ik u deze brief
schrijf ... Ziek."
Dan leest ze ons nog een brief voor van een man, die zijn grote leed niet
heeft kunnen verzwijgen. ,,Tante Hannie, Hierbij laat ik u weten, dat een van
uw trouwe kijkertjes, Fransje, niet meer naar Dappere Dodo zal zien. Hij is
woensdagmiddag jongstleden op weg naar de T.V.-uitzending bij zijn oma onderweg
niet goed geworden en om zes uur bij zijn ouders thuis gestorven. Hij is zeven
jaar geworden. Dit wilde ik u niet onthouden, omreden hij toch zo met u
dweepte en altijd zwaaide naar u. Wij weten, dat hij ook nu onder veilige hoede
is, evenals bij u tijdens het half uur, dat u verzorgde."
"Een enkele keer ga ik naar een paar kinderen toe, die ziek
zijn," vervolgt ze en ze laat ons een foto zien, waarop zij stralend als
altijd tussen twee patiëntjes zit. Onderwijl bladert ze in een stel brieven,
geschreven met grote kinderhanenpoten, welke ze nog beantwoorden moet. We
kijken haar aan. Het is alsof we een oude bekende ontmoet hebben. Regelmatig
komt zij op het scherm bij ons als een graag. geziene gast in de huiskamer,
maar voor deze keer hebben wij de rollen omgedraaid en zijn wij haar gaan
bezoeken op haar ruime zolderkamer in het huis van haar ouders te Rotterdam,
een gezellige, eenvoudige meisjeskamer met boeken, souvenirs en een grote,
zwarte piano.
"Hoe heeft u die in 's hemelsnaam naar binnen gekregen?"
"Ja., daar hebben we wel een beetje moeite mee gehad. We hebben haar eerst
moeten demonteren en toen moest er nog een stuk uit het raam gezaagd worden. Ze
staat hier, omdat ik na de Middelbare meisjes School, een tijdje op het
conservatorium gestudeerd heb."
Buiten roepen een paar kinderen: ,,Tante Hannie!" "Een
moment." Ze gaat naar het raam en zwaait volgens het ritueel dat wij van
de televisie kennen. ,,Niet de stoep af, hoor!"
Nog een keer of vier zal ons gesprek op. deze wijze onderbroken worden.
,,Ze mogen niet meer bellen," verklaart ze, als ze van het raam terugkomt.
,,Ik stond soms een hele middag in de gang om kinderen te ontvangen. Dat ging
niet meer. Overigens heb ik wel geleerd om dergelijke recepties vlot te doen
verlopen. Ze krijgen een snoepje en dan: Nu maar weer gauw spelen, jongens. O ja,
waar waren we ook weer!
Ik heb het conservatorium niet afgemaakt. Je moet je helemaal aan de
muziek kunnen geven. Eerst ben ik een tijdlang rondleidster geweest hij de
Unilever. Dat doe ik trouwens nog wel eens. In 1954, het jubileumjaar van de
Fordfabriek, ben ik bloemenfee geweest. Het was erg leuk werk en ik heb er veel
door geleerd. Vooral de toespraakjes, welke ik moest houden bij de opening van
shows en tentoonstellingen, waren een goede oefening voor mijn later werk. In
die periode heeft men mij voor televisieomroepster gevraagd."
,,Moet uzelf voor uw kleding zorgen ?". "Ja, maar we krijgen
kledinggeld. Overigens schijnen een paar textielfabrikanten op dit gebied iets
te willen gaan doen. Als we de jurk zelf mogen uitzoeken, vind ik het wel
prettig want je hebt als televisieomroepster "een stand op te houden,
mensen verwachten nu eenmaal dat je er altijd keurig uit ziet , maar ik zou
niet willen, dat wij speciaal ontworpen kostuums kregen. Het wordt zo onpersoonlijk,
als je moet aantrekken wat een ander je omhangt. Vindt u het prettig, u op
straat herkennen ?. ,,0 ja. Dat gebeurt trouwens dikwijls. De mensen kunnen zo
leuk reageren. Sommige zijn verbaasd aan, alsof ze niet kunnen begrijpen, dat
je werkelijk bestaat. Door haar contact met kinderen heeft haar werk een
duidelijk sociale inslag gekregen, iets dat men voorheen alleen in de Verenigde
Staten mogelijk achtte.
 |
| Ik ga naar huis jullie ook. |
Een keer heeft ze het gewaagd de kijkertjes aan het einde van een uitzending
naar de studio te roepen, niet vermoedend, welke de gevolgen zouden zijn. Binnen
enkele minuten stonden er honderden jongens en meisjes uit Bussum voor de ingang
van de studio. De technische staf hield zijn hart vast of liet allemaal goed zou
aflopen, maar alles ging zo rustig en gedisciplineerd, alsof er vele malen gerepeteerd
was. Sindsdien staan er elke woensdag- en zaterdagmiddag, als de K.R.O. in de ether
geweest is, enige tientallen kinderen bij de uitgang van de Irenestudio te wachten,
totdat tante Hannie naar buiten komt. Ze verdringen elkaar om haar een arm te mogen
geven. Dan brengen ze haar in optocht naar het station of naar haar hotel en onderweg
vechten ze om haar tas te dragen. Voor hen is tante Hannie nog een fee, de enige
echte zelfs, uit het sprookje, dat de televisie heden ten dage voor de jeugd is.
Wij hebben het vroeger moeten stellen met de schimmige wezentjes uit de verhalen,
waarin je wel mocht geloven, maar die je geen hand kon geven en geen zoen.
 |
| Leen Bakker |
http://knipselsuitkranten.nl
http://www.grijsvuur.nl
Vragen, opmerkingen of tips? Neem gerust contact op. Uiteraard kunt u groenegraf.nl ook volgen op Facebook en Twitter
