door Eric van der Ent en Ed Vermeulen
De honderdste aflevering van de verhalen opgenomen in de rubriek ’Vandaag is morgen alweer gisteren’. Ja, de tijd vliegt. Begonnen in september 2015 en nog steeds springlevend. Dit laatste is ook van toepassing op de beide schrijvers: Eric van der Ent (1965) en Ed Vermeulen (1942). Beiden, niet geboren wel getogen in Baarn, hebben de Baarnse geschiedenis in hun hart gesloten. En daarbij ook hun eigen meest dierbare herinneringen die een onuitputtelijke bron van inspiratie vormen bij het schrijven van de verhalen voor ’Vandaag is morgen alweer gisteren’. Naast hun herinneringen hebben zij gelukkig ook de foto’s nog. Beiden delen zij, in deze honderdste aflevering, met u de lezer. Eric geeft u een kijkje in zijn muzikale verleden en Ed laat zijn jeugdvriendschappen in de jaren 1945-1960 de revue passeren.
Eric:
Honderd afleveringen! Daar mogen we best trots op zijn. U bent van ons gewend dat we in de afgelopen 99 afleveringen schreven over de geschiedenis van Baarn, vaak vanuit een persoonlijk perspectief. In deze honderdste aflevering schrijven Ed en ik een écht persoonlijk verhaal, natuurlijk wél met Baarnse herinneringen, maar een beetje anders dan u van ons gewend bent.
 |
| Prívéles van juffrouw Corrie van den Hamer, boven op haar slaapkamer. (Coll. Eric van der Ent) |
Al van jongs af aan hield ik van muziek. Op mijn zesde, in 1971, werd ik lid van de Baarnse Mondharmonicaverenging Excelsior. Ik was te jong en te onervaren om gelijk mee te kunnen spelen in het orkest. Eerst kreeg ik privéles van juffrouw Corrie van den Hamer uit de Prof. Krabbelaan. Na anderhalf jaar studeren was ik rijp om opgenomen te worden in het orkest. De club groeide in die jaren als kool en al snel waren er zoveel jonge nieuwe leden dat besloten werd om een jeugdorkest op te richten. Ik had geluk! Mijn plek in het orkest was naast het mooiste meisje van de club: Anja Jansen. Jarenlang was ik heimelijk verliefd op haar, zij wist van niets. Toch bloeide er iets prachtigs op tussen ons. Nog altijd is zij mijn echtgenote en nog steeds ben ik verliefd.
 |
| 1973: oefenen in de achtertuin uit het lesboek ‘De Jonge Accordeonist’. (Coll. Eric van der Ent) |
BMV Excelsior ben ik, met uitzondering van de periode dat ik in militaire dienst moest, trouw gebleven tot de opheffing in 1995. Mondharmonica spelen was leuk, maar ik wilde meer. Mijn ouders hadden een pick-up waarop langspeelplaten konden worden afgespeeld. Ze hadden een mooie stapel van die zwarte geluidsdragers, maar ik had maar oog voor één singletje: Schneewalzer van Schriebl & Hupperts! Twee accordeonisten die in mijn beleving de sterren van de hemel speelden. Dat wilde ik ook kunnen. Ik mocht op mijn achtste van mijn ouders op accordeonles. Elke week bracht ome Arie Luikinga me met zijn auto naar Soest waar ik les kreeg van Els, achternaam ben ik helaas vergeten. Niemand had een auto... alleen ome Arie. Dat ome Arie, die eigenlijk helemaal geen oom van me was, mij jarenlang elke week bracht was natuurlijk geweldig! Hij speelde trouwens ook accordeon, en niet onverdienstelijk. Terwijl ik boven op een kamertje mijn les kreeg, wachtte hij beneden tot ik klaar was en hij me weer thuis kon brengen.
Als ik aan die tijd terugdenk zie ik mijn lesboeken nog steeds voor me: “De Jonge Accordeonist” en “De Vlijtige Accordeonist” van Peter Black. Deze lesboeken zijn nu, bijna 50 jaar later, nog steeds te koop! Er was wel een probleem. Op mijn achtste was ik ongeveer drie turven hoog. Een accordeon is toch wat groter dan een mondharmonica. Ik kon het instrument niet rechtop op mijn schoot zetten, zoals zou moeten. Dan kon ik er niet overheen kijken. Het apparaat moest ik op mijn schoot leggen waardoor de luchtbalg tijdens het spelen langs mijn sleutelbeen schuurde. Ik had daardoor op die plek altijd eelt.
 |
| 1974: Baarns Jeugd-muziekfestival. Tweede van links, dhr. Lokhorst, dirigent van BMV Excelsior. In het midden Irene Zwiep, tweede van rechts, een sip kijkende Eric van der Ent. De overige prijswinnaars waren Nicolien Franssen, Caroline van Dorsselaer, Marjan Bakker, Marike Kerbert, de blokfluitgroep van de Oosterschool en Beatgroep The Growing Grasshopper Blues Band uit Soest. (Foto: Herman van Dam) |
Baarnse Jeugd-muziekfestival
In 1974, ik had nog maar een paar accordeonlessen genoten, organiseerde showband Oosterkwartier het Baarnse Jeugd-muziekfestival. BMV Excelsior deed met het jeugdorkest mee. Mijn ouders besloten om mij, met mijn accordeon, ook in te schrijven als ‘solo-artiest’. Mijn eerste grote optreden was een feit. Ik mocht meedoen in de leeftijdscategorie 6 t/m 8 jaar. Stijf van de zenuwen beklom ik het podium en legde de accordeon op mijn schoot. Ik speelde één van de treurig klinkende vingeroefeningen uit “De Jonge Accordeonist”. Foutloos, ik was trots! De aanblik van het nerveuse kleine jongetje met zijn liggende accordeon zal geholpen hebben, want virtuoos was ik zeker niet. De jury, onder leiding van Wim Vedder kende mij met de eerste prijs toe in mijn leeftijdscategorie. Ook het jeugdorkest van BMV Excelsior won in haar categorie de eerste prijs. Daar speelde ik ook in mee, dus ik had maar liefst twee eerste prijzen. In de categorie 9 t/m 13 jaar won Irene Zwiep, dochter van Simon Zwiep, destijds redacteur bij de Baarnsche Courant. Zij speelde electrisch orgel. Mijn muzikale carrière was begonnen, de wereld lag voor mij open, maar het zal u misschien opvallen dat ik als tweevoudig eersteprijswinnaar toch wat sip kijk op de foto. Natuurlijk was ik blij met mijn prijzen. Bij de uitreiking hield ik als een ware Johan Cruyff, die net met Ajax de wereldbeker gewonnen heeft, mijn prijs boven mijn hoofd. Fotograaf Herman van Dam gebaarde me echter dat ik mijn ‘trofee’ gewoon voor mijn borst moest houden. Ik begreep het niet. Ik had toch gewonnen? Wat een teleurstelling!
 |
| Midden jaren tachtig: Got Ya! Marty van der Ent, Arjan Segers, Marc Keijzer, Michel van Olm, Margarita Pierik, Eric van der Ent. (Foto: Jaap Roskam) |
Muzikale carrière
Het muziekfestival was zonder twijfel een geweldige stimulans voor de rest van mijn muzikale ‘carrière’. Op mijn 13e richtte ik samen met Marc Keijzer, zoon van de bekende Baarnse muzikant Siem Keijzer, The Young Players op. Kort daarna vroegen we de zussen Dineke en Petra van de Bunt als zangeres. Toen Dineke geen zin meer had werd zus Marty van der Ent als zangeres ingezet. We traden op bij lokale verenigingen zoals K.S.V. Limvio, TOV, Toneelverenigingen Karakter en Oosterkwartier. Na een paar jaar vonden we de naam The Young Players niet stoer genoeg meer. We doopten de bandnaam om in Got Ya! Tot 1995 heeft Got Ya! in verschillende bezettingen opgetreden. De liefde voor muziek bleef, maar de combinatie werk, gezin en band werd te veel. Anja en ik bezoeken nog steeds zeker 2 á 3x per maand een popconcert of theatervoorstelling, maar de tijd van zelf musiceren is voorbij.
***
Ed:
Vriendschappen kleuren je leven, waarbij het kan gebeuren dat de kleuren van het geluk en het verdriet in elkaar overlopen en soms ook versterken.
 |
| Vriend en buurjongen Sjaak (Jacques) Suydendorp (r) en ikzelf op wacht bij Spoorstraat 2. (Coll. Ed Vermeulen) |
In februari 1944 zette ik, komend vanuit Den Helder voet op Baarnse bodem. Ons eerste adres; Spoorstraat 2. Het was oorlog, dus veel groter dan onze tuin was mijn territorium niet. Dit werd anders na mei 1945. Ik ontdekte dat naast ons, net om de hoek in de Laanstraat Jacques (voor mij Sjaak) Suijdendorp woonde. Jacques’ vader had een elektrotechnisch installatiebureau aan huis en zijn moeder een winkel in manufacturen. Jacques was wat ouder en zeker een kop groter. Het weerhield ons er niet van om vrienden te worden. Wat we speelden? Wat dacht u in mei 1945? We hadden al snel een soort bewakingsdienst opgericht. Een soort Binnenlandse Strijdkrachten zonder verdere vooruitzichten. De enige uit die tijd bewaarde foto spreekt boekdelen: op wacht bij Spoorstraat 2, zonder wapens weliswaar, maar we zagen er zo ook al vervaarlijk genoeg uit. Een paar jaar later verhuisde Jacques naar Veenendaal, een gebeurtenis die het einde van onze vriendschap inluidde. De herinnering bleef. Een vijftiental jaren geleden vonden we elkaar via internet terug.
Jacques Suijdendorp: 1 mei 1940 – 13 december 2009
 |
| Amaliakleuterschool, 1947-1948. Gert Dop schuin rechts onder Juffr. Dissel, ikzelf midden rechts. (Coll. Ed Vermeulen) |
Prinses Amaliaschool
In de jaren voorafgaand aan de lagere school bezocht ik de Amalia bewaarschool in de, het laat zich raden, Schoolstraat. Ik leerde er klokkijken en veters strikken! Twee vaardigheden die nog steeds van pas komen. Ook hier ontstond een vriendschap: Gert(je) Dop. Gert woonde niet ver van ons vandaan op de Eemnesserweg. Op een gegeven moment verhuisde hij naar een andere, nieuwgebouwde, buurt en ging naar een andere lagere school dan ik. Net als ikzelf ging ook Gert naar zee. Uit het oog dat wel, maar uit het hart? Einde vriendschap? Niets was minder waar: toen wij elkaar in 1961 op weg naar de Hogere Zeevaartschool in Amsterdam herontdekten waren er slechts een paar woorden nodig om de vriendschap van toen nieuw leven in te blazen. Dat Gert weer later een soort familie zou worden, hij is getrouwd met een volle nicht van mijn echtgenote, lag toen nog in de toekomst verborgen. Een vriendschap die ondanks afstand en beleving, nog steeds bestaat.
 |
| Van links naar rechts vriend en buurjongen Evert Wijers, zijn zusje Rita, de goede Sint, Ed zelf en Gerrit Wijers. (Coll. Ed Vermeulen) |
In februari 1950 verhuisden wij naar de Laanstraat (66a boven de groentewinkel van Robberse). Naast ons, op no. 68, banketbakkerij Wijers. Er ontstond een vriendschap met de oudste zoon Evert, een vriendschap die naar later zou blijken tot ver over de schooltijd heen reikte. De lagere school en Lyceumjaren, 1953-1959, werden zonder bij elkaar in de klas te zitten, met uitzondering van de eerste Lyceumklas, gedeeld. De in de tweede klas van het Lyceum gemaakte keuzes veroorzaakten een lichte splitsing in onze schoolwegen. Het weerhield ons er echter niet van om vijf jaar lang samen ‘s ochtends de weg naar school, Het Baarnsch Lyceum, af te leggen. De route liep via Spoor- en Parkstraat en de Prins Hendriklaan naar de Stationsweg, waar we dag na dag allerhartelijkst door conciërge Smit verwelkomd werden. Een vriendschap voor altijd vastgelegd in de Sinterklaasfoto, gemaakt in waarschijnlijk 1952 of 53. Naast de man met de baard ziet u Evert, zijn broer Gerrit, zusje Rita en ikzelf. Ons geloof was (redelijk) sterk! We hadden ook een hangplek: het sinds lang verdwenen hek achter de immense kastanjeboom voor no. 68. Na huiswerktijd onze vaste ontmoetingsstek. Hiaten in de tijd waren er genoeg, maar we hadden aan paar woorden genoeg om weer op dezelfde golflengte te zitten. Zoals eerder gezegd, een vriendschap die verder reikte dan de schooljaren.
Evert Wijers: 1 juli 1939 – 14 mei 2021.
 |
| Evert Wijers, Bob Steenstra en Ed Vermeulen samen in klas 1C van Het Baarnsch Lyceum (Coll. Ed Vermeulen) |
Hervormde Lagere School, Spoorstraat
In de lagere schooltijd vanaf klas drie: Bob Steenstra, doopnamen Bauke Hendrik, zoon van groenteboer Steenstra uit de Brinkstraat. We speelden in en rond de winkel, waar de geur van pinda’s hing, gebrand in Steenstra’s pindabranderij! Ook Bob ging naar het Lyceum, we deden gelijktijdig toelatingsexamen. In de derde klas verliet Bob onze school en ging elders verder leren. Hij ging het onderwijs in en gaf onder meer les in mijn geboorteplaats Alkmaar. Het heeft jaren geduurd maar toen we elkaar op een reünie van onze lagere school opnieuw ontmoetten, hadden we aan een half woord voldoende om weer op hetzelfde spoor te zitten. Een bijzonder kenmerk van de vriendschappen van toen!
Bob Steenstra: 4 december 1940 - 29 augustus 2013.
 |
| Sint Nico Driessen en Piet Ed Vermeulen (Coll. Ed Vermeulen) |
Het Baarnsch Lyceum
 |
| Nico Driessen (Coll. Ed Vermeulen) |
De lyceumjaren werden gekenmerkt door een intense vriendschap met Nico Driessen, één van de zoons van rector Driessen en zijn echtgenote mevr. Driessen-Bolkestein. Vijf jaren lang deelden we lief en leed. We gingen uiteindelijk allebei naar zee, de vriendschap werd voortgezet per brief en uiteindelijk ingehaald door de verdrinkingsdood van Nico, die in de nacht van 4 op 5 november 1960 van het m.s. Kreon overboord sloeg en in de golven van het Engelse kanaal het leven liet. In het verhaal ’Afscheid, requiem voor een vriend’, heb ik getracht deze vriendschap in woorden te vangen.
Nico Driessen: 2 april 1941 – 5 november 1960.
Nu alles, in woord en beeld vastgelegde, dierbare herinneringen.
